Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, minik hayvanların yaşadığı neşeli bir ormanda Minikçe adında sevimli bir sincap yaşarmış. Minikçe, uzun kuyruklu, kocaman gözlü ve kahverengi tüylü bir sincapmış. O kadar tatlı bir yaratıkmış ki, görenler ona hayran kalırmış. Onun en yakın iki arkadaşı ise Boncuk adında ufacık bir serçe ve Candaş adında kocaman, dost canlısı bir kaplumbağaymış.
Minikçe, Boncuk ve Candaş birbirlerini çok sever, her gün ormanda bir araya gelerek oyunlar oynar, maceradan maceraya koşarlarmış. Bir gün ormanın derinliklerine doğru gitmişler, yüksek ağaçların ve rengârenk çiçeklerin arasında keyifle dolaşmışlar. Minikçe, "Arkadaşlar, bu orman gerçekten çok güzel! Burası bizim için bir hazine gibi!" demiş. Boncuk minik gagasını açarak cıvıldamış, "Evet, çok haklısın Minikçe! Bu güzelliği başka yerde bulamayız." demiş. Candaş ise yavaşça başını sallayarak, "Doğru diyorsunuz, arkadaşlar. Doğa, bizlere kucak açan bir yuva gibi," diye eklemiş.
Gün batımı yaklaşırken üç arkadaş yorulmaya başlamış. Güneş ufukta kaybolmaya hazırlanırken, gökyüzünde parlak yıldızlar tek tek belirmeye başlamış. O sırada Minikçe esnemiş, "Ah, ne kadar yorgunum! Evimize dönsek mi artık?" demiş. Boncuk kanatlarını çırparak, "Evet, çok yorulduk. Bence de dönelim." diye cevap vermiş. Candaş da yavaşça, "O zaman hepimiz evlerimize dönelim. Yarın yine buluşuruz," demiş. Böylece arkadaşlar, tekrar görüşmek üzere vedalaşıp kendi yuvalarına doğru yola koyulmuşlar.
Minikçe, yuvasına döndüğünde güneş tamamen batmış, gece ormanı iyice sessizleştirmiş. Yıldızlar gökyüzünde parlarken, Minikçe’nin göz kapakları iyice ağırlaşmaya başlamış. Tam uyumak üzereymiş ki, aklına bir fikir gelmiş: “Neden Boncuk ve Candaş’a güzel bir uyku masalı anlatmıyorum?” Hemen yuvadan çıkmış, arkadaşlarının kapısını çalmış.
Boncuk, kapısının önünde minik gagasını açarak sormuş, “Ne oldu Minikçe? Bu saatte neden geldin?” Minikçe gülümsemiş, “Size çok güzel bir uyku masalı anlatacağım! Candaş’ı da çağır, hep birlikte dinleyelim.” demiş. Boncuk ve Minikçe, Candaş’ın yuvasına giderek kapısını çalmışlar. Candaş kapıyı açınca, Minikçe hemen konuyu anlatmış: “Sana bir masal anlatacağım! Hem de uyumadan önce dinleyebileceğimiz harika bir masal!” Candaş’ın gözleri parlamış, “Bu harika bir fikir Minikçe! Hadi başlayalım,” demiş.
Üç arkadaş yavaşça yere uzanmışlar, Minikçe başını yukarı kaldırarak yıldızlı gökyüzüne bakmış ve derin bir nefes alarak masalına başlamış: “Bir zamanlar, tıpkı bizim gibi mutlu yaşayan bir grup hayvan varmış. Her gün bir araya gelir, ormanın farklı köşelerini keşfederlermiş. Ancak içlerinden biri, her zaman diğerlerinden biraz daha yalnız ve üzgün olurmuş. Bu küçük hayvan, kendine güvenmeyen bir kirpiymiş. Adı da Gümüşçık’mış.”
Gümüşçık, çevresindeki hayvanlar gibi koşamıyormuş çünkü dikenleri onu hep korkutuyormuş. Diğer hayvanlara zarar vermekten çekinir, hep uzak dururmuş. Fakat bir gün, ormanın derinliklerinden gelen bir ses duyulmuş. Tüm hayvanlar endişe içinde toplanıp bu sesi dinlemişler. Ses, bir yardım çağrısıymış! Küçük bir tavşan, ormanda yolunu kaybetmiş ve korkudan ağlamaya başlamış. Bu sesi duyunca herkes bir şeyler yapmaya çalışmış, fakat tavşana en yakın olan kimmiş dersiniz? Tabii ki Gümüşçık!
Gümüşçık, dikenlerinden korkmayı bir kenara bırakarak, “Yardım etmek için elimden geleni yapmalıyım!” diye düşünmüş. Korkusunu yenen Gümüşçık, küçük tavşanı bulmuş ve ona yardım ederek ormandaki yuvasına geri getirmiş. Tüm hayvanlar ona teşekkür etmiş ve Gümüşçık’ın bu cesareti karşısında hayran kalmışlar. O günden sonra Gümüşçık, kendine güvenen, arkadaşlarına yardım etmekten çekinmeyen bir kirpi olmuş.
Minikçe masalı anlatmayı bitirdiğinde, Boncuk ve Candaş gözleri yarı kapalı bir şekilde dinliyorlarmış. Boncuk, “Ne kadar güzel bir masaldı, Minikçe. Gümüşçık gerçekten cesurmuş,” demiş. Candaş da esneyerek, “Hepimiz bir şeylerden korkuyor olabiliriz ama başkalarına yardım ettiğimizde, içimizdeki cesareti bulabiliyoruz,” demiş.
Minikçe de başını sallayarak, “Evet, arkadaşlar. Her zaman iyilik yapmalı, başkalarına yardım etmeliyiz. Unutmayın ki, bazen en büyük güç sevgi ve dostlukta saklıdır,” demiş. Bu sözlerin ardından üç arkadaş, gözlerini yavaşça kapatarak huzurlu bir uykuya dalmışlar. Yıldızlar gökyüzünde parlamaya devam ederken, ormanda sessiz bir uyku başlamış.
Ertesi sabah güneş ışıkları ormanı aydınlatırken, Minikçe, Boncuk ve Candaş yepyeni bir güne uyanmışlar. Hepsi dinlenmiş ve mutlu bir şekilde güne başlamış. Orman onlar için bir kez daha macera dolu ve dostluğun önemini pekiştiren bir yuva olmuş.
Ve böylece, üç arkadaş uzun yıllar boyunca birbirine destek olmuş, ormanda mutlu mesut yaşamışlar. Masal da burada sona ermiş. Gökyüzünde parlayan yıldızlar ise onların dostluğunu sonsuza kadar izlemeye devam etmiş.
Gökten üç elma düşmüş: Biri bu masalı anlatan Minikçe’ye, biri onu dinleyen Boncuk ve Candaş’a, diğeri de bu güzel dostluk hikayesini dinleyen siz çocuklara…
Ve masal burada mutlu bir şekilde bitmiş.
Arkadaşlarınla Paylaş
