Bir zamanlar, yemyeşil ormanların ortasında küçük bir köy vardı. Bu köyde, neşeli ve meraklı bir çocuk olan Ali yaşardı. Ali, her gün ormandaki ağaçları, çiçekleri ve kuşları incelemekten büyük bir keyif alırdı. Fakat Ali'nin en büyük hayali, haritada olmayan gizemli yerleri keşfetmekti. Babasının anlattığı eski macera hikayeleri, onun hayal gücünü sürekli beslerdi. Bir gün Ali, köydeki kütüphanede eski bir kitap buldu. Kitap, "Kayıp Gökkuşağı Adası" adında bir yerden bahsediyordu. Efsaneye göre, bu ada yedi rengin uyum içinde dans ettiği, her köşesinden mutluluk yayılan büyülü bir yerdi. Ancak adayı bulmak için cesaret, akıl ve iyi bir kalp gerektiği yazıyordu.
Ali, kitabı bitirir bitirmez heyecanla annesine koştu. "Anne! Gökkuşağı Adası'nı bulmak istiyorum. Orası dünyanın en güzel yeri olmalı!" dedi. Annesi gülümseyerek, "O ada belki bir masaldır, ama masallar bile bazen bizi doğru yollara götürür. Eğer keşfetmek istiyorsan önce iyi bir plan yapmalısın," dedi. Ali, annesinin sözlerini dinledi ve ertesi sabah erkenden hazırlıklara başladı. Çantasına biraz yiyecek, su, bir pusula ve dedesinden kalan eski haritayı koydu.
Ormanda yürürken Ali'ye en yakın arkadaşı olan minik sincap Mırnav eşlik ediyordu. Mırnav, Ali'nin omzunda oturuyor, kuyruk sallayarak etrafı izliyordu. Ali, haritaya bakarak bir patika seçti ve yürümeye başladı. Ancak yolculuk, düşündüğü kadar kolay değildi. Ormanda devasa ağaçların gölgesinde yollar karışıyor, kuş sesleri arasında hangi yöne gideceğini kestirmek zorlaşıyordu. Ali, bir süre sonra yoruldu ve bir ağacın altına oturdu. "Belki de bu ada gerçekten yoktur," diye düşündü. Tam o sırada Mırnav, heyecanla kuyruğunu sallayıp bir yeri işaret etti. Ali, sincap dostunun gösterdiği yöne baktığında yerde parlayan bir taş gördü. Taşın üzerinde gökkuşağı renkleri dans ediyordu.
Ali, taşı eline aldığında taşın sıcacık olduğunu fark etti. Bir anda taşın içinden ince bir ses duyuldu: "Eğer Gökkuşağı Adası'nı bulmak istiyorsan, cesur ol ve kalbini dinle!" Ali şaşkınlıkla geri çekildi ama sonra gülümseyerek, "Demek doğru yoldayım," diye düşündü. Taşı cebine koydu ve yürümeye devam etti.
Yol boyunca Ali, farklı zorluklarla karşılaştı. İlk olarak, dev bir nehirle karşılaştı. Nehrin üzerinde ne bir köprü ne de bir kayık vardı. Ali, ne yapacağını düşünürken, bir kaplumbağa karşına çıktı. Kaplumbağa, "Bu nehri geçmek istiyorsan, bana bir iyilik yapmalısın. Nehrin diğer ucunda yavrum kayboldu. Onu bulur musun?" dedi. Ali, kaplumbağanın isteğini hemen kabul etti. Nehrin kenarından yürüyerek yavru kaplumbağayı buldu ve annesine geri getirdi. Kaplumbağa, teşekkür ederek sırtına binmesini söyledi. Ali, kaplumbağanın sırtında güvenle nehri geçti.
Nehrin diğer tarafında Ali'yi yoğun bir sis karşıladı. Sis o kadar yoğundu ki, neredeyse elini uzatsa kendi parmaklarını bile göremeyecekti. Ali, korkmaya başladı ama cebindeki taş yine ısındı ve ona fısıldadı: "Korkma, sabırlı ol ve gözlerini açık tut." Ali, derin bir nefes aldı ve yavaşça yürümeye devam etti. Bir süre sonra sis aralandı ve karşısında rengârenk çiçeklerle dolu bir vadi belirdi. Vadide her şey o kadar güzeldi ki Ali, Gökkuşağı Adası'na geldiğini düşündü. Ancak vadinin ortasında, üzgün görünen yaşlı bir baykuş oturuyordu.
Baykuş, "Buraya gelen herkes bu vadinin güzelliğine kapılıp kalır. Ama gerçek güzellik, yoluna devam edecek cesareti bulabilenler için saklıdır," dedi. Ali, vadide biraz dinlenmek istedi ama baykuşun sözlerini hatırlayarak yoluna devam etti. Baykuş, ayrılmadan önce ona bir tüylü kalem verdi ve "Bu kalem her zaman doğru yolu gösterir," dedi.
Ali, yolculuğunun sonuna yaklaştığını hissediyordu. Bir tepeye tırmandığında karşısında devasa bir gölü ve gölün ortasında ışıl ışıl parlayan bir adayı gördü. "İşte burası Gökkuşağı Adası!" diye bağırdı. Fakat göle nasıl geçeceğini bilmiyordu. O sırada cebindeki taş yine ısındı ve "Kalbine güven," dedi. Ali, göl kenarına oturup düşündü. Kalbinden geçen şey, bir hayvanın yardımını istemekti. Gölün kenarında bir kurbağa gördü ve ona seslendi. Kurbağa, "Eğer bana gölün diğer tarafındaki nilüfer çiçeklerini getirirsen, sana yardım ederim," dedi. Ali, kurbağanın istediğini yerine getirdi ve kurbağa ona gölün üzerinde yürüyebileceği büyülü bir yol gösterdi.
Sonunda Ali, Gökkuşağı Adası'na ulaştı. Ada, gerçekten de yedi rengin ışıl ışıl parladığı büyülü bir yerdi. Kuşlar şarkı söylüyor, ağaçlar melodik bir şekilde sallanıyordu. Ada halkı Ali'yi büyük bir coşkuyla karşıladı. Onlar, adayı bulabilen cesur ve iyi kalpli kişilerin adanın koruyucuları olduğunu söylediler. Ali, burada zamanın nasıl geçtiğini fark etmeden günler geçirdi. Ancak bir süre sonra ailesini ve köyünü özlemeye başladı.
Ada halkı, Ali'ye özel bir hediye verdi: Küçük bir gökkuşağı kristali. Kristal, Ali'nin her zaman Gökkuşağı Adası'nın ışığını yanında taşımasını sağlayacaktı. Ayrıca ona, istediği zaman tekrar adaya geri dönebileceğini söylediler. Ali, teşekkür ederek adadan ayrıldı ve köyüne döndü. Köydeki herkes, Ali'nin maceralarını merakla dinledi. Ali, öğrendiği dersleri ve gördüğü güzellikleri paylaşarak köyüne mutluluk getirdi.
Ve böylece Ali, hem hayalindeki adayı bulmuş hem de içindeki cesaret ve iyilikle insanların kalbinde iz bırakmış oldu. Gökkuşağı Adası'nın ışığı, artık her yerde onunla birlikteydi.
Arkadaşlarınla Paylaş
