Willowwood'un uykulu kasabasında güneş yükselirken, ağaçlar rüzgâra sırlar fısıldıyor ve nehirler yumuşak melodiler mırıldanıyordu. Bu büyülü kasabada, insanlar ve hayvanlar yan yana yaşar, hikâyeler ve maceralar paylaşırdı. Her şeyin mümkün olduğu ve sıklıkla da gerçekleştiği bir yerdi burası.
Serin bir sabah, Pip adında küçük bir sincap uyandığında, ağaç evinin dallarından birinde parlak, altın bir meşe palamudu buldu. Pip böyle bir şeyi daha önce hiç görmemişti. Meşe palamudu, güneş ışığında binlerce küçük yıldız gibi parlıyordu.
Ne kadar ilginç! diye cıvıldadı Pip, heyecanla kuyruğunu sallayarak. Bunun nereden geldiğini öğrenmeliyim.
Altın meşe palamudunu küçük çantasına koydu ve en iyi arkadaşlarıyla buluşmak için hızla ağaçtan indi: Gökyüzü kadar parlak mavi tüyleri olan neşeli bir kuş olan Benny ve bulmacaları çözme konusunda usta, zeki bir tilki olan Lila.
Bakın, ne buldum! dedi Pip, meşe palamudunu çıkararak Benny ve Lila’nın yanına yaklaştı.
Vay canına! diye cıvıldadı Benny, kanatlarını çırparak. Ne kadar parlak! Bence bu büyülü bir şey olabilir mi?
Olmalı, dedi Lila, başını yana eğerek meşe palamudunu dikkatle inceledi. Ama kesin olarak bilmek için bunun nereden geldiğini öğrenmeliyiz. Hadi bunu yaşlı Gus’a götürelim. O, büyülü şeyler hakkında her şeyi bilir.
Yaşlı Gus, Willowwood Nehri yakınında yaşayan, gri saçlı bilge bir kaplumbağaydı. Günlerini eski kitaplar okuyarak ve kendisine bir bilmece veya gizemle gelenlere yardım ederek geçirirdi. Arkadaşlar, Gus’un rahat yuvasına doğru hızla ilerlediler ve onu küçük porselen bir fincandan çay içerken buldular.
Evet, evet, dedi Gus, onları görünce yavaşça gülümseyerek. Bugün buraya sizi getiren nedir, gençler?
Pip, altın meşe palamudunu dikkatlice Gus’un önündeki masaya koydu. Bunu bulduk, Gus. Bunun ne olduğunu biliyor musun?
Gus yuvarlak gözlüklerini düzeltti ve meşe palamudunu inceledi. Uzun bir süre sonra gözleri büyüdü. Ah, bu sıradan bir meşe palamudu değil. Bu, Everbright’in Tohumu!
Everbright’in Tohumu mu? diye tekrarladı Lila, kulaklarını dikerek. O da ne?
Bu, dilekleri yerine getiren bir ağaca dönüşen büyülü bir tohumdur, diye açıkladı Gus. Ama inanılmaz derecede nadirdir ve büyüyebilmesi için doğru yere ekilmelidir. O yer, Willowwood’un çok ötesindeki Fısıldayan Orman’ın derinliklerinde gizlidir.
Arkadaşlar heyecanla birbirlerine baktılar. Dilek ağacı! Onu bulmak zorundaydılar.
Ancak dikkatli olun, diye uyardı Gus. Fısıldayan Orman, gizemlerle doludur ve yolculuk kolay olmayacaktır. Ama birbirinize bağlı kalır ve birbirinize güvenirseniz, başarılı olacağınıza inanıyorum.
Böylece arkadaşlar büyük maceralarına başladılar. Yanlarına atıştırmalıklar aldılar (Pip meşe palamudu kurabiyeleri, Benny ayçiçeği çekirdekleri ve Lila bir kese dolusu meyve taşıyordu) ve ormanın kenarına doğru yola çıktılar.
Fısıldayan Orman’a girdiklerinde, hava serinledi ve ağaçlar sanki daha da yaklaşıyormuş gibi dallarını eğdi. Yapraklar fısıldar gibi hışırdıyor, garip çiçekler çalıların arasında hafifçe parlıyor ve hava, ormanın canlı olduğu izlenimini veren yumuşak, tıngırdayan seslerle doluydu.
İlk zorluk, geniş ve hızla akan bir nehrin yanına geldiklerinde karşılarına çıktı. Nehrin karşısına geçmenin tek yolu, rüzgârda sallanan dengesiz bir ip köprüydü.
Ben uçup kontrol ederim, sağlam mı değil mi, dedi Benny, kanatlarını çırparak.
Köprüyü hızla geçti ve Sağlam! Hadi, birer birer geçin, diye çağırdı.
Önce Pip geçti, küçük patileriyle ipleri sıkıca kavrayarak. Sonra sıra Lila’ya geldi. Köprünün ortasındayken rüzgâr şiddetlendi ve köprü tehlikeli bir şekilde sallanmaya başladı.
Aşağıya bakma! diye bağırdı Benny.
Lila derin bir nefes aldı, diğer tarafa odaklandı ve güvenli bir şekilde karşıya geçti. Arkadaşlar birbirlerine sarılarak tezahürat yaptılar ve yolculuğa devam ettiler.
Ormanın daha derinliklerinde, bir bilmece soran bir baykuşla karşılaştılar.
Geçmek için sorumu yanıtlamalısınız, diye öttü baykuş. Kökleri kimsenin görmediği, ağaçlardan uzun, yukarı, yukarı uzanan ama hiç büyümeyen şey nedir?
Arkadaşlar bir araya toplanıp düşünmeye başladılar. Pip’in burnu düşünceli bir şekilde seğiriyor, Benny gagasıyla ritim tutuyor ve Lila’nın kuyruğu ileri geri sallanıyordu.
Sonunda Lila’nın gözleri parladı. Bir dağ! diye bağırdı.
Baykuş gözlerini kırpıştırdı, sonra onaylar şekilde başını salladı. Geçebilirsiniz.
Arkadaşlar, ekip çalışmalarıyla gurur duyarak yollarına devam ettiler. Orman ilerledikçe karardı ve gölgelerden tuhaf, parlayan gözler onlara bakıyordu.
Korkmayın, dedi Pip, sesi hafifçe titreyerek. Biz cesur maceracılara yakışır şekilde davranacağız!
Tam o sırada, yumuşak bir ağlama sesi duydular. Sese doğru gittiklerinde, dikenli bir çalının içine sıkışmış küçük bir kirpi buldular.
Lütfen yardım edin, dedi kirpi, burnunu çekerek. Meyve ararken buraya sıkıştım.
Hiç tereddüt etmeden, arkadaşlar kirpiyi kurtarmak için birlikte çalıştılar. Pip çevik patileriyle dikenleri çözmeye çalıştı, Lila keskin dişleriyle daha sert dalları kopardı ve Benny, kirpiyi serbest kaldığında kanatlarıyla kaldırarak dışarı çıkardı.
Teşekkür ederim! dedi kirpi, gözyaşlarının arasından gülümseyerek. Bu, minnettarlığımın bir sembolü olarak size.
Küçük, parlayan bir kristal verdi. Bu, orman en karanlık olduğunda yolunuzu aydınlatacak.
Arkadaşlar teşekkür ettiler ve yollarına devam ettiler. Gerçekten de orman o kadar karanlıklaştı ki, ne pençelerini ne de kanatlarını görebiliyorlardı. Pip kristali çıkardı ve kristal, küçük bir güneş gibi parlayarak yollarını aydınlattı.
Sonunda, altın ışıkla yıkanmış bir açıklığa ulaştılar. Ortasında, yumuşak, parıldayan toprakla kaplı bir alan vardı Everbright’in Tohumu’nu ekmek için mükemmel bir yer.
Pip altın meşe palamudunu dikkatlice toprağa koydu ve üstünü kapattı. Bir an için hiçbir şey olmadı. Sonra, ani bir ışık patlamasıyla, yer sarsıldı ve muhteşem bir ağaç büyümeye başladı. Gövdesi altın gibi parlıyor, yaprakları elmas gibi parıldıyor ve dalları gökyüzüne doğru uzanıyordu.
Ağaç, nazik, müzikal bir sesle konuştu. Beni buraya getirdiğiniz için teşekkür ederim, cesur dostlar. Hepiniz birer dilek tutabilirsiniz.
Pip, Benny ve Lila birbirlerine baktılar, gözleri hayretle dolu.
Tüm Willowwood’daki hayvanlar ve insanlar için her zaman yeterince yiyecek dilerim, dedi Pip.
Ormandaki herkesin barış ve uyum içinde yaşamasını dilerim, dedi Benny.
Ve bizim her zaman arkadaş kalmamızı dilerim, ne olursa olsun, dedi Lila.
Ağacın yaprakları hışırdadı ve sıcak, altın bir ışık onları sardı. Dilekleriniz kabul edildi.
Willowwood’a geri dönerken, arkadaşlar derin bir sevinç ve başarı duygusuyla doluydular. Zorlukların üstesinden gelmiş, başkalarına yardım etmiş ve dostluk ile nezaketin gerçek büyüsünü keşfetmişlerdi.
Old Gus’ın yuvasına döndüklerinde her şeyi anlatınca, Gus güldü. Bunu başaracağınızı biliyordum. Siz harika bir ekipsiniz.
O günden sonra, Everbright Ağacı, Fısıldayan Orman’da dimdik durdu ve ziyaret eden herkes için bir umut ve sihir ışığı oldu. Pip, Benny ve Lila ise maceralarına devam ettiler, çünkü birbirlerine sahip oldukları sürece her şeyin üstesinden gelebileceklerini biliyorlardı.
Ve böylece hikâyeleri sona erdi tabii ki mutlu bir şekilde ama maceraları henüz yeni başlıyordu.
Arkadaşlarınla Paylaş
