Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, Keloğlan adında bir çocuk varmış. Keloğlan, köyündeki herkesin sevdiği, yardımsever ve iyi kalpli bir çocukmuş.
Bir gün Keloğlan, köyün dışındaki ormanda gezerken, bir yaşlı adamla karşılaşmış. Yaşlı adam, yolda yürürken düşmüş ve yardıma muhtaçmış. Keloğlan, hemen yaşlı adamın yanına gidip yardım etmiş. Yaşlı adamın ayağa kalkmasına ve evine gitmesine yardımcı olmuş.
Yaşlı adam, Keloğlan'ın yardımseverliğinden çok etkilenmiş. Keloğlan'a teşekkür etmiş ve ona bir öğüt vermiş. Yaşlı adam, Keloğlan'a "İyilik yapmak, dünyayı daha güzel bir yer haline getirir. İyilik yapanlar, hep mutlu olurlar." demiş.
Keloğlan, yaşlı adamın öğüdünü unutmamış. Her zaman yardıma muhtaç olanlara yardım etmeye devam etmiş. Bir gün Keloğlan, köyde yaşayan bir fakir aileye yardım etmiş. Ailenin evi yıkılmış ve yiyecek ekmekleri kalmamış. Keloğlan, aileye yeni bir ev ve yiyecek temin etmiş.
Aile, Keloğlan'ın yardımından çok mutlu olmuş. Keloğlan'ın iyiliği karşısında gözyaşlarına boğulmuşlar. Keloğlan, iyilik yapmanın ne kadar güzel bir şey olduğunu bir kez daha anlamış.
Keloğlan, büyüdüğünde bir gün köyün muhtarı olmuş. Köyde yaşayan herkesi mutlu etmek için çalışmış. Keloğlan'ın yardımseverliğiyle köy, daha güzel bir yer olmuş.
Ebeveynlere,
İyilik yapmak, dünyayı daha güzel bir yer haline getirir. İyilik yapanlar, hep mutlu olurlar. Bu masal, çocuklara iyilik yapmanın önemini öğretiyor. İyilik yapmak, dünyayı daha güzel bir yer haline getirir ve iyilik yapanlar, hep mutlu olurlar.
Arkadaşlarınla Paylaş
