Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, yemyeşil ormanların, berrak derelerin, kuş cıvıltılarının ve rengarenk çiçek bahçelerinin hüküm sürdüğü, doğanın en güzel renklerini barındıran bir yer varmış. Bu yerde, Hayvanlar Alemi adını alan, birbirine yardım eden, sevgi ve dostlukla örülü bir topluluk yaşarmış. Bu alemin en neşeli ve meraklı üyesi, küçük Mert adında altı yaşındaki bir tavşanmış. Mert, her sabah erken kalkar, ormanın derinliklerine doğru maceralara atılır, etrafındaki hayvanların hikayelerini dinler, doğanın sunduğu güzelliklere hayranlıkla bakarmış. Onun içindeki merak, onu her zaman yeni keşiflere yönlendirir, öğrenmeye ve paylaşmaya doyamazmış.
Mert’in yaşadığı orman, bir yandan sakinliğiyle huzur verirken, diğer yandan neşeli sesleri, hareketli yaşamı ve birbirine bağlılığıyla ilham kaynağı olurmuş. Ormanda her türden hayvan varmış; kocaman, güçlü aslanlar, zarif ceylanlar, uyanık baykuşlar, neşeli sincaplar ve rengarenk kuşlar... Hepsi birbirine yardım eden, birbirinin yanında duran, iyilik ve sevgiyle yaşayan canlılarmış. Küçük Mert de bu ailede yer alan minik tavşanlardan biriymiş. Annesi, babası, kardeşleri ve diğer hayvan dostlarıyla birlikte, ormanın huzurunu paylaşır, yardımlaşmanın önemini her daim öğrenirmiş.
Bir sabah, Mert, annesinin sıcak öpücükleriyle uyandığında, ormanın derinliklerinde yeni bir macera yaşamanın hayalini kurmaya başlamış. “Bugün yeni arkadaşlar edineceğim, yeni şeyler öğreneceğim,” diye içinden geçmiş. Annesi ona, “Her yeni gün, Allah’ın bize sunduğu bir armağandır. Doğayı, hayvanları sevmek, onlara yardım etmek ve birbirimize destek olmak, en güzel erdemlerimizdendir,” demiş. Mert, annesinin bu sözleriyle yüreğinde bir umut ve sevgi dalgası hissetmiş.
Mert, minik patilerini toprağa basarak ormanın içine doğru koşmaya başlamış. Yürürken, etrafındaki ağaçların, kuşların, çiçeklerin hepsi adeta ona gülümser, “Hoş geldin, küçük dost,” der gibi davranırmış. İlk durağı, neşeyle zıplayan sincapların toplandığı, ağaç dallarında oyunlar oynadığı bir alanmış. Orada, Mert sincap arkadaşı Limon ile karşılaşmış. Limon, küçük bir sincap olup enerjisiyle etrafı aydınlatır, “Merhaba Mert! Bugün hangi macerayı yaşayacağız?” diye sormuş. Mert, “Gel birlikte ormanın derinliklerine doğru yürüyelim. Belki yeni dostlar edinebilir, doğanın bize anlattığı hikayeleri dinleyebiliriz,” demiş. İki küçük arkadaş, neşeyle zıplayarak ormanın daha derinlerine doğru ilerlemiş.
Yol boyunca, Mert ve Limon, büyük bir göletin kenarına varmışlar. Göletin suları, gökyüzündeki bulutları yansıtarak adeta bir ayna gibi parlıyor, etrafa huzur verici bir serinlik yayıyormuş. Gölet kenarında, alaycı bir gülümsemeyle konuşan sevimli bir kurbağa, “Merhaba minik dostlar! Benim adım Zıpır. Göletimizin suyuna bakın; her damla, doğanın mucizesini anlatır. Eğer dikkatlice dinlerseniz, suyun fısıldadığı hikayeleri duyabilirsiniz,” demiş. Mert ve Limon, Zıpır’ın bu güzel sözlerine hayran kalmışlar ve göletin kenarında biraz oturup, suyun nazik sesini dinlemeye başlamışlar. Göletin kenarındaki çiçekler, kelebekler ve küçük balıklar, Mert’e doğanın ne kadar cömert ve sevgi dolu olduğunu anlatır, her biri kendi hikayesini fısıldarmış.
Bir süre sonra, Mert ve Limon, yolculuklarına devam etmek üzere ormanın patikalarını takip etmişler. Patikaların kenarındaki çalılar arasında, minik bir kuş yuvası fark etmişler. Yuva, ince dallardan yapılmış, içinde ise birkaç minik kuş cıvıldıyormuş. Bu kuşlardan biri, adeta en neşeli ve meraklı görünen, sarı tüylere sahip küçük bir kuş olan Cıvıl, “Merhaba arkadaşlar! Ben Cıvıl. Bugün sizlere ormanın en güzel şarkılarını söylemek isterim,” diye neşeyle cıvıldamış. Mert, “Merhaba Cıvıl, senin şarkıların gerçekten çok güzel. Belki bize ormanın sırlarını, yaşamın güzelliklerini anlatırsın,” demiş. Cıvıl, küçük kanatlarını çırparak, “Her kuşun, her çiçeğin, her yaprağın bir hikayesi vardır. Doğa bize hep sevgi, dostluk ve yardımlaşma öğretir. Siz de bunu öğrenmek istiyorsanız, kalbinizi açın ve dikkatle dinleyin,” diye cevap vermiş. Mert, Limon ve Cıvıl, bu güzel sözleri dinlerken, ormanın büyüsüyle içleri umutla dolmuş; her adımda doğanın sunduğu bilgeliği, sevgiyi ve yaşamın değerini hissediyorlarmış.
Gün ilerledikçe, üç arkadaş ormanın derinliklerine doğru ilerlemişler ve karşılarına büyük, geniş yapraklı bir ağacın altında oturan bilge bir kaplumbağa çıkmış. Bu kaplumbağa, “Benim adım Bilge Kaplumbağa. Yavaş ama emin adımlarla yürürüm, çünkü hayatın her anı değerli ve her yolculuk, öğrenmek için bir fırsattır,” demiş. Mert, “Biz de ormanın sırlarını, doğanın güzelliklerini öğrenmek istiyoruz. Bize hayatın en değerli derslerini anlatır mısın?” diye sormuş. Bilge Kaplumbağa, yavaşça gülümsemiş ve “Her canlının bir görevi vardır. Doğayı korumak, birbirimize yardım etmek, sevgiyle yaşamak; işte bunlar, hayatın en değerli erdemleridir. Siz de bu erdemleri kalbinize kazırsanız, dünya daha güzel, hayat daha anlamlı olacaktır,” demiş. Mert, Limon ve Cıvıl, kaplumbağanın sözleriyle içlerinin neşeyle dolduğunu hissetmiş, bilgelik dolu bu sözleri yüreklerine kazımışlar.
Akşamüstü yaklaşınca, gökyüzü yavaş yavaş pembeden turuncuya, altından maviye dönüşen bir renk cümbüşüne bürünmüş. Üç arkadaş, gün boyunca yaşadıkları güzellikleri, öğrendikleri değerleri ve doğanın sunduğu mucizeleri konuşarak, birlikte eve dönmeye karar vermişler. Mert, “Bugün ormanda ne kadar çok şey öğrendik! Doğa bize sabrı, sevgiyi, yardımlaşmayı ve dostluğu öğretir. Her canlı, bizim gibi bir hikaye anlatır,” demiş. Limon, “Doğa bizim öğretmenimiz, her adımımızda bize yeni bir ders veriyor,” diye eklemiş. Cıvıl ise, “Ben her sabah en güzel şarkılarımı söyleyerek uyanırım çünkü doğa bana neşe ve umut veriyor,” demiş.
Köye varır varmaz, Mert evine koşmuş; annesi, babası, kardeşleri ve diğer köy çocukları, onun heyecanını ve ormanda öğrendiği değerli dersleri dinlemek için toplanmış. Mert, ormanda yaşadığı macerayı, Bilge Kaplumbağa’nın öğretilerini, Cıvıl’ın şarkılarını ve Limon’un neşesini anlatarak, doğanın ve hayvanların birbirine nasıl yardım ettiğini, sevgiyi ve dostluğu vurgulamış. Köydeki herkes, Mert’in anlattıklarıyla kalplerinde umut ve mutluluk hissetmiş; “Doğa bize en güzel öğretmendir, her canlı birbirine yardım ederse, dünya daha huzurlu olur,” demişler.
Ertesi gün, köy meydanında büyük bir “Doğa Günü” etkinliği düzenlenmiş. Çocuklar, aileleri ve köy halkı, ormanda birlikte çalışmak, bitkiler ekmek, hayvanlara yiyecek vermek ve birbirlerine destek olmak için bir araya gelmiş. Herkes, “Birlikte çalışırsak, dünya daha güzel olur,” diyerek, sevgi, yardımlaşma ve doğaya saygı mesajlarını paylaşmış. Mert, etkinlikte liderlik yaparak, arkadaşlarına “Her yeni gün, Allah’ın bize sunduğu bir armağandır. Biz de bu armağanı, doğaya, hayvanlara ve birbirimize sevgiyle vermeliyiz,” demiş. Köydeki herkes, Mert’in bu içten sözleriyle hareket etmiş; küçük bahçeler, parklar ve ormanlar, artık daha canlı, daha renkli ve daha dost canlısı hale gelmiş.
Günler, haftalar, aylar geçtikçe, Mert’in anlattığı bu güzel hikaye, köyde dilden dile dolaşmış. Her akşam, köydeki minik kalpler, yıldızlara bakıp dua ederken, “Doğa bize umut, sevgi ve iyilik getirir. Biz de birbirimize yardım edip, paylaşarak bu güzellikleri çoğaltırız,” der olmuş. Mert’in cesareti, merakı ve doğaya duyduğu sevgi, tüm köy çocuklarına örnek olmuş; onlar da, her gün yeni şeyler öğrenmek, birbirlerine yardım etmek ve doğayı korumak için el ele vermişler.
Bir akşam, gökyüzünde binlerce yıldızın parıltısı altında, Mert ailesiyle birlikte camiye gitmiş, imamın nazik sözlerini dinlemiş; “Ey evlatlar, doğa ve her canlı, Allah’ın bize sunduğu en güzel armağanlardır. Onlara sahip çıkarsanız, kalpleriniz her daim sevgi ve mutlulukla dolar,” sözleriyle kalplerine iyilik ve umut yerleştirmiş. Mert, camiden döndüğünde, minik yüreğinde derin bir huzur ve sevgi hissetmiş. Artık uyku zamanı geldiğinde, Mert, gün boyunca yaşadığı tüm güzellikleri, doğada öğrendiği değerleri ve köydeki yardımlaşmayı düşünerek huzurla uykuya dalarmış.
Gecenin sessizliğinde, her evin penceresinden sıcak ışıklar sızar, minik kalpler sevgi dolu dualar eder, her yeni gün için umutla uyandırırmış. Köydeki herkes, Mert’in örnek yaşam tarzıyla, doğaya, hayvanlara ve birbirlerine olan sevgiyi, yardımlaşmayı, hoşgörüyü ve adaleti yaşamlarının bir parçası haline getirmiş. Minik Mert, büyüdükçe bu güzel değerleri unutmamış, her fırsatta çevresindekilere yardım etmiş, doğanın mucizelerini paylaşmış ve kalbinde taşıdığı iyiliği, her yeni gün yeniden parlatmış.
Ve böylece, Hayvanlar Alemi’nin içindeki bu huzurlu köyde, doğanın ve hayvanların sunduğu eşsiz güzellikler, sevgi, dostluk ve yardımlaşma, sonsuza dek yaşamış. Mert’in hikayesi, minik kalplerin rüyalarında, ailelerin sohbetlerinde, camilerin dualarında yankılanmış; herkes, “Birlikte yaşarsak, dünya daha güzel olur,” diyerek birbirlerine umut aşılamış. Masalımız burada mutlu sonla bitiyor; çünkü her yeni gün, doğanın ve iyiliğin ışığıyla, sevgi ve paylaşmanın gücüyle yeniden doğan bir masal gibi, minik kalplerin ve yüreklerin içinde yaşamaya devam eder.
Arkadaşlarınla Paylaş
