Bir varmış, bir yokmuş. Uzaklarda, yemyeşil ormanların, masmavi gökyüzünün ve rengarenk çiçeklerin olduğu bir kasaba varmış. Bu kasabada yaşayan herkes çok mutluymuş. Ama bu mutluluğun en büyük nedeni, kasabada herkesin birbirine çok saygılı ve yardımsever olmasıymış. Bu kasabanın çocukları, birbirlerine her zaman yardım eder, her türlü konuda birbirlerine destek olurlarmış.
Kasabanın en neşeli çocuklarından biri de küçük Ayşe’ymiş. Ayşe, her gün ormanda yürüyüş yapmayı, kuşların şarkılarını dinlemeyi ve çiçeklerle oynamayı çok severmiş. Ama Ayşe'nin en büyük hayali, ormandaki büyük ağacın tepesine çıkıp, oradan dünyayı izlemekmiş. Ağaç o kadar büyükmüş ki, dalları bulutlara kadar uzanıyormuş. Ayşe, her defasında ağacın yanına gelip ona bakar, "Bir gün senin tependen dünyayı göreceğim!" dermiş.
Bir gün Ayşe, ormanda yürürken arkadaşları Mehmet, Zeynep ve Can ile karşılaşmış. Hepsi çok mutlu bir şekilde oyun oynuyorlarmış. Ayşe, büyük ağaca çıkma hayalinden bahsetmiş. Arkadaşları ona bakıp gülümsemiş: "Ayşe, bu ağaç çok büyük, oraya tırmanmak çok zor! Ama birlikte denersek başarabiliriz!" demişler. Ayşe, arkadaşlarının bu desteğine çok sevinmiş. Herkes birbirine yardım ettiğinde, hiçbir şeyin imkânsız olmadığını biliyormuş.
İlk önce Ayşe, ağacın ilk dalına tırmanmış. Ancak dal çok yüksekteymiş ve küçük Ayşe zorlanmış. Mehmet hemen ona yardım etmiş ve elinden tutmuş. "Birlikte başaracağız!" demiş. Ayşe, Mehmet’in yardımıyla ikinci dala da tırmanmış. Zeynep ve Can da ona moral vermiş. Hep birlikte büyük bir ekip gibi çalışıyorlarmış. Ayşe, arkadaşlarının yardımıyla adım adım ağacın tepesine yaklaşmış.
Tam ağacın tepesine yaklaştıklarında Ayşe birden duraksamış. Çok yükseğe çıkmışlarmış ve biraz korkmuş. "Ya düşersem?" diye düşünmüş. O sırada Zeynep, "Korkma Ayşe, biz buradayız. Hep birlikteyiz, seni asla yalnız bırakmayız!" demiş. Bu sözler Ayşe'yi cesaretlendirmiş. Ayşe, arkadaşlarına güvenerek yoluna devam etmiş.
Sonunda, büyük ağacın tepesine çıkmışlar. Ayşe, oradan aşağıya bakınca kasabayı, evleri, ormanları ve uzaklardaki dağları görebilmiş. Rüzgar saçlarını okşarken, yüzünde büyük bir gülümseme belirmiş. "Başardım!" diye bağırmış. Arkadaşları da onunla birlikte sevinmiş. O an, Ayşe sadece ağacın tepesine çıkmamış, aynı zamanda hayallerine ulaşmanın, azimle çalışmanın ve arkadaşlarının desteğiyle her şeyin mümkün olduğunu öğrenmiş.
Ayşe ve arkadaşları, ağacın tepesinde biraz oturmuş ve manzaranın keyfini çıkarmışlar. Mehmet, "Bu ağaca çıkmak zor bir işti ama birlikte olunca çok daha kolay oldu!" demiş. Zeynep de, "Evet, arkadaşlık her zaman en zor işleri bile kolaylaştırır," diye eklemiş. Can ise, "Her zaman birbirimize yardım ettiğimizde, hepimiz daha güçlü oluruz," demiş.
O günden sonra Ayşe, arkadaşlarına daha da değer vermiş ve her zaman yardımlaşmanın, dayanışmanın ne kadar önemli olduğunu anlamış. Kasabada ne zaman bir çocuk zor bir durumla karşılaşsa, Ayşe ve arkadaşları hemen yardıma koşmuş. Bir gün Zeynep, "Bahçedeki çiçekleri ekmekte zorlanıyorum, bana yardım eder misiniz?" diye sormuş. Ayşe ve diğerleri hemen yardıma koşmuş. Birlikte çiçekleri ekmişler, onları sulamışlar ve sonunda Zeynep'in bahçesi rengarenk çiçeklerle dolmuş. Zeynep, "Siz olmasaydınız, bu kadar güzel bir bahçem olamazdı," demiş.
Başka bir gün Can, "Kedim ağaçta mahsur kaldı, onu indirmekte bana yardım eder misiniz?" diye sormuş. Mehmet, Ayşe ve Zeynep hemen gelmiş ve birlikte kediyi ağaçtan indirmişler. Can, arkadaşlarına teşekkür ederken, "Siz gerçekten harikasınız! Siz olmadan kedimi kurtaramazdım," demiş.
Ayşe, zamanla kasabanın en sevilen çocuklarından biri olmuş. Ama bu sevgiyi sadece kendisi kazanmakla kalmamış, arkadaşlarının da bu sevgiyi paylaşmasını sağlamış. Çünkü Ayşe her zaman arkadaşlarına yardım eder, onlara güler yüzle yaklaşır ve yardımlaşmanın önemini onlara hatırlatırmış. Arkadaşları da ona aynı şekilde davranır, her zor durumda birbirlerine destek olurlarmış.
Bir gün kasabanın büyük bilgesi, çocukları toplayıp onlara bir ders vermek istemiş. "Sevgili çocuklar," demiş bilge, "hayatta her zaman yardımlaşmak, birbirine destek olmak önemlidir. Bunu unutmadan büyüyün. Yardımseverlik ve dayanışma, sadece arkadaşlarınızla değil, doğayla, hayvanlarla ve hatta hiç tanımadığınız insanlarla da olmalı. Çünkü ancak o zaman dünya daha güzel bir yer olur."
Ayşe, bilgenin bu sözlerini aklından çıkarmamış. Ertesi gün ormanda yürürken bir kuşun yuvasından düştüğünü görmüş. Kuş, minik ve çaresizmiş. Ayşe hemen kuşu alıp, yuvasına geri koymuş. O anda içini büyük bir mutluluk kaplamış. "Yardım etmek ne kadar güzel bir şey!" diye düşünmüş.
Aradan aylar geçmiş, kasabada yardımlaşma ve dayanışma daha da artmış. Ayşe ve arkadaşları, her fırsatta birbirlerine destek olmuşlar. Ne zaman biri zor durumda kalsa, hemen diğerleri yardıma koşmuş. Bu yardımlaşma, sadece oyunlarda değil, derslerde de devam etmiş. Ayşe matematikte zorlanırken, Mehmet ona yardımcı olmuş. Zeynep resim yapmayı öğrenmek istediğinde, Can ona rehberlik etmiş. Herkes birbirine bir şeyler öğretmiş, birlikte büyümüşler.
Kasabanın büyük bilgesi bir gün çocukları tekrar toplayıp onlara, "Sizler gerçekten çok güzel bir topluluk oldunuz. Yardımlaşma ve dayanışma sayesinde, sadece kendinizi
değil, çevrenizdeki herkesi de mutlu ettiniz. Bu, hayat boyu size yol gösterecek en büyük derslerden biridir," demiş.
Ayşe ve arkadaşları, bilgenin bu sözlerinden sonra birbirlerine daha da sıkı sarılmışlar. Artık sadece oyunlarda ve derslerde değil, hayattaki her durumda birbirlerine destek olmanın ne kadar önemli olduğunu anlamışlar. O günden sonra kasabada neşe, sevgi ve yardımseverlik hiç eksik olmamış. Herkes birbirine saygı göstermiş, doğaya ve hayvanlara da aynı sevgiyle yaklaşmış.
Ayşe, büyüdükçe daha fazla sorumluluk almış. Kasabadaki küçük çocuklara yardım etmiş, onlara nasıl arkadaş olunacağını, nasıl yardımlaşacaklarını öğretmiş. O da zamanında öğrendiği gibi, her zaman yardımseverliğin ve dayanışmanın dünyayı daha iyi bir yer haline getireceğine inanmış.
Günler, aylar geçmiş, Ayşe ve arkadaşları büyümüş ama kasabada kurdukları yardımlaşma ve sevgi dolu ortam hiç değişmemiş. Çünkü onlar, yardımseverliğin ve dostluğun ne kadar önemli olduğunu küçük yaşta öğrenmişlerdi.
Ve böylece, kasabada herkes mutlu mesut yaşamaya devam etmiş. Ayşe, bir gün büyük ağacın tepesine tekrar çıkıp kasabayı izlerken, içinden “Ne kadar güzel bir yer burası, ne kadar güzel insanlar var çevremde. İyi ki bu kasabada yaşıyorum,” diye düşünmüş. O an, arkadaşları ona seslenmiş, birlikte bir oyun oynamaya çağırmışlar. Ayşe, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle ağaçtan inmiş ve arkadaşlarının yanına koşmuş.
Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.
Son
Arkadaşlarınla Paylaş
