Gece Fısıltıları
Oliver bunu ilk kez duyduğunda, sadece rüzgâr sandı. Sıcak battaniyesine sarılmış, yatağında uzanırken pencerenin camına vuran esintinin yumuşak uğultusunu dinledi. Ama gözlerini kapattığında ses değişti. Artık sadece rüzgâr değildi daha fazlasıydı, büyülü bir şeydi. Fısıldıyordu.
Gel, Oliver, diye mırıldandı gece. Anlatılacak hikâyeler, yaşanacak maceralar var.
Oliver heyecanla yerinden doğruldu. Her zaman hikâyeleri sevmişti, özellikle de hayal gücünün ötesinde harikalarla dolu uzak diyarlara dair olanları. Sessiz odasına göz gezdirdi, ay ışığı duvarlarda gümüş desenler oluşturuyordu. Sonra, görünmez bir akıntı tarafından taşınıyormuş gibi, fısıltılar daha net duyulmaya başladı.
Gözlerini kapat, Oliver. Bırak, gece seni alsın.
Sese güvenerek gözlerini kapattı. Serin bir esinti tenine dokundu ve bir anda artık odasında olmadığını fark etti. Havada süzülüyordu, tüy gibi hafifti. Altında sonsuz bir bulut okyanusu uzanıyordu, yukarıda ise yıldızlar küçük fenerler gibi yolunu aydınlatıyordu.
Yumuşak, altın sarısı kuma nazikçe indiğinde kendini uçsuz bucaksız bir çölün ortasında buldu. Hava sıcaktı, baharatların ve çiçeklerin kokusunu taşıyordu. Karşısında görkemli bir kervan duruyordu develer rengârenk kumaşlarla süslenmiş, üzerlerinde küçük çanlar sallanıyordu. Derin mavi giysili bir kadın ona doğru yaklaştı, gece gökyüzü gibi parlayan koyu renk gözleriyle gülümsedi.
Çölün Hikâyelerine hoş geldin, Oliver, dedi nazikçe. Ben Layla, hikâye anlatıcısıyım. Burada kum, anlatılmış her hikâyeyi hatırlar.
Oliver’ın gözleri büyüdü. Her hikâyeyi mi?
Layla gülümsedi ve avucuna bir avuç kum aldı. Hafifçe üflediğinde, kum taneleri parladı ve havada şekiller oluşturdu kadim şehirler, cesur kâşifler ve efsanevi yaratıklar belirdi. Oliver hayranlıkla izledi.
Ama hikâyeler birilerinin onları taşımasıyla yaşar, dedi Layla. Bir hikâye duymak ister misin?
Oliver heyecanla başını salladı ve Layla anlatmaya başladı. Yıldızları takip eden, bilgeliğin su gibi aktığı gizli bir vahayı arayan bir çocuğun hikâyesini anlattı. Layla konuştukça, Oliver etrafındaki dünyanın değiştiğini hissetti. Bir anda çölde değil, yemyeşil bir vahanın ortasındaydı etrafı devasa palmiye ağaçları ve berrak bir gölle çevriliydi.
Yumuşak bir ses ona seslendi. Oliver, Bilgelik Vahası’nı buldun.
Dönüp baktığında, gölün kenarında büyük bir kitaba yazı yazan yaşlı bir adam gördü. Bu suyun her damlası bir soru barındırır, dedi adam. Ve cevapları arayanlar sadece içmelidir.
Oliver gölün kenarına diz çöktü, avucuna bir avuç su aldı. Dudaklarına değdiğinde suyun serinliği içini kapladı. İçtikçe, zihninde yeni kelimeler, yeni fikirler ve yeni dünyalar açılmaya başladı.
Bilgi bir yolculuktur, dedi yaşlı adam. Ve merak, onun anahtarıdır.
Oliver daha fazla soru sormadan önce, sıcak bir esinti onu tekrar aldı. Kendini bulutların üzerinde süzülürken buldu, gece fısıltıları onu yönlendirmeye devam ediyordu. Bu kez, yoğun bir ormanın içine indi. Asılı sarmaşıklar perde gibi sarkıyor, havada görünmeyen yaratıkların sesleri yankılanıyordu.
Gölgelerin arasından saçları küçük çiçeklerle örülmüş genç bir kız çıktı. Ben Amara, dedi. Gizli Harikalar Ormanı’na hoş geldin.
Oliver onun peşinden gitti. Ormanın her yaprağı bir sır saklıyormuş gibi görünüyordu. Bu ormanda, diye açıkladı Amara, her yaratık, her bitki bir ders verir.
Onu altın renkli meyvelerle dolu bir ağacın yanına götürdü. Bu meyveler geçmişin hikâyelerini saklar, dedi. Birini duymak ister misin?
Oliver elini uzattı ve parmakları meyveye dokunduğunda derin, gürleyen bir ses duydu. Ses, doğayla uyum içinde yaşayan ve dünyanın dilini anlayan kadim bir uygarlığın hikâyesini anlatıyordu. Hikâye bittiğinde meyve ışığa dönüştü ve havada kayboldu.
Hikâyeler, hatırlandıkları sürece yaşar, dedi Amara. Ve bilgi, paylaşıldıkça büyür.
Fısıltılar Oliver’ı bir kez daha gökyüzüne taşıdı, onu uçsuz bucaksız okyanusların ve devasa dağların üzerinden geçirdi. Kendini görkemli bir geminin güvertesinde buldu yelkenleri rüzgârla doluyordu. Uzun boylu, kaptan şapkalı bir adam onu neşeli bir kahkahayla karşıladı.
Hayallerin Gemisi’ne hoş geldin! diye ilan etti kaptan. Ben Kaptan Elias, hayal gücünün denizlerinde yol alıyoruz.
Oliver sonsuz ufka hayranlıkla baktı. Nereye gidiyoruz?
Hayal edebildiğin her yere! dedi Kaptan Elias. Dünya, keşfetmeye cesaret edenler için sırlarla doludur.
Gemi, sıvı gümüş gibi parlayan sularda ilerledi. Oliver, kitap şeklindeki adalar, şiir fısıldayan dalgalar ve her düşünceyle renk değiştiren gökyüzü gördü. Mürettebatla birlikte, bilmecelerle işaretlenmiş haritaları okuyarak yön buldu her ipucu onu yeni bir keşfe götürüyordu.
Parıldayan kristallerle dolu bir adaya ulaştıklarında, Kaptan Elias Oliver’a döndü. Her maceranın bir sonu olmalı, dedi. Ama her son, aslında bir başlangıçtır.
Bu sözlerle, gece fısıltıları tekrar ortaya çıktı, Oliver’ı yumuşak bir ninni gibi sararak dünyayı yavaşça soldurdu. Gözlerini açtığında, sabah güneşi perdelerin arasından süzülüyordu.
Hepsi bir rüya mıydı?
Oliver gülümsedi. Rüya ya da değil, çok uzaklara yolculuk yaptığını, çok şey öğrendiğini ve asla kaybolmayacak hikâyeler taşıdığını biliyordu. Hızla masasına koştu, gördüğü ve duyduğu her şeyi yazmaya başladı.
Çünkü artık anlamıştı ki, hikâyeler paylaşılmak için vardı ve merak onu her zaman yeni maceralara götürecekti.
Ve böylece, kalemi elinde, hayal gücüyle kanatlanarak, Oliver yeni bir maceraya başladı bu kez kelimelerin dünyasında, hikâyelerin sonsuza dek yaşadığı yerde.
Arkadaşlarınla Paylaş
