Uzak bir diyarda, rengarenk bitkilerle süslenmiş, bulutlara karışan dağların arasında gizlenmiş bir ülke vardı. Bu ülke, "Altın Yıldızlar Diyarı" olarak bilinir ve gökyüzünde her gece ışıldayan milyonlarca yıldızdan aldığı parıltıyla ünlüydü. Bu diyarda yaşayan herkes, yıldızların parlaklığını korumak için çalışır ve onlara saygı gösterirdi. Ancak orada, diğerlerinden biraz farklı bir çocuk vardı: 6 yaşındaki küçük prens Arin. Arin, yıldızların sadece uzaklarda ışıldayan noktalar olmadığını, onlarla konuşulabileceğini bile düşünüyordu.
Arin'in en sevdiği şey, geceleri sarayının bahçesine çıkıp yıldızları seyretmekti. Onlara isimler takar, onların hikayelerini hayal ederdi. "Şu büyük olan, kesinlikle bir kraliçedir," derdi. "O hemen yanındaki ise onun sadık danışmanı!" Ancak ne kadar çok hayal kursa da, yıldızlarla gerçekten konuşmayı başaramamıştı. Yine de Arin, yıldızların bir gün ona cevap vereceğine inanıyordu.
Bir gece, gökyüzü her zamankinden daha parlaktı. Arin, bu olağanüstü manzara karşısında heyecanla bahçeye koştu ve yıldızlara baktı. Tam o sırada, alışılmadık bir şey oldu. Gökyüzündeki en parlak yıldız, adeta bir kuyruklu yıldız gibi yere doğru süzülmeye başladı. Arin'in gözleri büyüdü, kalbi heyecanla çarptı. Yıldız, bahçenin ortasına yumuşacık bir ışıkla indi ve bir an için her yer altın gibi parladı. Parıltı azaldığında, yerde küçük, parlayan bir küre belirdi. Küre, ince bir sesle konuşmaya başladı: "Merhaba, küçük prens! Ben bir Yıldız Tozuyum. Yardımına ihtiyacım var."
Arin şaşkınlıkla gözlerini ovuşturdu. "Sen... konuşuyor musun? Ama yıldızlar konuşmaz ki!"
Yıldız Tozu hafifçe güldü. "Biz yıldızlar konuşuruz, ama yalnızca gerçekten bizi dinlemeyi bilenlerle. Şimdi beni iyi dinle: Gökyüzündeki yıldızlar teker teker sönmeye başladı. Eğer bir çözüm bulamazsak, Altın Yıldızlar Diyarı karanlığa gömülecek. Sana güveniyorum, Arin. Çünkü sen yıldızların dilini anlamaya en yakın insansın."
Arin'in kafası karışmıştı ama aynı zamanda çok heyecanlıydı. "Ne yapmam gerekiyor?" diye sordu.
Yıldız Tozu, parıldayan bir yol haritası oluşturdu. "Gökyüzüne çıkıp Yıldız Kalbi'ni bulman gerekiyor. O, yıldızların enerjisini sağlayan kaynaktır. Ama son zamanlarda bir şeyler onu rahatsız etti ve bu yüzden yıldızlar güçlerini kaybetmeye başladı. Yıldız Kalbi'ni rahatsız eden şeyi bulup düzeltmelisin."
Arin, bu zorlu görevden korkmuştu ama aynı zamanda bir maceraya atılmanın heyecanını hissediyordu. "Peki ama gökyüzüne nasıl çıkacağım?"
Yıldız Tozu, bir kez daha parladı ve Arin'in önünde altın renginde bir merdiven belirdi. "Bu merdiven seni yıldızların arasına götürecek. Ama dikkatli ol, yolculuk sırasında birçok ilginç varlıkla karşılaşacaksın. Onlara güvenmeli ve birlikte çalışmalısın."
Arin, cesurca merdivene adım attı ve yukarı tırmanmaya başladı. Yıldızlar arasında yürümek büyüleyiciydi. Yol boyunca, parlayan bulutlarla kaplı bir ormana rastladı. Ormanda yaşayan küçük, sevimli yaratıklar vardı. Bunlar, gökyüzü bahçıvanlarıydı. Her biri, yıldız çiçeklerini sulamak ve gökyüzünü temiz tutmakla görevliydi. Ancak Arin, bahçıvanların telaşla koşturduğunu fark etti. "Neler oluyor?" diye sordu.
Bahçıvanlardan biri, üzgün bir şekilde cevap verdi: "Gökyüzü çiçeklerimizi sulamak için gereken yıldız suyu tükeniyor. Bu yüzden yıldızlar solmaya başladı."
Arin, bahçıvanlara yardım etmeye karar verdi. "Yıldız suyu nereden geliyor?" diye sordu.
Bahçıvan, gökyüzünde asılı duran bir şelaleyi işaret etti. "Orası Yıldız Şelalesi. Ama su akışı durdu. Nedenini bilmiyoruz."
Arin, Şelale'ye doğru ilerledi ve oraya vardığında nedenini hemen anladı. Büyük bir kayanın şelalenin ağzını tıkamış olduğunu gördü. Ancak kaya çok büyüktü ve Arin tek başına onu hareket ettiremezdi. Şelalenin yakınında, uzun kuyruğu olan bir yıldız ejderhası uyuyordu. Arin, korkusunu yenerek ona yaklaştı.
"Ejderha, uyanır mısın? Yardımına ihtiyacım var!" diye seslendi.
Ejderha, gözlerini ağır ağır açtı ve Arin'e baktı. "Kimsenin bana uzun zamandır bir şey sormaya cesaret edemedi. Neden yardım etmeliyim ki?" diye homurdandı.
Arin, dürüstçe cevap verdi: "Çünkü yıldızlar ve bu güzel gökyüzü yok olursa, senin de yaşayacak bir yerin kalmaz. Hepimiz bu güzelliği korumak için birlikte çalışmalıyız."
Ejderha bir süre düşündü ve sonra başını salladı. "Haklısın, küçük prens. Sana yardım edeceğim."
Ejderha, kanatlarını açarak kayanın üzerine uçtu ve güçlü kuyruğuyla onu itti. Şelale yeniden akmaya başladı ve bahçıvanlar sevinçle çığlık attı. Ejderha, Arin'e teşekkür ederek gökyüzüne doğru uçtu.
Arin, yolculuğuna devam etti ve sonunda Yıldız Kalbi'nin bulunduğu yere ulaştı. Yıldız Kalbi, devasa bir kristalden oluşuyordu ve çevresinde küçük, gri bir yaratık vardı. Yaratık, üzgün bir şekilde kristali tırmalıyordu.
"Hey! Ne yapıyorsun?" diye sordu Arin.
Yaratık ona döndü ve ağlamaklı bir sesle konuştu: "Ben bir Gölge Çocuğuyum. Yıldızlar çok parlak ve onların ışığı beni görünmez yapıyor. Kimse beni fark etmiyor. Bu yüzden yıldızların ışığını azaltmaya çalışıyorum."
Arin, yaratığın üzüntüsünü anlayarak yanına oturdu. "Ama yıldızlar sönerse, bu dünya çok karanlık olur. Seni fark etmeleri için yıldızların sönmesine gerek yok. Sana bir önerim var. Neden yıldızların ışığını yöneten bahçıvanlara yardım etmiyorsun? Onlar seni mutlaka fark eder."
Gölge Çocuğu, Arin'in sözlerini düşündü ve sonunda kabul etti. "Tamam, deneyeceğim."
Yıldız Kalbi yeniden parlamaya başladı ve gökyüzü eski ihtişamına kavuştu. Arin, Yıldız Tozu'nun yardımıyla evine döndü. Altın Yıldızlar Diyarı yeniden ışıl ışıldı ve herkes Arin'e teşekkür etti. Ama Arin, "Ben sadece yıldızları dinledim," diyerek gururla gülümsedi.
Ve o günden sonra, yıldızlar her gece daha parlak ışıldadı, çünkü artık Arin gibi onları dinleyen bir dostları vardı.
Arkadaşlarınla Paylaş
