Bir varmış, bir yokmuş... Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarlarda, yemyeşil ormanların ve berrak göllerin olduğu bir krallık varmış. Bu krallıkta herkes mutlu mesut yaşarmış. Fakat bu krallığı diğerlerinden ayıran bir şey varmış: Burada periler yaşarmış. Bu periler, iyilik yapmayı çok severmiş ve krallığın her köşesine mutluluk saçarlarmış.
Periler, ormanın derinliklerinde, ağaçların dalları arasında küçük, şirin evlerinde yaşarlarmış. Her peri, ayrı bir göreve sahipmiş. Kimisi çiçeklerin daha güzel açmasını sağlarken kimisi hayvanların birbirleriyle dostça geçinmesine yardımcı olurmuş. Perilerin en bilge ve en yaşlısı ise Peri Kraliçesi’ymiş. Peri Kraliçesi, tüm perilerin neşe ve huzur içinde yaşamasını sağlarmış. O, aynı zamanda krallığın barış içinde kalmasına da büyük önem verirmiş.
Bir gün, krallığın şirin mi şirin bir kasabasında yaşayan küçük bir kız çocuğu varmış. Bu kızın adı Elif'miş. Elif, çok neşeli, meraklı ve yardımsever bir çocukmuş. Her sabah uyanır uyanmaz bahçeye çıkar, kuşların cıvıltılarını dinler, çiçeklerle konuşur ve gökyüzüne bakarak hayaller kurarmış. Elif’in en büyük hayali bir gün perilerle tanışmakmış. Büyükannesi ona her gece perilerle ilgili masallar anlatırmış. Elif, büyükannesinin anlattığı hikayelere bayılır, uykuya dalarken hep bir periyle tanışacağını düşlermiş.
Bir sabah Elif, ormanın derinliklerinden gelen çok güzel bir melodi duymuş. Melodi o kadar büyüleyiciymiş ki Elif, dayanamayarak melodinin geldiği yöne doğru yürümeye başlamış. Ormana girdikçe, çevresindeki ağaçlar daha da büyümüş ve hava daha da serinlemiş. Fakat Elif korkmamış, çünkü melodinin ona zarar vermeyeceğini hissetmiş. Bir süre yürüdükten sonra bir açıklığa varmış. Burada, dev bir göl ve gölün üzerinde uçuşan rengarenk periler varmış! Elif gözlerine inanamamış. "Periler gerçekmiş!" diye düşünmüş ve heyecanla onlara bakmış.
Bir peri, Elif’in onları izlediğini fark etmiş. Bu peri, diğerlerinden biraz daha parlak ve ışıl ışıl kanatlara sahipmiş. İsmi Lila’ymış. Lila, Elif’e doğru süzülerek gelmiş ve tatlı bir sesle: "Merhaba küçük insan! Adın ne?" diye sormuş.
Elif biraz şaşkın, biraz heyecanlı bir şekilde: "Adım Elif, seni izlediğim için kusura bakma. Ama hep perileri görmek istemiştim. Siz gerçekten harikasınız!" demiş.
Lila gülümsemiş: "Endişelenme Elif, hepimiz seni fark ettik ve senin gibi iyi kalpli bir çocuğu görmek bizi mutlu etti. Bu yüzden seni buraya davet ettik. Biz periler her zaman yardımsever ve iyi kalpli insanları severiz. Peki, sana bir peri sırrı vermemizi ister misin?" demiş.
Elif gözleri parlayarak: "Evet! Çok isterim. Ama ben nasıl bir peri sırrını saklayabilirim ki?" diye sormuş.
Lila, elini uzatıp gökyüzüne doğru bir hareket yapmış. Gökyüzünden bir yıldız kaymış ve Elif’in avucuna bir küçük ışık demeti düşmüş. "Bu ışık, senin kalbinin temizliğini simgeliyor, Elif. Eğer her zaman yardımsever ve iyi olursan, bu ışık hiç sönmeyecek ve sana her zaman yol gösterecek. Ama unutma, bu ışık yalnızca senin iyiliğinle güçlenir."
Elif, ışığı hayranlıkla izlerken Lila: "Şimdi seni küçük bir maceraya davet etmek istiyorum. Krallığımızın batısında, karanlık bir mağara var. Orada bir zamanlar bizim de dostumuz olan bir dev yaşıyor. Ancak o dev, bir gün insanların ona kötü davrandığını düşündü ve o günden beri kimseyle konuşmuyor. Kalbi kırık olduğu için tüm ormana karanlık ve üzüntü yayıyor. Eğer devin kalbini onarabilirsek, krallığımız tekrar neşe içinde olacak. Bu zorlu bir görev, ama senin gibi cesur ve iyi kalpli biri bunu başarabilir," demiş.
Elif, devin hikayesini duyunca üzülmüş. "Ben ona yardım etmek istiyorum, ama nasıl yapabilirim?" diye sormuş.
Lila, Elif’e güven dolu bir bakış atmış. "Onunla konuşarak. Bazen birinin kalbini onarmak için sadece güzel sözler ve anlayış gerekir. Senin içindeki ışık, ona umut verecek. Devle konuştuğunda ona ne kadar değerli olduğunu ve kimsenin onu unutmadığını hatırlat."
Elif, Lila’nın söylediklerini dinledikten sonra kararlı bir şekilde: "Ben bu görevi kabul ediyorum!" demiş.
Böylece Elif, peri Lila’nın rehberliğinde ormanın batısındaki karanlık mağaraya doğru yola çıkmış. Mağaraya vardıklarında, içeriden gelen derin bir hüzün hissi Elif’in yüreğini sızlatmış. Dev, mağaranın derinliklerinde kocaman bir kayanın üzerinde oturuyormuş. Gözleri üzgün ve karanlıkmış. Elif, korkmasına rağmen cesurca devin yanına gitmiş.
"Merhaba," demiş Elif, yumuşak bir sesle. "Benim adım Elif. Seni yalnız hissettiğin için çok üzüldüm. Ama bilmeni isterim ki seni unutan yok. Herkes seni seviyor ve seninle tekrar dost olmak istiyor."
Dev, şaşkınlıkla Elif’e bakmış. Yıllardır kimse onunla böyle konuşmamış. Gözlerinden bir damla yaş süzülmüş. "Kimse beni sevmiyor. Beni terk ettiler," demiş üzgünce.
Elif, avucundaki ışığı göstererek: "Bak, bu ışık sevginin ve umudun simgesi. Eğer izin verirsen, bu ışık kalbine dokunabilir ve seni tekrar mutlu edebilir. Sadece biraz güvenmen gerek," demiş.
Dev, Elif’in sözlerinden etkilenmiş. Yavaşça elini uzatmış ve Elif’in avucundaki ışığa dokunmuş. Bir anda mağara aydınlanmış. Dev’in yüzündeki hüzün yerini sıcak bir gülümsemeye bırakmış. "Teşekkür ederim, Elif. Gerçekten unutulmadığımı hissettim. Senin gibi cesur ve iyi kalpli bir çocuk sayesinde tekrar mutlu oldum," demiş.
Elif ve dev, mağaradan dışarı çıkmışlar. Dev, ormana geri döndüğünde her şey yeniden canlanmış. Kuşlar şarkı söylemeye başlamış, ağaçlar yeniden yeşermiş ve gökyüzü tekrar maviye dönmüş. Krallık eski neşesine kavuşmuş.
Lila ve diğer periler Elif’e teşekkür etmişler. Peri Kraliçesi, Elif’i özel bir ödülle onurlandırmış: "Senin cesaretin ve iyiliğin, krallığımıza barışı geri getirdi. Bu yüzden seni onur perimiz ilan ediyorum," demiş.
Elif, perilerle vedalaşıp kasabasına geri dönmüş. Ama avucundaki küçük ışık hiç sönmemiş. O günden sonra Elif, çevresindeki herkese yardım etmeye, onları mutlu etmeye devam etmiş. Ve her akşam gökyüzüne bakıp perilerin ona gülümsediğini hissetmiş.
Gökten üç elma düşmüş; biri Elif’in, biri devin, biri de bu güzel hikayeyi dinleyen çocukların başına...
Son
Arkadaşlarınla Paylaş
