Çok uzun zaman önce, rengârenk çiçeklerle dolu bir bahçenin kenarında küçük bir kulübede yaşayan Minik Serçe adında sevimli bir kuş vardı. Minik Serçe her sabah güneşin doğuşuyla uyanır, pencere kenarındaki yuvasından etrafı izlerdi. Özellikle de her gün beş vakit camiye giden komşuları Ahmet amcayı merakla takip ederdi.
Bir gün dayanamayıp arkadaşı bilge baykuş Ömer'e sordu: "Ömer abi, neden insanlar günde beş kez camiye gidiyorlar? Ben hep merak ediyorum." Ömer Baykuş gülümsedi ve "Gel seninle güzel bir sohbet edelim Minik Serçe" dedi.
Baykuş Ömer anlatmaya başladı: "Bak Minik Serçe, nasıl ki biz kuşlar her gün kanatlarımızı çırpıp uçmak için egzersiz yapıyorsak, insanlar da ruhlarını ve kalplerini temiz tutmak için namaz kılıyorlar. Namaz, Allah ile konuşmak gibidir. Tıpkı senin benimle konuştuğun gibi, insanlar da Allah ile konuşuyor, O'na teşekkür ediyor ve O'ndan yardım istiyorlar."
Minik Serçe merakla sordu: "Peki neden beş kez? Neden bir kez değil?" Ömer Baykuş bilgece bir ifadeyle devam etti: "Bu çok güzel bir soru. Düşünsene, sen günde kaç kez yemek yiyorsun? Ya da kaç kez su içiyorsun? Nasıl ki bedenimizin yemeğe ve suya ihtiyacı varsa, ruhumuzun da namaza ihtiyacı var. Allah insanlara bu beş vakti hediye etmiş. Sabah uyanınca güne başlarken, öğlen güneş tam tepedeyken, ikindi vakti iş çıkışında, akşam güneş batarken ve yatsı vakti uyumadan önce."
Minik Serçe'nin gözleri parladı: "Ne kadar düzenli! Peki başka faydaları var mı?" Ömer Baykuş anlatmaya devam etti: "Elbette var. Mesela namaz kılarken yapılan hareketler bedeni güçlendirir. Secde etmek beyine kan akışını artırır, rükû yapmak sırt kaslarını güçlendirir. Ayrıca namaz kılan insanlar daha düzenli ve temiz olurlar, çünkü namaz kılmadan önce abdest alırlar."
Bu sırada bahçedeki diğer hayvanlar da sohbeti duyup yanlarına geldiler. Kırmızı Gül, "Ben de her gün insanların abdest alırken kullandıkları suyla sulanıyorum, bu yüzden daha güzel kokuyorum" dedi gururla.
Minik Serçe öğrendiklerinden çok etkilenmişti. O günden sonra her sabah, komşusu Ahmet amcanın namaza gidişini daha bir ilgiyle izlemeye başladı. Bir gün Ahmet amca onu fark etti ve pencere kenarına biraz yem bırakmaya başladı. Zamanla aralarında güzel bir dostluk oluştu.
Minik Serçe artık ezan sesini duyunca hemen uyanıyor, abdest alan insanları izliyor ve onların temizlenmelerine şahit oluyordu. Diğer kuşlara da namazın önemini anlatmaya başlamıştı. "Bakın" diyordu, "insanlar namaz kılarken nasıl da huzurlu görünüyorlar. Namaz onları sakinleştiriyor, streslerini azaltıyor."
Bir gün bahçeye yeni taşınan küçük bir çocuk, Ali, Minik Serçe'yi pencerede görüp ona yem vermeye başladı. Ali henüz namaz kılmayı bilmiyordu ve öğrenmekte zorlanıyordu. Minik Serçe her gün pencereye konup, Ali'nin namaz öğrenme çabalarını izliyordu.
Ali'nin annesi oğluna namaz kılmayı öğretirken, Minik Serçe de pencerenin kenarından onları izliyor, sanki o da öğreniyormuş gibi hissediyordu. Ali'nin annesi, "Namaz kılmak sadece bir ibadet değil, aynı zamanda bir yaşam düzeni" diyordu. "Bak, nasıl ki Minik Serçe her gün aynı saatte geliyor, biz de namazlarımızı vaktinde kılarak hayatımızı düzene sokuyoruz."
Günler geçtikçe Ali namaz kılmayı öğrendi ve artık düzenli olarak kılmaya başladı. Minik Serçe, Ali'nin bu gelişimini görünce çok mutlu oldu. Bir gün Ali namaz kılarken, Minik Serçe de onunla birlikte kıbleye döndü ve kendi dilinde Allah'a şükretti.
Bahçedeki diğer hayvanlar da Minik Serçe'den etkilenmiş, her ezan vaktinde bir araya gelip, kendi dillerinde Allah'ı anmaya başlamışlardı. Kelebekler kanat çırpıyor, çiçekler sallanıyor, kuşlar ötüyor ve hep birlikte muhteşem bir ahenk oluşturuyorlardı.
Baykuş Ömer bir akşam Minik Serçe'ye, "Görüyorum ki sen de namazın önemini çok iyi anlamışsın" dedi. "Evet" dedi Minik Serçe, "namaz sadece bir hareket değil, bir yaşam biçimi. İnsanları temiz tutuyor, düzenli yapıyor ve en önemlisi Allah'a yakınlaştırıyor."
Minik Serçe artık her sabah şöyle düşünüyordu: "Nasıl ki güneş her gün doğudan doğup batıdan batıyorsa, nasıl ki çiçekler her bahar açıp her kış kapanıyorsa, nasıl ki yıldızlar her gece aynı düzende parlıyorsa, namaz da hayatın böyle değişmez bir düzeni. Allah'ın bize verdiği en güzel hediyelerden biri."
Zamanla bahçedeki tüm canlılar, namazın sadece insanlar için değil, tüm evren için bir düzen olduğunu anladılar. Her sabah ezanıyla birlikte uyanıyor, her akşam ezanıyla dinlenmeye çekiliyorlardı. Bahçe adeta bir huzur bahçesine dönmüştü.
Ali büyüdükçe namaza olan sevgisi de büyüdü. Arkadaşlarına da namaz kılmayı öğretti. Minik Serçe'yi de yanından hiç ayırmadı. Her namaz vakti, pencere kenarındaki küçük dostunu görünce içi huzurla doluyordu.
Yıllar sonra Ali büyüyüp evlendiğinde bile, Minik Serçe hala aynı bahçede yaşıyor ve yeni nesillere namazın önemini anlatıyordu. Artık bahçedeki tüm kuşlar, böcekler ve çiçekler ezan vaktini biliyor, her vakit geldiğinde kendi dillerinde Allah'ı anıyorlardı.
Ve böylece küçük bahçe, namazın bereketiyle dolup taştı. İnsanlar bu bahçeden geçerken huzur buluyor, kuşların ötüşünü dinliyor ve sanki meleklerin kanat seslerini duyar gibi oluyorlardı. Minik Serçe'nin merakı sayesinde başlayan bu güzel hikâye, nesiller boyu anlatılan bir ibret hikâyesine dönüştü.
Her namaz vakti, gökyüzünde süzülen kuşlar, açan çiçekler ve bahçede oynayan çocuklar, hep birlikte Allah'ın yarattığı bu muhteşem düzenin bir parçası olduklarını hatırlıyor ve şükrediyorlardı. Çünkü artık hepsi biliyordu ki, namaz sadece bir ibadet değil, tüm kâinatın uyum içinde hareket etmesini sağlayan muhteşem bir düzenin parçasıydı.
Arkadaşlarınla Paylaş
