Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarlarda, yemyeşil tarlaların, berrak derelerin, kuş cıvıltılarının ve rengarenk çiçek bahçelerinin bulunduğu küçük bir kasaba varmış. Bu kasabanın sakinleri, birbirine sevgiyle bağlı, yardımlaşmayı ve hoşgörüyü ilke edinen insanlarmış. İşte bu kasabada, minik Emir adında altı yaşında sevimli, meraklı ve cana yakın bir çocuk yaşarmış. Emir, annesi, babası, büyük ablası ve dedesiyle birlikte mutlu bir evde yaşamaktaymış. Ailesi, İslam dininin güzelliklerini, sevgi, sabır, adalet ve merhamet gibi değerleri günlük yaşamlarına yansıtarak yaşamışlar. Emir de bu değerleri küçük yaşından itibaren öğrenmeye başlamış; evde okunan masallardan, yapılan dualardan, camiye gidip namaz kılmaktan ve dedesinin anlattığı hikayelerden çok şey öğrenirmiş.
Her sabah, güneşin ilk ışıklarıyla uyanan Emir, annesinin nazik sesi eşliğinde “Günaydın evlat, Fajr namazı vaktimiz geldi” demesiyle uyanırmış. Annesi, ona namazın nasıl kılındığını, Allah’ın yarattığı güzellikleri nasıl seyredebileceğini anlatır, “Her yeni gün, Allah’ın bize sunduğu bir hediye gibidir. O hediye, sevgiyle, merhametle ve bilgiyle doludur,” dermiş. Emir, dualarını içten içe okur, gözlerini kapatıp Allah’a teşekkür ederken, içindeki minik kalbinin sevgiyle dolduğunu hissedermiş. Namazdan sonra, ailesiyle birlikte sofrada bir araya gelmek, birbirlerine iyi dileklerde bulunmak, hem kalplerini hem de ruhlarını ısıtırmış.
Bir gün, Emir dedesinin evine gitmek üzere camiye doğru yola çıkmış. Dedesi, ona “Evlat, bugün sana güzel bir hikaye anlatacağım” diyerek, eski, zarif bir kitap getirmiş. Kitabın sayfalarında, Hz. Muhammed’in (s.a.v.) hayatından, insanlara olan sevgisinden, doğruluktan, sabırdan ve merhametten örnekler yer alıyormuş. Dedesi, “İslam, sevgiyi, adaleti, yardımlaşmayı ve her canlıya saygıyı öğreten güzel bir dindir. Peygamberimiz bize her daim iyilik yapmayı, insanlara yardım etmeyi ve Allah’ın yarattığı güzelliklere hayran kalmayı öğütlemiştir. İşte bu yüzden İslam, kalplerimizi aydınlatan, ruhumuzu güçlendiren bir ışıktır,” demiş. Emir, dedesinin anlattığı bu masalı büyük bir dikkatle dinlemiş, hikayelerin her birinde kalbinin daha da büyüdüğünü hissetmiş. Dedesinin sözleri, küçük Emir’e İslam’ın güzelliğini, hoşgörüyü ve insanlara karşı duyulan sevgiyi anlatırmış.
Günlerden bir gün, kasabada büyük bir yardım etkinliği düzenleneceği haberi yayıldığında, Emir de ailesiyle birlikte bu etkinliğe katılmaya karar vermiş. Kasaba halkı, ihtiyaç sahibi insanlara ve hayvanlara yardım etmek için ellerinden geleni yapıyormuş. Emir, küçük elleriyle ekmek kırıntıları toplar, annesine yardım eder, komşularıyla birlikte yiyecek ve sıcak giysiler hazırlamış. Etkinlik alanında herkes birbirine destek olmuş, “Allah, iyilik yapanları sever” sözüyle kalpleri bir olmuş. Emir, bu güzel gün boyunca yardım etmenin, paylaşmanın ve sevginin ne kadar değerli olduğunu öğrenmiş. Etkinlik sonunda, kasaba halkı arasında sevgi, umut ve mutluluk hakim olmuş; herkes, iyiliğin dünyayı güzelleştirdiğini bir kez daha anlamış.
Bir akşam, Emir, ailesiyle birlikte camiye gidip akşam namazını kılarken, minik kalbi Allah’ın rahmetine ve sevgisine şükretmiş. Camideki sessizlik ve huzur, onun içindeki merakı daha da artırmış. Namazın ardından, imam, “Ey sevgili çocuklar, Allah’ın yarattığı her şey güzelliklerle doludur. Doğa, insanlar, hayvanlar; hepsi O’nun lütfundur. Biz de bu lütfu paylaşarak, iyilik ve adaletle yaşamalıyız,” diyerek çocuklara öğüt vermiş. Emir, imamın sözlerini duydukça, İslam’ın ne kadar güzel bir din olduğunu, sevgi, hoşgörü, adalet ve merhamet gibi erdemleri öğrettiğini kalbine kazımış.
Ertesi gün, Emir sabah erkenden uyanıp camiye gitmiş, okula giderken yolda gördüğü kuşların cıvıltıları, çiçeklerin renkleri ve doğanın tüm güzellikleriyle Allah’ın kudretini hissetmiş. Okulda öğretmeni, “Doğayı sevin, hayvanlara yardım edin, birbirinize karşı nazik olun. Çünkü İslam, bizlere bu değerleri aşılar,” diyerek çocuklara örnek davranışları anlatmış. Emir, okulda arkadaşlarıyla birlikte oyun oynarken, öğrendiği bu değerleri uygulamaya çalışmış. Kimseyi incitmemiş, yardıma muhtaç olan arkadaşına el uzatmış, arkadaşlarıyla gülüp eğlenirken kalbinde sevgi dolu bir ışık yanmış.
Zamanla, Emir’in ailesi ve kasaba halkı, onun içindeki bu sıcaklığı ve öğrenme isteğini fark etmiş. Ailesi, “İşte bu bizim minik melek, Allah’ın bize emanet ettiği en güzel nimettir,” diyerek Emir’e olan sevgilerini ve gururlarını dile getirmiş. Emir, gün geçtikçe hem okulda hem de evde öğrendiği her yeni bilgiyle büyümüş; İslam’ın güzelliğini, merhameti, adaleti ve yardımlaşmayı daha derinden kavramış. Onun için İslam, sadece ibadet etmek değil, aynı zamanda hayatın her alanında iyilik yapmak, çevresine ve insanlara sevgiyle yaklaşmak demek olmuş.
Bir gün, kasabada düzenlenen “İyilik Günü” etkinliğinde, Emir ve arkadaşları, birlikte büyük bir resim sergilemişler. Bu sergide, Allah’ın yarattığı doğa, hayvanlar, insanlar ve birbirlerine duyulan sevgi resimlerle anlatılmış. Emir, sergide “İslam’ın Güzelliği” adlı büyük bir panoya, “Sevgi, yardımlaşma ve adaletle dolu bir dünya, en güzel dünyadır” yazmış. Tüm kasaba halkı, bu etkinlikte bir araya gelmiş, herkes birbirine sarılmış, dualar etmiş ve kalplerindeki iyiliği paylaşmış. O gün, kasabada herkes, İslam’ın insanlara sunduğu güzellikleri, sabrı, hoşgörüyü, sevgi ve merhameti daha iyi anlamış.
Akşam vakti geldiğinde, güneşin batışı kasabanın üzerinde altın renklerle dans etmiş. Emir, evine dönerken, yolda gördüğü her çiçeğe, her kuşa, her rüzgar esintisine Allah’ın sevgisini ve kudretini hissetmiş. Eve geldiğinde, ailesi onu büyük bir sevgiyle karşılamış; annesi, “Bugün senin sayesinde çok şey öğrendik, iyiliğin ve sevginin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladık,” demiş. Emir, gülümseyerek, “Ben de her gün Allah’ın yarattığı güzellikleri seyrederek, kalbimdeki sevgiyi ve iyiliği paylaşmak istiyorum,” diye cevap vermiş.
O gece, Emir yatağına girip gözlerini kapattığında, gün boyunca yaşadığı güzellikleri, camide duyduğu ninnileri, okulda öğrendiği değerleri ve kasabadaki yardım etkinliğini düşünmüş. Rüyasında, Allah’ın yarattığı tüm güzellikleri, renkleri ve sevgi dolu kalpleri görmüş; kalbinde huzur, mutluluk ve umut dolu bir ışık parlamış. Sabah uyandığında, Emir kendini çok dinç, neşeli ve sevgiyle dolu hissetmiş. Artık o, İslam’ın güzelliğini, onun öğrettiği erdemleri ve doğanın her zerresinde saklı olan sevgiyi kalbine kazımış; bu değerlerle büyümeye, etrafındakilere umut ve neşe yaymaya karar vermiş.
Günler, haftalar, aylar geçmiş; Emir büyüdükçe, öğrendiği bu güzel dersler onun hayatının her alanında yer etmiş. Hem okulda hem evde, arkadaşlarıyla ve ailesiyle İslam’ın güzelliklerini paylaşan Emir, çevresindeki herkese iyilik yapmayı, yardımlaşmayı ve sevgiyle yaşamayı öğretmiş. Kasaba halkı, onun sayesinde hem birbirine daha yakın durmuş hem de doğaya ve hayvanlara karşı daha duyarlı davranmış. Emir’in hikayesi, kasabada dilden dile dolaşmış; herkes, o küçük çocuğun kalbindeki sevgi ve merhametin izlerini taşımış.
Masalımız burada mutlu sonla bitiyor. Emir, İslam’ın güzelliğini kalbine kazıyan, her gün dua eden, doğaya, hayvanlara ve insanlara sevgiyle yaklaşan bir çocuk olarak büyümüş. Onun bu içten ve samimi yaklaşımı, kasabanın her köşesine yayılmış; minik kalpler, onun anlattığı hikayelerden ilham almış, birlikte iyilik yapmanın, paylaşmanın ve birbirine yardım etmenin ne kadar değerli olduğunu öğrenmiş. Emir, her gece uykuya dalarken Allah’ın yarattığı tüm güzellikleri, camide duyduğu ninnileri, okulda öğrendiği dostluk ve merhamet hikayelerini düşünür, huzurla tatlı rüyalara dalarmış. Böylece, hem kendisi hem de etrafındaki tüm insanlar, İslam’ın öğrettiği sevgi, hoşgörü, adalet ve merhametin gücüyle aydınlanmış; doğa, hayvanlar ve insanlar arasındaki bağlar daha da güçlenmiş. Kasabada her akşam, yıldızlar altında dualar edilir, minik kalpler umutla dolar; her yeni gün, iyiliğin, sevginin ve bilginin ışığıyla yeniden doğarmış. Ve böylece, küçük Emir’in hikayesi, İslam’ın güzelliğini ve hayatı sevgiyle yaşamayı anlatan unutulmaz bir masal olarak sonsuza dek yaşamış.
Arkadaşlarınla Paylaş
