Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarlarda, her mevsim yeşil kalan ormanların içinde, Zümrüt Vadisi adında bir yer varmış. Bu vadi, rengarenk çiçeklerle dolu, yemyeşil ağaçların gökyüzüne kadar yükseldiği, pırıl pırıl akan nehirlerin olduğu bir yermiş. Burada yaşayan insanlar ise hep mutlu, hep neşeliymiş. Zümrüt Vadisi'nde herkes birbirine saygı gösterir, yardımlaşır ve paylaşırmış. Vadinin en ünlü özelliklerinden biri ise burada yaşayan çocukların birbirine çok bağlı olmasıymış.
Bu vadide iki kardeş varmış: adları, Ece ve Ali'ymiş. Ece on yaşında, Ali ise sekiz yaşındaymış. Birbirlerine çok düşkün olan bu kardeşler, her gün birlikte oyunlar oynar, maceralara atılırmış. Ece, Ali’yi her zaman korur, ona ablalık yaparmış. Ali de ablasına çok güvenir, onu örnek alırmış. Ancak zaman zaman her kardeş gibi onlar da kavga eder, aralarında anlaşmazlıklar olurmuş.
Bir gün Ece ve Ali, vadiye yakın ormanın derinliklerine doğru yürüyüş yapmaya karar vermiş. Güneş, gökyüzünde parlarken kuşların cıvıltısı eşliğinde neşeyle yola çıkmışlar. Ece, Ali’ye ormanın derinliklerinde keşfedilmemiş bir gölet olduğunu duymuş ve onu bulmak istiyormuş. Ali ise bu maceraya katılmaktan heyecan duyuyormuş. Yolda sohbet ederek, şarkılar söyleyerek yürümüşler. Ancak ilerledikçe yolları kaybolmaya başlamış. Ormanın içinde dolaşırken, bir süre sonra birbirlerine kızmaya başlamışlar.
"Ece, buraya gelmek senin fikrindi!" demiş Ali, kızgın bir sesle. "Neden seni dinledim ki? Şimdi kaybolduk!"
Ece de sinirlenmiş: "Sen de beni takip etmek istedin! Beni suçlayamazsın!" diye cevap vermiş. Aralarındaki bu küçük tartışma, koca ormanda yankılanırken, kardeşler birbirine sırtını dönmüş. Konuşmadan, suskun bir şekilde yürümeye devam etmişler.
Bir süre sonra, Ece ve Ali yorgun düşmüş. Ormanın derinliklerinde bir ağacın altına oturmuşlar. İkisi de oldukça endişelenmiş. "Buradan nasıl çıkacağız?" diye düşünmeye başlamışlar. Ali, ablasına bakmış ve sessizce şöyle demiş: "Belki de kavga etmemeliydik. Birlikte çalışmamız gerekiyor."
Ece de aynı şekilde düşünüyormuş. Kardeşine dönerek, "Haklısın. Seninle kavga etmek hiç iyi bir fikir değildi. Birlikte olduğumuzda her şeyi daha kolay halledebiliriz," demiş.
Tam bu sırada, bir ses duymuşlar. Arkalarına döndüklerinde ormanın derinliklerinden gelen bir ışık görmüşler. Merakla ışığa doğru ilerlemişler. Işığın kaynağını bulduklarında, karşılarında devasa bir meşe ağacı ve onun altında duran yaşlı bir bilge görmüşler. Bilgenin sakalları yerlere kadar uzanıyormuş ve yüzü bilgelik dolu bir gülümsemeyle aydınlanıyormuş.
"Merhaba, çocuklar," demiş bilge yavaşça. "Neden kavga ediyorsunuz? Kardeş olmak, birlikte güçlü olmak demektir. Unutmayın, en zor zamanlarda birbirinize destek olmanız gerekir."
Ece ve Ali, bilgenin sözlerini dikkatle dinlemiş. "Haklısınız," demiş Ece. "Ama bazen birbirimizi anlamakta zorlanıyoruz."
Bilge, yumuşak bir sesle devam etmiş: "Kardeşler arasında anlaşmazlıklar olabilir, ama önemli olan sevgiyle, saygıyla bu sorunları çözmektir. Unutmayın, siz birlikte her zorluğun üstesinden gelebilirsiniz. İkinizin kalplerindeki sevgi, size en büyük gücü verecek."
Ece ve Ali, bilgenin söylediklerinden çok etkilenmiş. Birbirlerine dönerek gözlerinin içine bakmışlar. Ali, ablasının elini tutmuş ve "Üzgünüm Ece," demiş. Ece de Ali’ye sarılarak, "Ben de üzgünüm Ali. Birlikte olmalıyız," demiş.
Bilge, onların bu dostça barışmasını görünce, hafifçe gülümsemiş. "Şimdi gitme zamanı," demiş. "Ormanın içindeki bu yolda sadece birbirinize güvenirseniz çıkış yolunu bulabilirsiniz. Unutmayın, birbirinize her zaman destek olun."
Bilge kaybolduktan sonra, Ece ve Ali, bilgenin söylediklerini akıllarına kazıyarak yeniden yola koyulmuş. Birbirlerine yardım ederek ilerlemişler. Zor anlarda birlikte çalışmış, engelleri aşmışlar. Ne zaman bir yol ayrımına gelseler, birlikte karar almışlar.
Sonunda ormanın dışına çıktıklarında, karşılarında parlayan Zümrüt Vadisi'ni görmüşler. Vadi, hiç olmadığı kadar güzel görünüyormuş. Güneş batarken gökyüzü altın rengine bürünmüş, vadiyi yumuşacık bir ışıkla kaplamış. Ece ve Ali, birbirlerine dönerek gülümsemişler. Bu macera, onlara kardeş olmanın ne kadar değerli olduğunu bir kez daha öğretmiş.
Eve döndüklerinde anne ve babaları onları merakla bekliyormuş. Çocuklar, yaşadıkları macerayı heyecanla anlatmışlar. Anne ve babaları da kardeşlik bağlarının güçlenmesine çok sevinmiş. O günden sonra Ece ve Ali, ne zaman bir anlaşmazlık yaşasalar, bilgenin öğüdünü hatırlayıp sorunlarını sevgiyle çözmüşler.
Zümrüt Vadisi'nde kardeşlik, dostluk ve yardımlaşma hep birinci sırada olmuş. Ece ve Ali de vadinin en neşeli, en sevgi dolu kardeşleri olarak yaşamlarına devam etmişler. Artık biliyorlarmış ki, gerçek güç, birbirlerine olan sevgilerinde saklıymış.
Ve böylece, Zümrüt Vadisi’nde her şey hep güzel, hep mutlu devam etmiş.
SON.
Arkadaşlarınla Paylaş
