Bir varmış, bir yokmuş. Uzak diyarlarda, yemyeşil ormanların ortasında, Güneş Dağı'nın eteğinde kurulmuş olan küçük bir köy varmış. Bu köyde, tüm köy halkı tarafından sevilen, yardımseverliğiyle tanınan bir çocuk yaşarmış. Adı Ahmet'miş. Ahmet, annesiyle birlikte yaşar, köyde ne zaman birinin yardıma ihtiyacı olsa orada olurmuş. Küçük yaşına rağmen, Ahmet’in kalbi sevgi ve iyilikle doluymuş.
Ahmet her sabah erkenden kalkar, önce evinin işlerine yardım eder, sonra da köy meydanına inermiş. Herkesi selamlar, güler yüzüyle insanların gününü aydınlatırmış. Bir gün, Ahmet köy meydanında yürürken yaşlı bir teyzenin yük taşıdığını görmüş. Teyze, ağır bir sepeti taşımaya çalışıyormuş ama gücü yetmiyormuş. Ahmet hemen koşarak teyzeye yardım etmiş, sepeti almış ve teyzenin evine kadar taşımış. Teyze, Ahmet’e teşekkür etmiş, "Evladım, Allah iyiliğini versin, sen olmasan bu yükü taşıyamazdım," demiş.
Ahmet, "Teyzeciğim, ne demek, ben size her zaman yardım ederim," diyerek yoluna devam etmiş. Ancak o gün, Ahmet fark etmiş ki, köyde pek çok insan yardıma muhtaç. Kimisi yaşlı, kimisi hasta, kimisi ise yalnızmış. Ahmet, herkesin yardımına koşmaya çalışmış ama bir süre sonra fark etmiş ki, tek başına herkese yetişemiyor. O zaman aklına bir fikir gelmiş. Ahmet, köy meydanında büyük bir toplantı düzenlemeye karar vermiş. Köydeki herkesi bu toplantıya çağırmış.
Toplantı günü geldiğinde, köy halkı Ahmet’in etrafında toplanmış. Ahmet, yüksek bir taşın üzerine çıkıp başlamış konuşmaya: "Sevgili köylüler, hepimiz burada yaşıyoruz ve birbirimize yardım ederek hayatımızı sürdürüyoruz. Fakat görüyorum ki, herkesin yardıma ihtiyacı olduğu zamanlar oluyor ve tek başıma yetişemiyorum. Bu yüzden bir önerim var. Gelin, köyümüzde bir ‘iyilik ekibi’ kuralım. Bu ekip, ihtiyacı olan herkese yardım edecek, işlerimizi kolaylaştıracak."
Köylüler Ahmet’in önerisini çok beğenmiş. Herkes gönüllü olarak bu ekibe katılmak istemiş. Böylece, Ahmet’in önderliğinde köyde bir iyilik ekibi kurulmuş. İyilik ekibi, her sabah bir araya gelir, köyde kimin yardıma ihtiyacı olduğunu tespit eder ve hemen işe koyulurlarmış. Kimisi yaşlılara yemek taşır, kimisi hasta olanlara ilaç götürür, kimisi ise yalnız kalan çocuklarla ilgilenirmiş. Ahmet de bu ekibin bir parçası olarak her gün yardıma koşar, köy halkının yüzünü güldürürmüş.
Bir gün, köye uzaklardan bir haber gelmiş. Güneş Dağı’nın ardındaki büyük kasabada, hastalık baş göstermiş. Bu hastalık, kasabanın halkını çok zayıflatmış ve kimse iş yapamaz hale gelmiş. Ahmet, bu haberi duyunca hemen harekete geçmiş. İyilik ekibini toplamış ve kasabaya gitmeye karar vermişler. Kasaba halkının yardıma ihtiyacı olduğunu bilen Ahmet ve arkadaşları, ellerinde ne varsa toplayıp yola çıkmışlar.
Günler süren zorlu bir yolculuktan sonra kasabaya varmışlar. Kasaba halkı, Ahmet ve iyilik ekibini görünce çok sevinmiş. Ahmet, kasabanın meydanında toplanan halka seslenmiş: "Biz buraya sizlere yardım etmeye geldik. Sizler yalnız değilsiniz, birlikte bu zor günleri atlatacağız." Ahmet ve arkadaşları hemen işe koyulmuş. Kasabanın yaşlılarına yemek taşımışlar, çocuklarla ilgilenmişler ve hasta olanlara ilaç götürmüşler. Ahmet, her gün kasaba halkını ziyaret eder, onların ihtiyaçlarını dinler ve her birine yardım etmeye çalışırmış.
Ahmet’in ve iyilik ekibinin bu çabaları, kasaba halkı arasında büyük bir sevgi ve minnettarlık yaratmış. Hastalık yavaş yavaş etkisini kaybetmeye başlamış ve kasaba halkı eski sağlığına kavuşmuş. Kasabanın ileri gelenleri, Ahmet ve arkadaşlarına teşekkür etmiş, onlara kasabanın anahtarını hediye etmişler. Ahmet ise, "Bu anahtarı tüm iyiliksever insanlar adına kabul ediyorum. Bizler birbirimize yardım ettikçe daha güçlü oluruz. İyilik, insanları bir arada tutan en güçlü bağdır," demiş.
Ahmet ve arkadaşları köylerine döndüklerinde, köy halkı onları büyük bir coşkuyla karşılamış. Herkes Ahmet’in iyilik dolu kalbini ve cesaretini takdir etmiş. Ahmet ise mütevazı bir şekilde, "Ben sadece görevimi yaptım. İyilik yapmak, insanın en büyük sorumluluğudur," demiş.
O günden sonra, Ahmet’in adı sadece köyde değil, çevre kasabalarda da iyilikle anılmaya başlamış. Herkes Ahmet’i ve köyünü örnek almış, yardımseverlik ve iyilik yapma konusunda daha duyarlı hale gelmiş. Ahmet’in kurduğu iyilik ekibi ise, zamanla büyüyüp daha fazla insana yardım etmeye devam etmiş.
Ahmet’in hayatı boyunca yaptığı iyilikler, sadece köyünü değil, çevresindeki birçok insanı da etkilemiş. İnsanlar, iyiliğin ne kadar önemli olduğunu, başkalarına yardım etmenin ne kadar değerli olduğunu anlamışlar. Ahmet’in hikâyesi, nesilden nesile anlatılmış, çocuklara iyilik yapmanın önemi öğretilmiş.
Ve böylece, Ahmet’in köyü ve çevre kasabalar, iyiliğin ve yardımlaşmanın egemen olduğu, insanların birbirine saygı ve sevgiyle yaklaştığı bir yer haline gelmiş. Ahmet’in iyilik dolu kalbi, herkesin kalbinde bir iz bırakmış ve bu iz, sonsuza dek silinmemiş.
Sonunda, Ahmet’in köyü, iyilik ve mutluluk içinde yaşamaya devam etmiş. Herkes, Ahmet’i ve onun öğrettiği iyilik anlayışını benimsemiş. Ve elbette, her masal gibi bu masal da mutlu bir sonla bitmiş.
Son.
