Bir zamanlar Umut Köyü adında, yemyeşil ağaçlarla kaplı, berrak nehirlerin aktığı ve insanların birbirine hep yardım ettiği bir köy varmış. Bu köyde, Prens Cem adında iyi yürekli bir çocuk yaşarmış. Prens Cem, köydeki herkesin sevdiği, saygı duyduğu bir prensmiş. Yardımseverliği, neşesi ve cesareti ile herkesin gönlünde taht kurmuş. Küçük yaşına rağmen, her zaman köyde bir sorun olduğunda hemen yardım etmeye koşarmış.
Prens Cem’in en sevdiği şeylerden biri ormanda yürüyüş yapmaktı. Orman, birbirinden farklı ağaçlar, rengârenk çiçekler ve kuşlarla doluydu. Cem, doğayı çok severdi; ağaçlara sarılır, kuşların ötüşünü dinlerdi. Bir gün yine ormanda yürürken, bir ağacın altında yorgun bir kuş gördü. Kuşun tüyleri simsiyah, gözleri ise parlak yeşildi. Fakat bu kuş, diğer kuşlara hiç benzemiyordu. Kuş, sanki çok uzun zamandır uçmamış gibi yorgundu ve zar zor nefes alıyordu.
Cem, kuşu kucaklayarak ona yardım etmek için yanına yaklaştı ve nazik bir sesle sordu: “Merhaba küçük dostum, sana nasıl yardımcı olabilirim?”
Kuş, yorgun bir şekilde başını kaldırdı ve Prens Cem’e bakarak konuşmaya başladı: “Merhaba, ben sihirli bir kuşum. Adım Zümrüt. Çok uzun zamandır burada tutsak kaldım. Eğer bana yardım edersen, hem seni hem de köyünü büyük bir tehlikeden kurtarabilirim.”
Prens Cem, şaşkınlıkla kuşa baktı. Bu kuş, gerçekten konuşabiliyordu! Üstelik bir tehlikeden bahsediyordu. Prens Cem merakla sordu: “Nasıl bir tehlike? Sana nasıl yardım edebilirim?”
Zümrüt, derin bir nefes alarak konuşmaya başladı: “Kötü kalpli bir büyücü, beni bu ormanda tutsak etti. Gücümü kullanarak köyünüzün mutluluğunu çalmaya çalışıyor. Eğer beni serbest bırakırsan, büyücünün kötü planlarını durdurabiliriz. Ama bu hiç kolay olmayacak. Büyücünün sarayına gitmen ve beni oradan kurtarman gerekecek.”
Prens Cem, hiç tereddüt etmeden kararını verdi. O, her zaman insanlara yardım etmeyi severdi ve köyünün mutluluğu için her şeyi yapmaya hazırdı. “Seni kurtaracağım Zümrüt, merak etme!” dedi cesurca.
Zümrüt, Cem’in bu cesaretine minnettar bir şekilde kanatlarını hafifçe açtı. “Teşekkür ederim, Prens Cem. Ama dikkatli olmalısın. Büyücünün sarayına giden yol tehlikelerle dolu. Seni durdurmak için elinden geleni yapacak.”
Prens Cem, kararlılıkla başını salladı. Zorluklardan korkmuyordu, çünkü köyünün mutluluğu her şeyden daha önemliydi. O gece, hazırlıklarını yaptı ve sabah erkenden yola çıktı. Zümrüt, ona yol boyunca rehberlik edecekti.
Yolculuğu sırasında Cem, birçok engelle karşılaştı. İlk olarak, karanlık ve uğursuz bir ormandan geçmesi gerekiyordu. Bu ormanda her şey çok tuhaf görünüyordu. Ağaçların dalları sanki Cem’i yakalamaya çalışıyor gibiydi. Ama Cem, cesaretini topladı ve Zümrüt’ün rehberliğinde ormandan geçmeyi başardı.
Ormanın sonunda büyük bir nehir vardı. Nehrin suları o kadar hızlı akıyordu ki karşıya geçmek neredeyse imkânsız görünüyordu. Fakat Zümrüt, Cem’e bir sır verdi: “Nehirdeki suları sakinleştirebilmek için kalbindeki iyilik gücünü kullanman gerek. Eğer gerçekten iyi kalpliysen, sular seni bırakacak ve geçmene izin verecek.”
Prens Cem, gözlerini kapatıp içindeki sevgi ve iyilik duygularını düşündü. Annesinin ona öğrettiği tüm güzel değerleri hatırladı: Yardımseverlik, doğruluk, sevgi ve cesaret. Nehrin kenarında durup suya doğru bakarken, sular yavaşça sakinleşti. Cem, büyük bir dikkatle nehri geçebildi.
Nehri geçtikten sonra, sonunda büyücünün sarayına ulaştı. Saray, devasa bir kale gibi görünüyordu. Büyücü, köyün mutluluğunu çalmak için büyük bir plan yapıyordu ve Zümrüt’ün sihirli gücünü kullanıyordu. Cem, büyücünün karşısına çıktığında hiç korkmadı. “Seni durdurmaya geldim,” dedi cesurca.
Büyücü, Cem’in bu cesaretine şaşırdı ve ona şöyle dedi: “Küçük prens, beni yenebileceğini mi sanıyorsun? Bu sarayda seni durduracak pek çok tuzak var.”
Ancak Prens Cem, Zümrüt’ün yardımıyla büyücünün tüm tuzaklarını atlattı. En son, büyücüyle yüz yüze geldiler. Cem, büyücüye şöyle dedi: “Köyümüzün mutluluğunu geri ver. Yoksa seni yeneceğim!”
Büyücü gülmeye başladı: “Sen ve şu küçük kuş mu beni yeneceksiniz? Hadi bakalım, deneyin!”
Tam o anda, Zümrüt kanatlarını açtı ve Prens Cem’in yanına uçtu. Kuşun parlak yeşil gözleri ışıl ışıl parlamaya başladı. Zümrüt’ün gücü, Prens Cem’in iyilik dolu kalbiyle birleşti. Bu güç o kadar büyük ve saf bir ışık yaydı ki, büyücü daha fazla dayanamadı ve gücü kaybolmaya başladı. Büyücü, son bir çığlık attıktan sonra ortadan kayboldu.
Saray, büyücünün kaybolmasıyla birlikte yavaş yavaş yok oldu. Zümrüt, Prens Cem’in yanına uçtu ve ona teşekkür etti: “Beni kurtardığın ve köyünü koruduğun için teşekkür ederim, Prens Cem. Artık köyünüzün mutluluğu geri döndü.”
Prens Cem, Zümrüt’e gülümseyerek baktı. “Bu sadece benim başarım değil, Zümrüt. Senin yardımın olmadan bunu başaramazdım.”
Zümrüt, kanatlarını hafifçe çırparak Cem’in omzuna kondu ve şöyle dedi: “Artık köyüne geri dönme zamanı. İnsanlar seni bekliyor.”
Prens Cem ve Zümrüt, birlikte köye geri döndüler. Köydeki herkes, Prens Cem’i büyük bir coşkuyla karşıladı. Köyün mutluluğu geri dönmüştü ve herkes tekrar neşeyle dolmuştu. Cem’in cesareti ve Zümrüt’ün sihri sayesinde Umut Köyü, bir daha asla mutsuz olmadı.
Prens Cem, hayatı boyunca köyündeki insanlara yardım etmeye devam etti. Sadece güçlü ve cesur değil, aynı zamanda sevgi dolu ve yardımsever bir lider oldu. Zümrüt ise her zaman Prens Cem’in yanında kaldı, onun en yakın dostu ve koruyucusu oldu.
Ve böylece Umut Köyü’nde herkes mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşamaya devam etti. Bu masal da, bize dostluğun, cesaretin ve iyiliğin ne kadar önemli olduğunu gösterdi.
Masal burada sona erdi ama Prens Cem’in iyilik dolu maceraları hep hatırlanacak.
Arkadaşlarınla Paylaş
