Kadife gökyüzünde yükseklerde asılı duran ay, yıldızlarla dolu bir deniz tarafından kucaklanan parlak bir inci gibiydi. Dünya sessizdi, yalnızca ağaçların arasından dolanan gece rüzgarının yaprakları hışırdattığı anlarda sesler duyuluyordu. Gümüş ipliklerle örülmüş bir nehrin ve dalgalı tepelerin arasında saklı küçük, şirin bir köyde, on bir yaşındaki Lila yatağında uyanıktı, gözleri hayretle açıktı. Gece her zaman onun en sevdiği vakitti dünya gizemle dolup taşar, gölgeler anlatılmayı bekleyen hikayelere dönüşürdü.
Lila’nın küçük tavan arası odası onun kutsal sığınağıydı. Eğimli tavan yumuşak bir lavanta tonuna boyanmış, duvarlar ise kitaplarla dolup taşan raflarla kaplıydı. Yatağı, üçgen bir pencerenin altına yerleştirilmişti ve bu ona gökyüzünü mükemmel bir şekilde görme imkanı sunuyordu. Bu gece uyuyamıyordu. Havada garip bir uğultu, bir fısıltı vardı kalp atışının ritmi gibi yükselip alçalıyordu. Bu rüzgar değildi. Bu başka bir şeydi, büyülü bir şey.
Altın sarısı bukleleri omuzlarına dökülerek doğruldu. “Kim var orada?” diye yumuşak bir sesle sordu, yüksek sesle konuştuğu için kendisini aptal gibi hissederek. Fakat uğultu daha da güçlendi, daha netleşti ve sonunda nazik, melodik kelimelere dönüştü sanki sıcacık bir battaniye gibi onu sardı.
“Lila,” diye mırıldandı ses, “Bizi duyuyor musun?”
Lila gözlerini kırpıştırdı, kalbi hızlanarak atıyordu. “Siz kimsiniz?”
“Biz Gece’yiz,” diye yanıtladı ses, hem kadim hem de genç bir tınıya sahip melodik bir uyumla. “Merakının yıldızların altında bir çiçek gibi açtığını izledik. Bu gece seni bir yolculuğa çıkarmak istiyoruz hayallerle gerçeğin iç içe geçtiği uzak diyarların hikayelerinde bir yolculuğa.”
Lila’nın nabzı heyecanla hızlandı. “Bir yolculuk mu? Nasıl?”
“Gözlerini kapat,” diye fısıldadı Gece. Ve Lila gözlerini kapattı.
Göz kapakları kapandığı anda, odasından serin bir esinti geçti, tuz ve yasemin kokusunu taşıyarak. Gözlerini açtığında artık tavan arasında değildi. Ay ışığı altında parlayan yelkenlere sahip bir geminin güvertesinde duruyordu. Okyanus her yönde sonsuzca uzanıyor, yüzeyi sıvı gümüş gibi parlıyordu.
“Aetherial’a hoş geldin,” dedi Gece, sesleri artık zihninde yatıştırıcı bir varlık gibiydi. “Bu sıradan bir gemi değil. Su üzerinde değil, hayal gücünün akıntılarında yelken açıyor.”
Lila korkuluklara yaslanarak, aşağıdaki okyanusta yansıyan yıldızlara hayranlıkla baktı. “Nereye gidiyoruz?”
“Hikayeler diyarına,” diye yanıtladı Gece. “Sıkı tutun.”
Gemi, güç topluyormuş gibi sarsıldı ve ardından ileri doğru atıldı. Yıldızlar ışık çizgilerine dönüştü, hava enerjiyle titredi. Lila korkuluklara sarıldı, kahkahalarla coşuyordu. Aetherial birkaç saniye içinde yavaşladı ve önünde yeni bir dünya açıldı.
Gemi, yüzeyi parlak, ışıldayan bitkilerle kaplı bir yüzen adaya yanaşmıştı. Renkli cam paneller gibi yaprakları olan ağaçlar gökyüzüne doğru yükseliyor, dalları yalnızca kendilerinin duyduğu bir melodiye sallanıyordu. Lila adaya adım attı, çıplak ayakları ipek kadar yumuşak hissettiren çimenlere gömüldü.
“Neredeyiz?” diye sordu.
“Burası Lumora,” diye açıkladı Gece. “Bilginin bir bahçedeki tohumlar gibi büyüdüğü bir yer. Etrafına bak, göreceksin.”
Lila adada dolaşarak gözleri hayretle dolup taştı. Çiçeklerin yalnızca çiçek olmadığını fark etti kitap gibiydiler, yaprakları taç yapraklar gibi açılıyordu. Bir tanesini nazikçe kopardı ve açtığında, kelimeler sayfalardan fırlayarak havada şekillere dönüştü. Kitap, yıldızları haritalayarak ilk takımyıldızları oluşturan cesur bir kaşifin hikayesini anlatıyordu.
“Buradaki her çiçek bir hikaye,” dedi Gece. “Her biri geçmişten bir parça bilgelik ve ders içeriyor.”
Lila saatlerce Lumora’yı keşfettiğini hissetti, kitap çiçekler topladı ve onların hikayelerini özümsedi. Kadim uygarlıklar hakkında, zaferlerini ve hatalarını öğrendi. Hayalleri gerçeğe dönüştüren mucitlerin dehasına hayran kaldı. Ve hikayelere kalplerini döken anlatıcılarla bir bağ hissetti, zamanın ötesinde miraslar bırakan insanlarla.
Okumaya doydığında, Gece onu Aetherial’a geri yönlendirdi. “Bir sonraki maceraya hazır mısın?”
“Evet!” diye bağırdı, kalbi heyecanla dolup taşıyordu.
Gemi, yıldız ışıklarıyla kesilen bir yolculukla ilerlemeye devam etti. Bu kez bir çöle vardılar, kum tepeleri ay ışığının altında hafifçe parlıyordu. Ama bu sıradan bir çöl değildi. Kum, müzikle titreşiyor gibiydi ve Lila üzerine adım attığında nedenini anladı her bir kum tanesi minik bir kristaldi ve müzikle titreşiyordu.
“Burası Harmonik Çöl,” dedi Gece. “Burada ses, yaratımın dilidir.”
Lila çöl boyunca dolaşarak ayaklarıyla yumuşak, melodik notalar oluşturdu. Ellerini çırparak ya da bir melodi mırıldanarak kumları heykellere dönüştürebileceğini keşfetti. Kaleler ve hayvanlar yarattı, her biri bir ses senfonisiyle hayata geçti.
Bir grup çöl sakini ona yaklaştı, sesleri uyumlu bir şarkıda birleşti. Uzun ve ince yapılılardı, ciltleri sedef gibi parlıyordu. Ona müzikle nasıl iletişim kuracağını, inşa edeceğini ve iyileştireceğini öğrettiler. Dersleri sayesinde iş birliğinin gücünü ve çeşitliliğin güzelliğini öğrendi farklı seslerin bir araya gelerek toplamından daha büyük bir şey oluşturabileceğini.
Ayrılma zamanı geldiğinde Lila bir hüzün hissetti. Ama Gece onu teselli etti: “Bu yolculuğun her adımı artık senin bir parçan. Öğrendiğin dersler her zaman seninle olacak.”
Aetherial onu son bir varış noktasına taşıdı: ebedi alacakaranlıkta banyo yapan bir orman. Ateşböcekleri havada uçuşuyor, parıltıları yerde gölgeli desenler oluşturuyordu. Ormanın merkezinde devasa bir ağaç duruyordu, gövdesi obsidyen gibi parlıyor, dalları parlak kürelerle süslenmişti.
“Burası Ebedi Koruluk,” dedi Gece. “Her küre, dünyadaki birinin rüyasını, umudunu ya da sorusunu barındırıyor.”
Lila ağaca yaklaştı, parmakları kürelerden birine dokundu. Gözlerinin önünde bir vizyon belirdi nadir bir hastalığa çare bulmayı hayal eden genç bir kız. Başka bir küre, ayrı düşmüş ailesiyle yeniden bir araya gelmeyi dileyen yaşlı bir adamın hikayesini ortaya koydu. Her küre bir hikaye anlatıyordu, hiç tanımadığı insanların kalplerine dair bir bakış sunuyordu.
“Ne yapabilirim?” diye sordu Lila, sesi duyguyla titreyerek.
“Hikayelerini yanında taşı,” diye yanıtladı Gece. “Onların sana ilham vermesine izin ver nazik ve cesur ol. Her küçük eylem dışarıya doğru bir dalga yaratarak, hiç görmeyeceğin hayatlara dokunur.”
Aetherial onu eve taşırken, Lila dünyaya ve insanlarına karşı derin bir bağ hissetti. Tavan arasındaki odasına döndüğünde, şafak ilk ışıklarıyla gökyüzünü boyuyordu. Gece’nin sesi aklında yankılandı, yaşadığı maceraların ve öğrendiği derslerin nazik bir hatırlatıcısı gibi.
O günden sonra, Lila hayata yeni bir merak ve şefkatle yaklaştı. Lumora, Harmonik Çöl ve Ebedi Koruluk’un hikayelerini dinlemek isteyen herkesle paylaştı ve başkalarına hayal kurmaları, öğrenmeleri ve bağ kurmaları için ilham verdi. Gece’nin fısıltılarını bir daha asla duymadı, ancak onların varlığını her yıldızlı gökyüzünde, her hışırdayan esintide ve her sessiz hayret anında hissetti.
Onun yolculuğu henüz yeni başlamıştı.
Arkadaşlarınla Paylaş
