Bir zamanlar yemyeşil tepelerle çevrili, kuş cıvıltılarının eksik olmadığı küçük bir köy vardı. Bu köyün adı Sevgi Diyarı’ydı ve burada yaşayan herkes barış içinde bir hayat sürüyordu. Ancak bir gün köyde bir sorun baş gösterdi: Köyün tek su kaynağı olan büyük pınar, bir gece aniden kurumuştu. Pınarın kurumasıyla köylüler susuz kalmış, tarlalar kuruma tehlikesiyle karşı karşıya kalmıştı.
Köy halkı bir araya geldi ve ne yapacaklarını tartışmaya başladılar. Çözüm için kimin ne yapması gerektiği konusunda herkes kendi fikrini söyledi, ancak kimse sorunun kökenine inmek istemiyordu. Tam o sırada, köyde yaşayan küçük bir çocuk, Ali, kalabalığın arasından sıyrılarak konuşmaya başladı:
"Belki de bu pınarı kurtarmak için hep birlikte çalışmamız gerekiyor. Ama önce bu sorunun neden olduğunu anlamalıyız."
Ali’nin sözleri büyükleri şaşırttı. Yaşlı ve bilge bir kadın olan Ayşe Nine, Ali’ye dönüp gülümsedi. "Senin yaşında bir çocuk için çok bilgesin," dedi. "Pınarın neden kuruduğunu öğrenmek için bir yolculuğa çıkman gerekebilir. Ama bu yolculuk cesaret, sabır ve iyilikle dolu olmalı."
Ali bu görevi kabul etti. Sabah erkenden, yanında sadece bir su matarası, biraz yiyecek ve annesinin diktiği küçük bir bez torbayla yola çıktı. İlk olarak, pınarın su kaynağı olan dağın eteğine gitmeye karar verdi. Yol boyunca karşısına pek çok kişi ve canlı çıktı, ama Ali her birine yardım etmeyi ihmal etmedi.
Yolda, yaşlı bir köylü kadını bir sepet dolusu meyveyi taşımakta zorlanırken gördü. Ali hemen yanına giderek, "İstersen sana yardım edebilirim," dedi. Kadın memnuniyetle kabul etti ve Ali’nin taşıdığı meyve sepetini köyün girişine kadar bıraktılar. Kadın ona bir parça ekmek ve bir bardak su ikram etti. "Senin bu iyiliğin karşılıksız kalmayacak," dedi kadın.
Ali, iyilik yapmanın yorgunluğunu unutturduğunu fark etti ve yoluna devam etti. Bir süre sonra yol kenarında kanadı kırılmış bir kuş gördü. Kuş çırpınıyor, ama uçmayı başaramıyordu. Ali kuşu nazikçe ellerine aldı, yaralı kanadını sardı ve güvenli bir yere koydu. "Beni iyileştirdiğin için sana minnettarım," dedi kuş, sanki konuşuyormuş gibi Ali’nin gözlerinin içine bakarak.
Ali, dağın tepesine doğru ilerlerken birdenbire büyük bir çınar ağacıyla karşılaştı. Bu ağaç, köyün yaşlılarından sıkça duyduğu efsanelerde anlatılan "Bilge Çınar"dı. Ağacın gövdesine yaklaştı ve "Merhaba," dedi. "Ben Sevgi Diyarı’ndan Ali. Pınarımız kurudu ve nedenini öğrenmeye geldim."
Bilge Çınar, yavaşça dallarını sallayarak cevap verdi: "Sevgili Ali, pınarın kurumasının nedeni insanların birbirlerine olan ilgisizliği ve doğaya yeterince önem vermemeleridir. Su, iyiliğin ve yardımlaşmanın simgesidir. Eğer köy halkı iyilik yapmayı ve doğayı korumayı öğrenirse, pınar yeniden akmaya başlayabilir."
Ali, çınarın söylediklerini anladı ve teşekkür ederek köye döndü. Köye vardığında, tüm köylüleri meydanda topladı ve onlara çınarın söylediklerini anlattı. Başta herkes bu duruma inanmakta zorlandı, ama Ali’nin sözlerindeki samimiyet ve kararlılık onları etkiledi. Köy halkı o günden itibaren birbirine daha çok yardım etmeye ve doğayı korumaya karar verdi.
Herkes üzerine düşeni yapmaya başladı. Tarlalardaki kuruyan bitkileri sulamak için sırayla görev aldılar. Ormandaki ağaçları koruyarak kesilmesine engel oldular. Yaşlılara yardım ettiler, hayvanlara daha iyi bakmaya başladılar. Hatta köyün en huysuz adamı olan Hüseyin Amca bile değişmişti; artık her sabah köy meydanını temizliyordu.
Bir sabah, herkes pınarın başında toplandı. Ali önde, köy halkı arkada beklerken birdenbire pınardan bir damla su akmaya başladı. Herkes heyecanla bu mucizeyi izledi. Pınar birkaç dakika içinde yeniden coşkuyla akmaya başlamıştı. Köylüler sevinç içinde birbirine sarıldı ve bu durumu kutladı.
Ali’nin iyilik dolu kalbi ve kararlılığı sayesinde köy sadece suyuna kavuşmakla kalmadı, aynı zamanda birbirine daha bağlı, daha sevgi dolu bir topluluk haline geldi. Bilge Çınar haklıydı; iyilik ve yardımlaşma bir pınarı bile yeniden canlandırabilirdi.
Ali, köy halkına dönüp, "Bu sadece bir başlangıç," dedi. "Eğer hep birlikte iyilik yapmaya ve birbirimize destek olmaya devam edersek, bu köy her zaman Sevgi Diyarı olarak kalacak."
O günden sonra köydeki herkes Ali’nin bu sözlerini rehber edindi. Sevgi Diyarı, iyiliğin ve yardımlaşmanın sembolü olarak tanınmaya başladı. Pınar da hiçbir zaman bir daha kurumadı. Ali ise köy halkının gönlünde bir kahraman olarak yerini aldı ve herkesin dilinde şu sözler dolanıp durdu:
"İyilik, tıpkı bir su gibi; paylaştıkça çoğalır ve herkesi besler."
Ve böylece Sevgi Diyarı, mutlulukla dolu bir köy olarak varlığını sürdürdü.
Arkadaşlarınla Paylaş
