Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarlardan birinde, altın rengi kuleleriyle ünlü Parıltı Krallığı’nda, herkesin çok sevdiği bir prenses yaşarmış. Bu prensesin adı Yıldızmış. Yıldız, diğer masal prenseslerinden biraz farklıymış. O, günlerini balo salonlarında süslenerek geçirmek yerine, ormanda yürüyüş yapmayı, kitap okumayı ve yeni şeyler öğrenmeyi çok severmiş. Üstelik bir de çok özel bir yeteneği varmış: Yıldız, hayvanların dillerini anlayabiliyormuş!
Yıldız’ın en yakın arkadaşı, Mavi adında minik bir serçeymiş. Mavi, gökyüzünde uçarken gördüğü her şeyi Yıldız’a anlatırmış. Bir gün Mavi, Yıldız’ın odasına telaşla girip pencerenin pervazına konmuş. "Yıldız!" diye cıvıldamış. "Ormanın derinliklerinde garip bir şey oluyor. Ağaçların yaprakları sararıyor, dereler kuruyor. Hatta bazı hayvanlar, yuvalarını terk ediyor!"
Yıldız duyduklarına çok şaşırmış. "Bu çok önemli bir mesele, Mavi. Hemen gidip ne olduğunu öğrenmeliyiz!" demiş. Yıldız, çantasına birkaç dilim ekmek, bir şişe su, bir büyüteç ve en sevdiği defterini koymuş. Çünkü bir prenses her zaman hazırlıklı olmalıymış.
Yıldız ve Mavi, birlikte ormana doğru yola çıkmış. Ormanın girişinde, onları yaşlı bir kaplumbağa karşılamış. Kaplumbağa, yavaşça Yıldız’a bakmış ve "Hoş geldin, prenses. Orman seni bekliyordu," demiş. Yıldız bu sözlere şaşırmış. "Orman beni mi bekliyordu? Neden?" diye sormuş.
Kaplumbağa, derin bir nefes almış. "Ormanın kalbinde yaşayan Kadim Ağacımız hasta. Onun kökleri susuz kalıyor ve yaprakları soluyor. Eğer ona yardım etmezsek, tüm orman yok olabilir!" demiş.
Yıldız, hemen harekete geçmiş. "Peki, nasıl yardım edebilirim?" diye sormuş. Kaplumbağa başını sallamış. "Bunu öğrenmek için Kadim Ağaç’la konuşman gerek. Ama ona ulaşmak kolay değil. Yol boyunca cesaretini ve zekanı kullanmalısın," demiş.
Yıldız, bu görevden korkmamış. Mavi ile birlikte ormanın derinliklerine doğru yola çıkmışlar. Yolculuk sırasında birçok ilginç hayvanla tanışmışlar. İlk olarak, yuvasını terk etmek üzere olan bir sincapla karşılaşmışlar. "Neden ayrılıyorsun?" diye sormuş Yıldız. Sincap üzgün bir şekilde, "Kadim Ağaç zayıfladığı için yiyecek bulamıyorum. Hiç ceviz kalmadı," demiş.
Yıldız, sincaba cesaret vermiş. "Endişelenme. Kadim Ağaç’a yardım edeceğim. O zaman her şey düzelecek," demiş ve sincabın gülümsemesini sağlamış.
Yolculukları devam ederken, bir bataklıkta yollarını kaybetmişler. Tam o sırada, bataklığın kenarında yaşayan bir kurbağa, onlara seslenmiş. "Hey! Buraya dikkat edin. Bataklık tehlikeli olabilir," demiş. Yıldız, kurbağaya teşekkür etmiş ve ondan yardım istemiş. Kurbağa, onları güvenli bir yoldan geçirerek minnettarlıkla ayrılmalarını sağlamış.
Nihayet, Kadim Ağaç’ın bulunduğu yere varmışlar. Kadim Ağaç, gerçekten devasa ve büyüleyiciymiş. Ama yaprakları solmuş, dalları yere sarkmış hâlde çok üzgün görünüyormuş. Yıldız, ağaca yaklaşmış ve "Merhaba, Kadim Ağaç. Sana nasıl yardım edebilirim?" diye sormuş.
Kadim Ağaç, yavaşça konuşmaya başlamış. "Ah, sevgili Yıldız. Bu ormanın dengesi bozuldu. İnsanlar, ormanın dışındaki nehirden su çeken kanalı tıkadı. Bu yüzden köklerim suya ulaşamıyor," demiş.
Yıldız, durumu anlamış. "O kanalı nasıl açabiliriz?" diye sormuş. Kadim Ağaç, "Ormanın kuzeyine gitmelisin. Orada eski bir değirmen var. Değirmenin altındaki taşlar, suyun akışını engelliyor. Eğer taşları kaldırabilirsen, su tekrar bana ulaşır," demiş.
Yıldız, hemen kuzeye doğru yola çıkmış. Bu kez yolculuk daha da zormuş. Yol boyunca dikenli çalılar, dik tepeler ve dar patikalarla karşılaşmışlar. Ama Yıldız, cesaretini hiç kaybetmemiş. Mavi de ona destek olmuş.
Sonunda eski değirmene ulaşmışlar. Değirmen oldukça harap durumdaymış ve altındaki taşlar suyun yolunu tamamen kesmiş. Yıldız, taşları kaldırmak için bir plan yapmış. Ama taşlar çok ağır olduğu için tek başına başarılı olamayacağını anlamış.
Tam o sırada, Yıldız’ın yolda tanıştığı hayvan dostları birer birer gelmeye başlamış. Sincap, kurbağa, kaplumbağa ve diğer hayvanlar, Yıldız’a yardım etmeye karar vermiş. Hep birlikte taşları temizlemeye başlamışlar. Sincap, en dar yerlere girip taşları itmiş. Kurbağa, kaygan yerlerde dikkatli olmalarını sağlamış. Kaplumbağa ise ağır taşları sabırla yuvarlamış.
Sonunda, suyun yolu açılmış! Su, coşkuyla akmaya başlamış ve Kadim Ağaç’ın köklerine ulaşmış. Ağaç, yavaş yavaş canlanmaya başlamış. Yaprakları yeniden yeşermiş, dalları eski gücüne kavuşmuş.
Kadim Ağaç, Yıldız’a teşekkür etmiş. "Senin cesaretin ve arkadaşlarınla olan iş birliğin sayesinde, orman yeniden hayat buldu," demiş. Yıldız ise gülümseyerek, "Bu sadece benim başarım değil. Hepimiz birlikte çalıştık," demiş.
Orman, yeniden eski güzelliğine kavuşmuş. Hayvanlar yuvalarına dönmüş, dereler şırıl şırıl akmaya başlamış. Yıldız, hayvan dostlarına veda ederek saraya geri dönmüş. Ama bir şeyi asla unutmamış: Doğayı korumanın, cesaret ve iş birliği gerektirdiğini.
Ve böylece, Yıldız’ın macerası hem ormanı kurtarmış hem de ona unutulmaz bir ders vermiş. Gökyüzünde parlayan yıldızlar kadar parlak bir mutlulukla, herkes huzur içinde yaşamaya devam etmiş.
Gökten üç elma düşmüş: Biri bu harika masalı yazana, biri okuyanlara, diğeri ise çocuklara doğayı sevmeyi öğretenlere...
Arkadaşlarınla Paylaş
