Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarlarda, yemyeşil vadilerle çevrili ve bulutlara uzanan dağların eteğinde kurulmuş, Kristal Krallığı adında muhteşem bir ülke varmış. Bu krallık, adını her sabah güneşin ışıklarıyla parlayan kristal kulelerinden alıyormuş. Bu kuleler, krallığın refahını ve mutluluğunu sağlayan sihirli bir kristalin ışığını taşıyormuş. Ancak bu kristal, sadece iyilik, sevgi ve dostlukla dolu bir kalp tarafından korunabiliyormuş.
Kristal Krallığı’nın genç ve cesur bir prensesi varmış. Adı Elara olan bu prenses, herkes tarafından sevilen, yardımsever ve meraklı bir kızmış. Elara, gösterişli kıyafetlerden ve büyük balolardan çok, halkıyla vakit geçirmeyi, ormanda dolaşmayı ve yeni şeyler öğrenmeyi severmiş. Çocuklarla oyun oynar, yaşlılara yardım eder ve her zaman hayvanlarla dostça konuşurmuş. Krallıkta yaşayan herkes onun içten ve sevgi dolu bir insan olduğunu bilirmiş.
Bir sabah, Elara güneşin ilk ışıklarıyla uyanmış. Ancak her zaman ışıl ışıl parlayan kristal kulelerin o sabah parlamadığını fark etmiş. Gökyüzü gri ve kasvetli bir hale bürünmüş, kuşlar sessizleşmiş ve halkta bir tedirginlik başlamış. Elara hemen babası Kral Thalos’un yanına gitmiş.
“Baba, kristaller neden parlamıyor? Krallığımız neden bu kadar sessiz?” diye sormuş.
Kral Thalos, üzgün bir şekilde derin bir nefes almış. “Elara,” demiş, “Sihirli Kristalimizin ışığı solmaya başladı. Çünkü krallığımızın dostluk ve iyilikle dolu olması gerekiyor, ancak son zamanlarda insanlar arasında anlaşmazlık ve bencillik arttı. Kristal, sevgiden ve iyilikten güç alır. Eğer kristal tamamen sönerse, krallığımızın sihri kaybolacak ve kuleler bir daha asla parlamayacak.”
Elara’nın gözleri endişeyle dolmuş. “Bunun için bir şeyler yapmalıyız! Kristali nasıl kurtarabiliriz?”
Kral, eski bir hikayeyi hatırlamış. “Efsaneye göre, Sihirli Kristal’i kurtarmanın tek yolu, iyilikle dolu bir kalbin ormana gidip Zümrüt Mağarası’nı bulmasıdır. Orada, krallığın sihrini yeniden canlandıracak bir yol olduğu söylenir. Ama yol zor ve tehlikelerle dolu. Kimse bu yolculuğu başaramadı.”
Elara, tereddüt etmeden, “Ben giderim!” demiş. “Krallığım için her şeyi yaparım. Eğer bu yolculuk Sihirli Kristal’i kurtaracaksa, cesaretimi toplar ve elimden gelenin en iyisini yaparım.”
Kral biraz endişelenmiş ama kızının kararlılığını görmüş. “Peki,” demiş, “Ama dikkatli ol. Kalbini açık ve temiz tut, çünkü bu yolculukta iyilik ve cesaret en büyük rehberin olacak.”
Elara, sırtına küçük bir çanta almış. İçine biraz yiyecek, su ve annesinin ona hediye ettiği küçük bir pusulayı koymuş. Ardından sadık dostu olan beyaz tavşanı Fifi ile birlikte yola çıkmış.
Ormana girdiğinde, her şeyin ne kadar sessiz olduğunu fark etmiş. Normalde cıvıldayan kuşlar yokmuş, ağaçların dalları ise rüzgarla sallanmıyormuş. Fifi, Elara’nın ayaklarının dibinde hoplayarak ona destek olmuş. Bir süre yürüdükten sonra, Elara yolun ikiye ayrıldığını görmüş. Hangi yoldan gitmesi gerektiğini düşünürken, yaşlı bir tilki yolun kenarına oturmuş ve ona seslenmiş.
“Prenses Elara, nereye böyle aceleyle gidiyorsun?” diye sormuş tilki.
“Kristal Krallığı’mızı kurtarmak için Zümrüt Mağarası’nı bulmam gerekiyor,” demiş Elara. “Ama hangi yoldan gitmem gerektiğini bilmiyorum.”
Tilki, gözlerini kısarak Elara’ya bakmış. “Bu yolculukta doğru yolu bulmanın anahtarı, başkalarına yardım etmektir,” demiş. “Sağdaki yol daha kısa gibi görünebilir ama sol yoldaki orman halkının yardıma ihtiyacı var. Seçim senin.”
Elara biraz düşünmüş ama tereddüt etmeden sol yolu seçmiş. “Eğer birilerine yardım edebilirsem, bu yolculuğun bir parçası olmalı,” demiş.
Sol yolda ilerlerken, Elara ağaca sıkışmış bir kuş yavrusu bulmuş. Yavru kuş, ince dalların arasına takılmış ve çırpınıp duruyormuş. Elara hemen durup yavru kuşu dikkatlice kurtarmış. “Teşekkür ederim, prenses,” demiş yavru kuş. “Bana yardım ettiğin için sana rehberlik edeceğim.”
Kuş, Elara’ya doğru yolu göstermiş ve Zümrüt Mağarası’na giden gizli bir patikanın olduğunu söylemiş. Yolda, Elara başka hayvanlara ve orman canlılarına da yardım etmiş. Bir sincaba yiyecek bulmuş, bir kaplumbağayı derenin karşısına geçirmiş ve kaybolmuş bir arıya yuvasını bulmasında yardım etmiş. Her iyilik yaptığında, kalbi biraz daha mutlulukla doluyormuş.
Sonunda Elara, yavaş yavaş kararmaya başlayan gökyüzünün altında, büyük bir mağaraya ulaşmış. Mağaranın girişi zümrüt taşlarla parlıyormuş, ama içeri girmek için büyük bir kapı varmış. Kapının üstünde şu sözler yazıyormuş: “Yalnızca iyilikle dolu bir kalp bu kapıyı açabilir.”
Elara ellerini kalbinin üzerine koymuş ve içinden, “Ben sadece halkımı ve krallığımı kurtarmak istiyorum. Kalbim iyilikle dolu,” diye düşünmüş. O anda kapı, yavaşça açılmış. Fifi heyecanla zıplamış ve Elara ile birlikte içeri girmiş.
Mağaranın içinde büyük bir kristal parlıyormuş, ama bu kristalin etrafı karanlık bir sisle çevriliymiş. Sis, kristalin ışığını boğuyor ve onu zayıflatıyormuş. Elara, kristalin yanına yaklaştığında, sisin içinden bir ses duymuş.
“Kim bu kutsal yere cesaretle girebiliyor?” diye sormuş ses.
“Elara benim adım,” demiş prenses. “Kristal Krallığı’nı kurtarmak için buradayım.”
Ses cevap vermiş. “Bu kristali tekrar parlatmak için gücünü ve cesaretini göstermen gerekiyor. Ama en önemlisi, iyiliğini kanıtlaman.”
Elara, ormanda yaptığı iyilikleri düşünmüş. Yavru kuşu kurtarmasını, sincaba yardım etmesini ve diğer canlılara elini uzatmasını hatırlamış. “Ben elimden gelenin en iyisini yaptım,” demiş. “Halkımı kurtarmak için buradayım.”
O anda kristal parlamış ve karanlık sis tamamen kaybolmuş. Kristal, sıcak ve parlak bir ışık yayarak mağarayı aydınlatmış. Elara, kristali dikkatlice almış ve kalbine yakın tutmuş. “Bu, krallığımıza ışığı geri getirecek,” diye fısıldamış.
Elara ve Fifi, kristali alıp hızla krallığa geri dönmüşler. Ormana girerken her şey sessiz ve kasvetliyken, şimdi ağaçlar şarkı söylüyor gibiydi ve hayvanlar neşeyle ona yol gösteriyordu. Tilki bile yol kenarında durmuş, Elara’yı gururla izliyormuş.
Krallığa vardığında, halk onu coşkuyla karşılamış. Elara, kristali kuledeki yerine yerleştirmiş ve o anda kristalin ışığı tüm krallığı aydınlatmış. Gökyüzü tekrar mavi olmuş, kuşlar cıvıldamış ve kuleler eskisinden bile daha parlak hale gelmiş.
Kral Thalos, kızına sarılmış. “Cesaretin ve iyiliğin krallığımızı kurtardı, Elara,” demiş. “Sen sadece bir prenses değil, herkesin kalbinde bir kahramansın.”
Elara, “Bu sadece benim başarım değil,” demiş gülümseyerek. “Yolda bana yardım eden orman dostlarıma da teşekkür etmeliyim. İyilik ve dostluk olmadan bunu başaramazdım.”
O günden sonra Kristal Krallığı, iyilik ve dostlukla daha da büyümüş. İnsanlar ve hayvanlar birbirine yardım etmiş, her köşede sevgi ve mutluluk hâkim olmuş. Prenses Elara ise her zaman halkıyla vakit geçirmiş ve onlara, “Gerçek sihir, kalbimizdeki iyiliktir,” demeyi unutmamış.
Ve herkes, sonsuza kadar mutlu bir şekilde yaşamış.
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
