Bir zamanlar, büyük bir krallığın hükümdarı olan Kral Güzeliyiş, halkının iyiliği ve mutluluğu için çalışan, yüce gönüllü bir liderdi. Krallığı, yemyeşil ormanlarla, berrak nehirlerle çevriliydi ve burada yaşayan insanlar barış içinde bir arada yaşıyordu. Kral Güzeliyiş, sadece adil bir kral olmakla kalmaz, aynı zamanda halkıyla çok yakından ilgilenirdi. Her gün sabahın erken saatlerinde sarayından çıkar, köyleri dolaşır, halkının ihtiyaçlarını öğrenir ve onlara yardım etmeye çalışırdı.
Kral Güzeliyiş, halkının mutluluğu için her türlü fedakarlığı yapmaktan çekinmezdi. O, krallığında kimse aç kalmasın, kimse mutsuz olmasın diye elinden geleni yapardı. Köylerdeki insanlar Kral Güzeliyiş’i çok severlerdi çünkü her ihtiyaç duyduklarında yanlarında olurdu. Onlara yiyecek, giyecek ve barınak sağlar, sıkıntılarını dinler ve çözüm üretirdi. Kralın bu merhametli ve yardımsever tavrı, tüm krallıkta dilden dile dolaşırdı.
Bir sabah, Kral Güzeliyiş yine köyleri dolaşmak üzere yola çıktı. Kralın zırhı parıldıyor, atı asaletle ilerliyordu. Yol boyu köylüler Kral'a selam veriyor, onu görünce yüzlerinde bir gülümseme beliriyordu. O gün, Kral Güzeliyiş daha önce hiç gitmediği bir köy olan Derenköy'e gitmeye karar verdi. Derenköy, büyük ve zengin bir köydü. Ancak, köyün içinde bazı aileler çok zengin olmasına rağmen, bazıları da oldukça fakirdi. Kral Güzeliyiş köyde dolaşırken, bir çocuğun evlerin arasında tek başına yürüdüğünü fark etti.
Bu küçük çocuk, yıpranmış kıyafetler içinde, oldukça üzgün görünüyordu. Kral Güzeliyiş, çocuğa doğru yaklaştı ve atından inerek ona nazikçe sordu:
"Merhaba küçük dostum. Neden bu kadar üzgünsün? Beni derdini paylaşmak ister misin?"
Çocuk başını kaldırdı ve gözlerinde beliren yaşlarla Kral’a baktı. Kral Güzeliyiş’in şefkatli yüzünü gören çocuk, ona güven duymuştu. Çekingen bir şekilde konuşmaya başladı:
“Benim adım Emir. Ailem çok zengin, ama beni sevmiyorlar. Beni hep ihmal ediyorlar, hiç yardım etmiyorlar. Diğer çocuklar gibi yeni kıyafetlerim yok, oyuncaklarım da yok. Onlar hep kendilerine alıyorlar ama bana hiçbir şey vermiyorlar. Bugün yine evden kovuldum ve ne yapacağımı bilmiyorum.”
Kral Güzeliyiş bu sözleri duyunca içi sızladı. Emir’in yaşadığı bu haksızlık karşısında sessiz kalamazdı. Ona merhametle baktı ve ellerini omzuna koyarak cesaret verici bir şekilde konuştu:
“Merak etme Emir, senin yalnız olmadığını göstereceğim. Bu krallıkta herkesin mutlu ve güvende olması benim görevim. Sen de benim halkımdansın ve seni kimsenin üzmesine izin vermeyeceğim. Şimdi köydeki diğer insanlarla konuşacağız ve herkes sana yardım edecek.”
Kral Güzeliyiş, Emir’in elini nazikçe tuttu ve onu köy meydanına götürdü. Orada köyün ileri gelenlerini topladı ve onlara Emir’in durumunu anlattı. Kral, köydeki her ailenin bu çocuğa yardım etmesi gerektiğini, yardımlaşmanın bir insanlık görevi olduğunu vurguladı.
“Köyümüzde kimse yalnız kalmamalı,” dedi Kral Güzeliyiş yüksek sesle. “Bu çocuğa hep birlikte sahip çıkacağız. Herkes ona kucak açacak, ona sevgi gösterecek. Unutmayın ki iyilik yapmak, insanı mutlu eden en güzel davranıştır. Emir, artık hepimizin çocuğu olacak.”
Köylüler, Kral Güzeliyiş’in sözlerini dikkatle dinlediler ve hemen harekete geçtiler. Her aile Emir’i sırayla evlerine davet etti, ona yiyecekler sundu ve onunla oyunlar oynadı. Emir, köydeki ailelerin sevgisiyle adeta yeniden doğmuş gibiydi. Artık üzgün ve yalnız değildi. Köylüler ona yeni kıyafetler, kitaplar ve oyuncaklar verdiler. Herkes, Emir’in mutlu olması için elinden geleni yapıyordu.
Bir gün Emir, Kral Güzeliyiş’i görmeye gitti. Onun yanına varınca gözleri mutlulukla parlıyordu. Kral, Emir’in yüzündeki bu ışığı görünce ona gururla baktı ve şunları söyledi:
“Gördün mü Emir? İyilik ve sevgi, her zaman en güzel sonuçları getirir. Senin bu güzel kalbin ve sabrın, seni tüm köyün sevgilisi yaptı. Unutma, dünyada en büyük güç sevgidir ve bu sevgiyi paylaşmaktan daha büyük bir mutluluk yoktur.”
Emir, Kral Güzeliyiş’in sözlerini dikkatle dinledi ve ona teşekkür etti. Artık hayatı tamamen değişmişti. Eskiden yalnız ve çaresiz olan bu çocuk, şimdi köyün en sevilen kişisi olmuştu. Köylüler, Emir’e kucak açmanın yanı sıra, yardımlaşmanın ne kadar değerli olduğunu bir kez daha öğrenmişlerdi.
Zamanla Emir büyüdü, akıllı ve yardımsever bir delikanlı oldu. O da tıpkı Kral Güzeliyiş gibi insanların yardımına koşmaya başladı. Köyde bir sorun olduğunda, Emir hemen harekete geçer ve tıpkı kendisine yapıldığı gibi, yardıma muhtaç olanlara el uzatırdı. Köyde herkes artık iyilik yapmanın ne kadar değerli olduğunu biliyordu ve bu yüzden köydeki yaşam çok daha huzurlu ve mutlu bir hale gelmişti.
Kral Güzeliyiş, köylülerin birbirlerine olan sevgisini ve dayanışmasını görmekten son derece memnundu. Onun öğretileri sayesinde köyde kimse yalnız kalmıyor, herkes birbirine yardım ediyordu. Her sabah, köyün meydanında toplanan insanlar, birbirlerine sevgi dolu selamlar veriyor, çocuklar oyunlar oynuyor, aileler birbirine destek oluyordu.
Kral Güzeliyiş’in bu krallıkta yaptığı en büyük iyilik, sadece insanların günlük ihtiyaçlarını karşılamak değil, aynı zamanda onlara yardımlaşmanın, sevginin ve iyiliğin ne kadar güçlü olduğunu öğretmekti. Kral Güzeliyiş, her zaman halkının yanında oldu ve onların mutluluğunu her şeyin üstünde tuttu.
Böylece, Kral Güzeliyiş’in krallığı uzun yıllar barış, sevgi ve mutluluk içinde yaşamaya devam etti. Köylüler, birbirlerine yardım etmenin, iyilik yapmanın ve sevgi göstermenin önemini hiçbir zaman unutmadılar. Kral Güzeliyiş ise halkının kalbinde her zaman sevgiyle anıldı.
Ve böylece, herkes mutlu ve huzurlu bir hayat sürdü. İyiliğin ve sevginin gücü, bu güzel krallığın en büyük hazinesi oldu.
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
