Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, küçük bir kasabanın kıyısında, herkesin birbirine yardım ettiği, dostluğun ve dayanışmanın hâkim olduğu bir köy varmış. Bu köyde yaşayan Melis adında bir kız çocuğu varmış. Melis, 7 yaşında, neşeli ve çok zeki bir kızmış. Ancak bir konuda hep kendini yalnız hissedermiş: ailesiyle yeterince vakit geçiremiyormuş. Melis’in annesi çok çalışkan bir kadınmış, tarlada sabahtan akşama kadar çalışırmış. Babası ise kasabadaki marangoz atölyesinde çalışırmış ve akşamları çok yorgun olurmuş. Melis, onlarla zaman geçiremediği için bazen üzülür, ama bunun farkında olduklarını bile düşünmezmiş.
Bir gün Melis, okuldan döndüğünde evin sessizliğine gömüldü. Annesi yine tarlada, babası ise işteydi. Melis’in içini bir hüzün kapladı. "Keşke ailemle daha çok vakit geçirebilseydik," diye içinden geçirdi. Ama sonra aklına bir fikir geldi. "Belki de evden uzaklaşırsam, ailem beni fark eder ve beni ne kadar çok sevdiklerini hatırlar," diye düşündü.
Ertesi sabah, Melis küçük sırt çantasını hazırladı. İçine birkaç dilim ekmek, bir su şişesi ve en sevdiği kitabını koydu. Küçük not defterine de bir not yazdı: "Bir süreliğine gidiyorum, beni merak etmeyin." Notu masanın üzerine bıraktı ve köyün dışındaki ormana doğru yürümeye başladı.
Ormanın derinliklerine ilerledikçe, Melis'in kalbi hem heyecanla hem de biraz korkuyla doldu. Etrafındaki ağaçlar uzun ve görkemliydi, kuşlar cıvıldıyor, rüzgâr yaprakları hafifçe hışırdatıyordu. Bir süre yürüdükten sonra, ormanın ortasında küçük bir gölet buldu. Gölün suyu o kadar berraktı ki Melis kendi yansımasını net bir şekilde görebiliyordu. Gölün kıyısına oturdu ve kitabını açarak okumaya başladı. Ama ne kadar okursa okusun, aklı hep ailesindeydi.
Gün boyu ormanda vakit geçiren Melis, akşam olduğunda biraz korkmaya başladı. Hava kararıyordu, gökyüzünde yıldızlar yavaşça beliriyordu. Gölün kıyısına bir ateş yakmaya çalıştı ama başaramadı. Birden yalnızlık hissi ağır bastı. “Ailemi özlüyorum,” diye mırıldandı kendi kendine. O sırada ormandan gelen sesler onu tedirgin etmeye başladı. Çalıların arasından bir ses duyduğunda korkuyla yerinden sıçradı. Ama bu sadece bir tavşandı. "Belki de eve geri dönmeliyim," diye düşündü. Fakat Melis, verdiği karardan dönmek istemiyordu.
Tam o sırada, yaşlı ve bilge bir kaplumbağa çıkageldi. Kaplumbağa yavaşça Melis’in yanına yaklaştı ve ona gülümsedi. "Merhaba küçük kız, neden buradasın?" diye sordu bilge kaplumbağa.
Melis kaplumbağanın ona konuşmasına şaşırmıştı, ama bir yandan da rahatlamıştı. "Ailemle daha fazla vakit geçiremiyorum," dedi. "Onlar hep meşgul, ben de buraya geldim ki beni fark etsinler ve beni ne kadar sevdiklerini hatırlasınlar."
Kaplumbağa gülümseyerek başını salladı. "Ah, küçük dostum," dedi. "Aile dediğin şey sadece birlikte vakit geçirmekle değil, sevgiyle, fedakârlıkla ve birbirini anlamakla ilgilidir. Bazen ailemizin bizi sevdiğini fark edemeyebiliriz, ama sevgi her zaman oradadır. Onların seni ne kadar çok sevdiklerini anlamanın yolu, kendini onların yerine koymaktan geçer."
Melis, kaplumbağanın söylediklerini düşündü. "Ama ailem benimle zaman geçirmiyor, hep çok meşguller," dedi üzüntüyle.
Kaplumbağa yavaşça konuşmaya devam etti: "Ailen senin için çok çalışıyor, sana iyi bir gelecek sağlamak için çabalıyorlar. Bazen bunu fark etmek zor olabilir, ama onların seni ne kadar çok düşündüğünü anlaman için biraz empati yapman gerekebilir."
Melis, kaplumbağanın söylediklerini anlamaya başlamıştı. Kaplumbağa ona göletin kenarındaki yansımasını gösterdi. "Bak," dedi kaplumbağa, "bu sadece bir yansıma değil, aynı zamanda senin duygularının da bir aynası. Aile sevgisi, tıpkı bu suyun üzerindeki yansıma gibidir. Bazen net göremeyebiliriz, ama her zaman oradadır."
Melis, yansımasına bakarken ailesini düşündü. Annesinin ona hazırladığı yemekler, babasının ona yaptığı oyuncaklar, her şey aslında ne kadar çok sevildiğinin birer işaretiydi. Ama Melis o sevgiyi görememişti çünkü hep zamanla ilgili şikâyet ediyordu.
"Sanırım hatalıydım," dedi Melis iç çekerek. "Ailemin beni ne kadar sevdiğini anlamamışım."
Kaplumbağa gülümsedi. "Her şeyden önemlisi, aile birbirine destek olmaktır. Belki de sen, onların hayatında daha fazla nasıl yardımcı olabileceğini düşünmelisin."
Melis başını salladı. Artık eve dönmeye ve ailesiyle konuşmaya karar vermişti. Kaplumbağaya teşekkür etti ve ormandan çıkmak için yola koyuldu. Yol boyunca düşündü: Annesi ve babası onun için ne kadar çok şey yapıyordu, fakat o bunu görememişti.
Eve vardığında hava kararmıştı, ama evin ışıkları yanıyordu. Melis içeri girdiğinde annesi ve babası onu endişeyle bekliyordu. Melis kapıdan girer girmez annesi ona sarıldı. "Neredeydin, Melis? Çok endişelendik!" dedi annesi gözlerinde yaşlarla.
Melis annesinin kollarında huzur buldu. "Özür dilerim anne, sizi ne kadar çok sevdiğinizi anlayamamışım," dedi. "Sadece sizinle daha fazla vakit geçirmek istiyorum."
Babası da yanına geldi ve Melis’in başını okşadı. "Biz de seni çok seviyoruz, Melis. Bazen işlerimiz yüzünden seninle yeterince vakit geçiremiyoruz, ama bu seni sevmediğimiz anlamına gelmez."
O akşam ailece bir araya geldiler, sofrada birlikte yemek yediler. Melis, annesi ve babasına kaplumbağayla konuşmasını ve öğrendiklerini anlattı. Annesi ve babası da ona hak verdi ve artık her gün birlikte daha fazla vakit geçirmeye karar verdiler.
Melis, o geceden sonra ailesiyle daha fazla vakit geçirdi. Annesine tarlada yardım ediyor, babasıyla küçük marangoz projeleri yapıyordu. Ailesiyle geçirdiği zamanın kıymetini daha iyi anlamıştı. Artık yalnızlık hissetmiyor, ailesinin her an yanında olduğunu biliyordu.
Bir gün kaplumbağa ormana geri döndüğünde, gölün kenarında oturan Melis’i gördü. Melis kaplumbağaya teşekkür etmek için geri gelmişti. "Senin sayende ailemin bana olan sevgisini gördüm ve artık onların ne kadar değerli olduğunu anlıyorum," dedi Melis.
Kaplumbağa gülümseyerek cevap verdi, "Aile, hayatımızdaki en büyük hazinedir. Onlarla birlikte olduğunda, her zorluğun üstesinden gelirsin. Unutma, sevgiyi hissetmek ve göstermek, aileyi güçlü kılar."
Melis, bu sözleri kalbine kazıdı. Ailesiyle geçirdiği her anın tadını çıkarıyor, onların değerini biliyordu. Artık ailesinin sadece meşgul olduğunu değil, aynı zamanda onun için ne kadar çok şey yaptığını da anlıyordu.
Ve böylece Melis, ailesiyle birlikte mutlu ve huzurlu bir yaşam sürdü. Artık evde yalnızlık hissi yoktu, çünkü ailelerinin sevgisi her zaman onunla birlikteydi.
Gökten üç elma düşmüş; biri Melis’e, biri ailesine, diğeri de bu hikayeyi dinleyen tüm çocuklara.
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
