Bir zamanlar, yemyeşil ağaçlarla kaplı bir ormanın kenarında, küçük bir köy vardı. Bu köyde, herkes birbirine yardım eder, dostluklar ve iyiliklerle dolu bir yaşam sürerdi. Ancak köydeki herkesin tanıdığı en yardımsever ve iyiliksever kişi, küçük Zeynep’ti. Zeynep henüz sadece altı yaşındaydı ama kalbi çok büyük ve sevgi doluydu. İnsanlara yardım etmek, hayvanlara şefkat göstermek onun için en büyük mutluluktu.
Zeynep’in ailesi de ona hep iyiliğin ne kadar önemli olduğunu anlatırdı. Annesi, "İyilik yapmak kalbin güzelliğini gösterir," derdi. Babası ise, "İyilik paylaştıkça çoğalır," diye eklerdi. Zeynep de her zaman bu öğütleri dinleyerek büyüdü ve herkese yardım etmeye çalıştı.
Bir gün Zeynep, köy meydanında dolaşırken yaşlı komşuları Ayşe Teyze’yi görür. Ayşe Teyze, pazar torbalarını taşımakta zorlanıyor, adımları yavaşlıyor ve nefes nefese kalmış gibi görünüyordu. Zeynep hemen yanına koşar ve "Ayşe Teyze, sana yardım edebilir miyim?" diye sorar.
Ayşe Teyze, Zeynep’in bu kibar teklifine gülümser ve "Tabii ki Zeynep’ciğim, çok naziksin," der. Zeynep, ağır torbaları alır ve Ayşe Teyze’nin evine kadar ona eşlik eder. Yolda giderken, Ayşe Teyze Zeynep’e teşekkür eder ve "İnsanlar, senin gibi yardımsever çocuklarla çok daha güzel bir dünyada yaşar," der.
Zeynep, bu sözlerden çok mutlu olur. Kalbi sevgiyle dolmuş, yaptığı iyiliğin insanların hayatını nasıl güzelleştirdiğini görmüştü. Eve döndüğünde annesiyle babasına Ayşe Teyze’ye yardım ettiğini anlatır. Annesi onu kucaklar ve "Ne kadar güzel bir kızımız var!" der. Babası ise "İyilik yaptıkça hem kendin hem de etrafındakiler daha mutlu olur," diye ekler.
Ancak Zeynep’in içinde bir merak uyanmıştı. "İyilik nedir ve neden bu kadar önemlidir?" diye düşünmeye başlamıştı. Herkes iyiliğin ne kadar önemli olduğunu söylerdi ama bu iyilik nereden geliyordu? Onu harekete geçiren neydi?
Ertesi sabah, Zeynep bu soruları düşünerek ormana doğru yürümeye karar verir. Orman, her zaman sakin ve huzurluydu. Kuşlar cıvıldar, rüzgar ağaçların yapraklarını tatlı bir melodi gibi oynatırdı. Zeynep yürürken, gökyüzünde parlak bir ışık gördü. Bu ışık, ormanın derinliklerinden geliyordu ve sanki Zeynep’i çağırıyordu.
Zeynep, ışığa doğru yürümeye başladı. Yürüdükçe ağaçlar biraz daha yüksek, yapraklar biraz daha parlak görünüyordu. Sonunda, büyük bir ağacın altında durdu. Bu ağaç, her zamankinden daha farklıydı; dalları altın gibi parlıyor, yaprakları ışıldıyordu. Tam bu sırada ağacın önünde küçük, ışıldayan bir peri belirdi. Bu peri, İyilik Perisi’ydi.
Peri, Zeynep’e gülümseyerek yaklaştı ve "Hoş geldin, Zeynep," dedi. "Beni bulman çok özel, çünkü sen kalbinin güzelliği sayesinde buradasın."
Zeynep şaşırmıştı. "Sen kimsin?" diye sordu.
Peri, "Ben İyilik Perisi’yim. Bu ormanda iyilik yapan çocukların yollarını aydınlatırım ve onlara iyiliğin sırrını öğretirim. Sen de kalbindeki iyilikle buraya geldin. Şimdi sana iyiliğin gerçek anlamını anlatacağım," dedi.
Zeynep heyecanla dinlemeye başladı. Peri, iyilik yapmanın sadece insanlara yardım etmek olmadığını, aynı zamanda doğaya, hayvanlara ve hatta kendine karşı da şefkat göstermek olduğunu anlattı. "İyilik, küçük bir gülümseme ile başlar," dedi Peri. "Bazen birine yardım etmek kadar basit bir şey, koca bir dünyayı değiştirebilir."
Peri, Zeynep’e bir de küçük bir kristal verdi. "Bu kristal, sen iyilik yaptıkça daha da parlak hale gelecek. Onu hep yanında taşı ve iyilik yapmaya devam et."
Zeynep, kristali eline aldı ve periye teşekkür etti. Kristal, küçük ama büyülü bir ışıltı yayıyordu. Zeynep, periyle vedalaşıp eve doğru yola koyuldu. Artık iyiliğin ne kadar güçlü ve önemli olduğunu biliyordu.
O günden sonra Zeynep, sadece insanlara değil, çevresindeki her şeye iyilik yapmaya devam etti. Hayvanlara yiyecek verdi, doğaya zarar vermemek için çöp topladı, arkadaşlarına her zaman destek oldu. Her yaptığı iyilikle birlikte kristali biraz daha parlıyordu. Ve bu parlaklık, Zeynep’in kalbinde de bir ışık yaktı.
Köyde herkes Zeynep’in iyiliğinden bahsediyordu. İnsanlar onun yardımlarını takdir ediyor ve köyde herkes birbirine daha çok yardım etmeye başlamıştı. Zeynep’in kalbindeki iyilik, diğer insanların da kalplerine ulaşmış, onları daha mutlu ve yardımsever yapmıştı.
Bir gün, köyde büyük bir fırtına çıktı. Ağaçlar devrildi, evlerin çatısı uçtu. Köyde büyük bir hasar olmuştu ama kimse zarar görmemişti. Zeynep, hiç vakit kaybetmeden harekete geçti. Önce yaşlılara yardım etti, sonra fırtınadan etkilenen evlere koştu. Arkadaşlarını da yardıma çağırdı ve hep birlikte köydeki herkese destek oldular. Birlikte çalışarak köyü eski haline getirdiler.
Fırtınanın sonunda Zeynep’in elindeki kristal, hiç olmadığı kadar parlak hale gelmişti. O an, Zeynep iyiliğin gücünü bir kez daha anlamıştı. Sadece bir kişinin yaptığı küçük bir iyilik bile, büyük bir değişim yaratabilirdi.
Artık Zeynep, iyiliğin sadece bir davranış değil, bir yaşam tarzı olduğunu biliyordu. Herkesin kalbinde iyilik vardı ve bu iyilik paylaştıkça çoğalıyordu. Zeynep, kristalini gururla taşıyor ve yaptığı her iyiliğin ışığını etrafına saçıyordu.
Ve böylece, Zeynep’in iyilik dolu hikayesi, köyde bir efsane haline geldi. İnsanlar onun hikayesini birbirine anlattı, çocuklar ondan ilham alarak iyilik yapmaya başladı. Köy, Zeynep’in iyilik dolu ruhuyla daha da güzelleşti ve büyüdü.
Zeynep, hayatı boyunca iyilik yapmaya devam etti ve herkes onun yardımseverliğiyle hatırladı. Kristali ise her zaman parladı, çünkü iyilik yapmanın sonu yoktu.
Ve Zeynep, hayatı boyunca mutlu bir şekilde, iyilik dolu bir dünya için çalışmaya devam etti.
SON
Arkadaşlarınla Paylaş
