Küçük bir kasabada, meraklı gözleri ve tatlı gülümsemesiyle tanınan Elif adında altı yaşında bir kız çocuğu yaşarmış. Elif'in en sevdiği şey, dedesinin kütüphanesinde geçirdiği zamanlarmış. Dedesi, emekli bir din kültürü öğretmeniymiş ve torununun sorduğu her soruya büyük bir sevgiyle cevap verirmiş.
Bir sonbahar sabahı, Elif her zamanki gibi dedesinin evine gitmiş. Bahçedeki elma ağacından dökülen yaprakların arasında yürürken, evin açık penceresinden dedesinin sesini duymuş: "Bismillahirrahmanirrahim." Elif pencereden içeri bakmış ve dedesinin kahvaltı sofrasını hazırladığını görmüş.
"Günaydın dedeciğim!" diye neşeyle seslenmiş Elif. Dedesi torununu görünce yüzü aydınlanmış. "Günaydın benim küçük meleğim, gel bakalım, seninle güzel bir kahvaltı yapalım."
Elif masaya otururken, dedesinin söylediği o güzel kelimeleri düşünüyormuş. Merakını yenemeyip sormuş: "Dedeciğim, az önce söylediğin o güzel kelimeler neydi öyle?"
Dedesi gülümsemiş ve "Ah, sen duydun demek. O söylediğim şey Besmele'ydi canım. Yani 'Bismillahirrahmanirrahim'. Bu çok özel ve güzel bir söz. Her işimize başlarken söylediğimiz mübarek bir cümle."
Elif'in gözleri merakla parlamış. "Peki ne demek dedeciğim? Neden söylüyoruz?"
Dedesi, torununun bu merakı karşısında çok mutlu olmuş. "Bak güzel kızım," demiş, "Besmele çekmek, yani 'Bismillahirrahmanirrahim' demek, 'Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla başlıyorum' demektir. Bu, yapacağımız her işte Allah'ın adını anarak başlamamız gerektiğini bize hatırlatır."
Elif düşünceli bir şekilde başını sallamış. "Peki dedeciğim, ben de her işime başlarken söyleyebilir miyim?"
"Tabii ki canım! Aslında tam da bunu konuşmamız çok güzel oldu. Sana Besmele'nin ne kadar önemli ve güzel olduğunu anlatan bir hikâye anlatayım mı?"
Elif heyecanla yerinde zıplamış. "Evet, evet! Lütfen anlat dedeciğim!"
Dedesi anlatmaya başlamış: "Bir zamanlar, senin gibi küçük bir çocuk varmış. Adı Kerem'miş. Kerem de tıpkı senin gibi çok meraklıymış ve sürekli yeni şeyler öğrenmek istermiş. Bir gün öğretmeni sınıfta Besmele'nin öneminden bahsetmiş ve Kerem çok etkilenmiş."
"Kerem o günden sonra her işine Besmele ile başlamaya karar vermiş. Sabah uyanınca, 'Bismillahirrahmanirrahim' diyerek güne başlarmış. Kahvaltı yaparken, okula giderken, ders çalışırken, hep Besmele çekermiş."
"Bir gün okula giderken, yolda yaşlı bir teyzeye rastlamış. Teyzenin elindeki ağır poşetleri taşımakta zorlandığını görmüş. Hemen 'Bismillahirrahmanirrahim' diyerek teyzenin yanına gitmiş ve 'Teyzeciğim, ben size yardım edebilir miyim?' diye sormuş."
"Yaşlı teyze çok mutlu olmuş ve Kerem'in bu yardımseverliği karşısında dua etmiş. Kerem poşetleri taşırken, teyze ona sormuş: 'Evladım, yanıma gelirken bir şey söyledin, ne söyledin öyle?' Kerem gülümseyerek cevap vermiş: 'Besmele çektim teyzeciğim. Öğretmenim her iyi işe başlarken Besmele çekmemiz gerektiğini söyledi.'"
"Yaşlı teyze çok etkilenmiş ve 'Ne güzel öğretmiş öğretmenin. Besmele bereket getirir, işlerimizi kolaylaştırır.' demiş."
Elif hikâyeyi büyük bir dikkatle dinliyormuş. "Peki sonra ne olmuş dedeciğim?"
"Kerem o günden sonra Besmele'nin gerçekten de işlerini kolaylaştırdığını fark etmiş. Derslerinde daha başarılı olmaya başlamış, çünkü ders çalışmaya başlarken hep Besmele çekiyormuş. Arkadaşlarıyla daha iyi anlaşıyor, oyunlarında daha dikkatli ve nazik davranıyormuş."
"Bir gün annesi Kerem'e sormuş: 'Oğlum, son zamanlarda sende bir değişiklik var. Daha düzenli, daha başarılı ve daha yardımsever oldun. Nasıl başardın bunu?' Kerem de annesine Besmele'nin sırrını anlatmış."
"Annesi çok mutlu olmuş ve 'Besmele çekmek sadece bir söz söylemek değildir oğlum,' demiş. 'Besmele çekmek, Allah'ı hatırlamak ve O'nun rızasını kazanmak için çabalamak demektir. Sen bunu çok güzel anlamışsın.'"
Elif araya girmiş: "Dedeciğim, ben de Kerem gibi olmak istiyorum! Bana Besmele'yi öğretir misin?"
Dedesi sevgiyle gülümsemiş. "Tabii ki canım. Ama önce sana Besmele'nin başka güzelliklerinden de bahsedeyim. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bize her işimize Besmele ile başlamamızı öğütlemiş. Yemek yerken, su içerken, uyumadan önce, sabah kalktığımızda, okula giderken, eve girerken hep Besmele çekmeliyiz."
"Mesela bir keresinde, Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir çocuğa yemek yerken dikkat etmesi gereken şeyleri öğretirken şöyle buyurmuş: 'Yavrum! Besmele çek, sağ elinle ye ve önünden ye.' Bu hadis-i şerif bize Besmele'nin ne kadar önemli olduğunu gösteriyor."
Elif merakla sormuş: "Peki dedeciğim, Besmele çekmeyi unutursak ne olur?"
"Canım torunum, Allah çok merhametlidir. Unuttuğumuzda hatırladığımız an 'Bismillahirrahmanirrahim' diyebiliriz. Önemli olan, Allah'ı hatırlamak ve O'nun rızasını kazanmak için çabalamaktır."
O günden sonra Elif, tıpkı Kerem gibi her işine Besmele ile başlamaya karar vermiş. Sabah uyandığında ilk işi Besmele çekmek oluyormuş. Kahvaltı yaparken, okula giderken, ders çalışırken, oyun oynarken hep Besmele çekiyormuş.
Bir gün okulda öğretmeni, öğrencilerden resim yapmalarını istemiş. Elif hemen Besmele çekmiş ve resim yapmaya başlamış. Yanındaki arkadaşı Zeynep bunu fark etmiş ve "Elif, ne söyledin öyle?" diye sormuş.
Elif gülümseyerek "Besmele çektim Zeynepciğim. Dedem öğretti, her işimize başlarken Besmele çekmemiz gerekiyormuş. İstersen sana da öğretebilirim." demiş.
Zeynep çok ilgilenmiş ve Elif ona Besmele'yi öğretmiş. O günden sonra iki arkadaş her işlerine birlikte Besmele çekerek başlar olmuşlar. Zamanla sınıftaki diğer arkadaşları da onlardan görerek Besmele çekmeye başlamışlar.
Öğretmenleri bir gün sınıfta bu güzel değişimi fark etmiş ve çok mutlu olmuş. "Çocuklar," demiş, "son zamanlarda hepiniz çok güzel davranışlar sergiliyorsunuz. Derslerinize daha düzenli çalışıyor, birbirinize daha nazik davranıyorsunuz. Nasıl başardınız bunu?"
Elif parmak kaldırmış ve "Öğretmenim, bu Besmele'nin bereketi!" demiş. Sonra da arkadaşlarına ve öğretmenine dedesinden öğrendiklerini anlatmış.
Öğretmenleri çok etkilenmiş ve "Evet çocuklar," demiş, "Besmele çekmek çok önemlidir. Çünkü Besmele çekmek, yaptığımız işi Allah'ın adıyla başlamak demektir. Bu da işlerimizin hayırlı olması için bir vesiledir."
Aradan zaman geçmiş ve Elif'in dedesi bir gün hastalanmış. Hastaneye yatması gerekmiş. Elif çok üzülmüş ama dedesinin öğrettiği gibi hemen Besmele çekip dua etmiş: "Bismillahirrahmanirrahim... Allah'ım, dedeme şifa ver."
Hastanede dedesi Elif'e gülümsemiş ve "Benim akıllı torunum," demiş, "bak Besmele çekip dua ettin ya, Allah dualarını kabul edecektir inşallah. Çünkü sen Besmele'nin önemini çok iyi anladın."
Gerçekten de kısa süre sonra dedesi iyileşmiş ve eve dönmüş. Elif o kadar mutlu olmuş ki, hemen koşup dedesine sarılmış ve "Bismillahirrahmanirrahim... Çok şükür dedeciğim, Allah dualarımızı kabul etti!" demiş.
Dedesi torununun bu hassasiyetinden çok mutlu olmuş ve "Bak güzel kızım," demiş, "Besmele sadece bir söz değildir. Besmele, Allah'a olan inancımızın, güvenimizin ve sevgimizin bir ifadesidir. Her Besmele çekişimizde, Allah'ın bizimle olduğunu hatırlarız."
Elif'in bu güzel alışkanlığı zamanla tüm ailesini etkilemiş. Annesi, babası, kardeşleri, hepsi her işlerine Besmele ile başlar olmuşlar. Evlerinde huzur ve bereket artmış.
Bir gün Elif'in küçük kardeşi Yusuf bisiklet sürmeyi öğrenmeye çalışıyormuş. Çok korkuyormuş düşmekten. Elif yanına gitmiş ve "Kardeşim," demiş, "önce Besmele çek. Allah'ın adıyla başlayınca korkmana gerek yok. O bizi korur."
Yusuf ablasını dinlemiş ve "Bismillahirrahmanirrahim" diyerek bisiklete binmeye başlamış. Ve gerçekten de kısa sürede bisiklet sürmeyi öğrenmiş.
Aradan yıllar geçmiş, Elif büyümüş ama Besmele'nin önemini hiç unutmamış. Okulda başarılı olmuş, üniversiteyi kazanmış ve öğretmen olmaya karar vermiş. Çünkü o da dedesi gibi çocuklara güzel değerleri öğretmek istiyormuş.
Öğretmen olduğunda ilk işi, öğrencilerine Besmele'nin önemini anlatmak olmuş. Onlara dedesinden öğrendiği hikayeleri anlatmış, Besmele'nin hayatlarına getireceği güzellikleri paylaşmış.
Bir gün öğrencilerinden biri ona "Öğretmenim," demiş, "siz her şeye Besmele ile başlıyorsunuz ve hep çok mutlu görünüyorsunuz. Bunun sırrı ne?"
Elif gülümsemiş ve dedesinin yıllar önce kendisine söylediği sözleri hatırlamış: "Besmele, Allah'ı hatırlamaktır yavrularım. Allah'ı hatırladığımızda ve O'nun rızasını kazanmak için çabaladığımızda, hayatımız güzelleşir."
Ve böylece Elif, dedesinden öğrendiği bu güzel alışkanlığı, yeni nesillere aktarmaya devam etmiş. Her yeni öğrencisiyle Besmele'nin güzelliğini paylaşmış, onların hayatlarına dokunmuş.
Şimdi kasabada Elif öğretmenin öğrencileri, her işlerine Besmele ile başlıyorlar ve bu güzel alışkanlığı kendi ailelerine, arkadaşlarına öğretiyorlar. Böylece Besmele'nin bereketi ve güzelliği, dalga dalga tüm kasabaya yayılmış. Her evde, her okulda, her işyerinde insanlar işlerine Besmele ile başlar olmuşlar.
Yıllar sonra Elif'in dedesi artık çok yaşlanmış. Bir gün torununun elini tutmuş ve "Canım kızım," demiş, "sen küçük bir kız çocuğuyken sana Besmele'nin önemini anlatmıştım. Şimdi görüyorum ki, o küçük tohum koskoca bir ağaca dönüşmüş. Sen sadece kendi hayatını değil, yüzlerce öğrencinin hayatını güzelleştirdin."
Elif dedesinin elini öpmüş ve "Dedeciğim," demiş, "bu güzellik sizin sayenizde. Siz bana sadece Besmele'yi değil, onu sevmeyi ve başkalarına öğretmeyi de öğrettiniz."
Dedesi gülümsemiş ve "İşte bu yüzden hiç endişem yok artık. Biliyorum ki sen, bu güzel emaneti gelecek nesillere aktarmaya devam edeceksin." demiş.
Ve gerçekten de öyle olmuş. Elif öğretmen, yıllarca öğrencilerine sadece dersleri değil, Besmele'nin güzelliğini ve önemini de öğretmeye devam etmiş. Her öğrencisi de kendi hayatında bu güzel alışkanlığı devam ettirmiş.
Artık kasabada herkes biliyormuş ki, her güzel iş Besmele ile başlar ve Besmele ile güzelleşirmiş. Çünkü Besmele, Allah'ın adını anmak ve O'nun rızasını kazanmak için atılan ilk adımmış.
Ve bu güzel hikâye, nesilden nesile aktarılarak devam etmiş. Tıpkı Besmele'nin bereketi gibi, hiç eksilmeden, hep çoğalarak...
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
