Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, yemyeşil ormanların derinliklerinde kuşların cıvıldadığı, derelerin şırıl şırıl aktığı bir yer varmış. Burada yaşayan minik bir sincap varmış; adı Pofuduk’muş. Pofuduk, her gün ormanın dört bir yanını keşfetmekten ve arkadaşlarıyla oyunlar oynamaktan büyük keyif alırmış. Ne var ki, Pofuduk’un en sevmediği şey uyumakmış! Her akşam annesi ona uyku vaktinin geldiğini söylediğinde yüzünü buruşturur, kendince bahaneler bulurmuş: “Ama anne, gökyüzünde yıldızlar ne güzel parlıyor! Onları biraz daha izleyeyim, lütfen!” ya da “Daha hiç yorulmadım ki! Daha kozalak toplamak istiyorum!” der, uyumamak için her yolu denermiş.
Pofuduk’un annesi ise sabırla onun uyumanın önemini anlamasını beklermiş. Ona, “Sevgili yavrum, uyku yalnızca vücudun dinlenmesi değil, aynı zamanda aklın ve ruhun da yenilenmesi demektir. Gece uyuyunca, sabahları güneşle birlikte taptaze ve enerjik uyanırsın,” dermiş. Ama Pofuduk bir türlü bu sözleri ciddiye almazmış. O sırada ormandaki diğer hayvanlar, uyku vakti geldiğinde hemen yuvalarına gider, başlarını koyar koymaz güzel rüyalara dalarmış. Tilkiler, kuşlar, tavşanlar ve daha nice hayvan, uyku vaktinin keyfini çıkarırmış. Fakat Pofuduk, hala uyumayı zaman kaybı olarak görüyormuş.
Bir gün, ormanda uzun zamandır beklenen büyük bir etkinlik yapılacağı haberi yayılmış: Orman Yarışı! Bu yarış, ormandaki tüm hayvanlar için büyük bir gurur kaynağıymış; çünkü kazanan hayvan, yıl boyunca "Ormanın En Hızlı Hayvanı" unvanını taşırmış. Yarışı kazanan hayvana altından yapılmış, parıl parıl parlayan özel bir ceviz madalyası verilecekmiş. Pofuduk, bunu duyunca çok heyecanlanmış ve hemen yarışa katılmak istemiş. Yarışa katılmayı düşünürken arkadaşları ona, “Pofuduk, biliyoruz çok hızlısın ama yarış günü dinlenmiş olman çok önemli. İyi bir uyku çekmezsen enerjin çabuk tükenebilir,” demişler. Pofuduk ise bu uyarılara aldırmadan kendine güvenle, “Ben zaten ormanın en hızlı sincabıyım, uykuya ihtiyacım yok! Hem benim gibi güçlü bir sincaba kim yetişebilir ki?” demiş.
Yarış günü yaklaşırken Pofuduk heyecandan her gece geç saatlere kadar uyumamış. Geceleri yıldızları seyretmiş, ormanın karanlık köşelerinde gezmiş ve ertesi gün yarışacağına hiç aldırış etmeden, her zamanki gibi oyun oynamaya devam etmiş. Pofuduk’un annesi, ona son kez uyuması için tatlı dille öğüt vermiş, ama Pofuduk yine de uyumamak için direnmiş. Yarış sabahı geldiğinde, Pofuduk biraz yorgun ve uykusuz hissetse de bunu arkadaşlarına belli etmemiş ve kendini hala yarış için hazır sanıyormuş.
Sabah ormanın dört bir yanından yarışa katılmak için gelen hayvanlar toplanmış. Yarış alanı cıvıl cıvıl seslerle dolmuş, herkes büyük bir heyecan içinde bekliyormuş. Pofuduk da enerjik görünmeye çalışarak diğer hayvanların yanına gitmiş. Yarış başladığında tüm hayvanlar büyük bir hızla koşmaya başlamış. Pofuduk ilk başta çok hızlı gitmiş, ama biraz ilerledikten sonra göz kapakları ağırlaşmaya başlamış ve kendini oldukça yorgun hissetmiş. Koşarken ayakları sanki daha ağırlaşıyormuş ve nefesi kesilmeye başlamış. Yorgunluk gittikçe artmış ve diğer hayvanlar onu geçmeye başlamış.
Yarışın ortasında artık dayanamayacak hale gelmiş ve kenara çekilmiş. Bir ağacın gölgesine oturmuş ve uykuya yenik düşüp oracıkta uyuyakalmış. O sırada bilge kaplumbağa Pofuduk’un yanına gelmiş. “Sevgili Pofuduk, uykusuz geçen bir gece sonrasında yarışmak gerçekten zor olsa gerek. Sana söylemiştik, uyku enerjini toplamana yardımcı olur. Şimdi dinlen, bir dahaki sefere daha hazır gelirsin,” demiş. Pofuduk, bu sözler üzerine kaplumbağaya biraz utanarak bakmış. Gerçekten de arkadaşları ve annesi haklıymış; uykusuz bir şekilde yarışa katılmak onu çok yormuş.
Pofuduk, bir süre uyuduktan sonra gözlerini açmış ve yarışın sona erdiğini fark etmiş. Diğer hayvanlar onun yanına gelip onu teselli etmişler ve yarışın sonucunu önemsemediğini, asıl önemli olanın iyi bir uyku ve dinlenmiş bir beden olduğunu söylemişler. Pofuduk, bu olaydan çok ders çıkarmış. O günden sonra her akşam yatağına zamanında gitmiş ve güzelce uyumuş. Gün geçtikçe enerjisi yerine gelmiş, daha güçlü ve daha zinde hissetmiş. Artık oyunlarda daha başarılı olmuş, arkadaşlarıyla daha güzel vakit geçirmiş. Annesi her akşam “Tatlı rüyalar, sevgili Pofuduk,” dediğinde mutlulukla uykuya dalar olmuş.
Bir yıl sonra, ormanda yeniden yarış düzenleneceği haberi duyulmuş. Pofuduk bu sefer çok farklı bir şekilde hazırlanmış. Yarıştan önceki gece, bütün arkadaşlarına “Bu kez yarış için gerçekten dinlenmiş olacağım!” demiş. Annesi ona yatmadan önce sıcak bir süt vermiş, o da yatağına gidip derin bir uykuya dalmış. Sabah uyandığında kendini hiç olmadığı kadar güçlü ve zinde hissetmiş.
Yarış sabahı geldiğinde, Pofuduk heyecanla yarış alanına gitmiş. Yarış başladığında bu kez yorgunluk hissetmeden tüm gücüyle koşmuş. Diğer hayvanlar da çok hızlı koşsa da Pofuduk, dinlenmiş olmanın verdiği enerjiyle yarışın sonuna kadar dayanmış. En sonunda, yarışı büyük bir başarıyla birinci bitirmiş ve altın ceviz madalyasını almış. Arkadaşları onun bu başarısını kutlamış ve “Aferin sana, Pofuduk! Dinlenmenin ne kadar önemli olduğunu sonunda anladın!” demişler.
Pofuduk artık uykuya hiç eskisi gibi bakmıyormuş. Arkadaşlarına, “Uyku sadece vücudumuzu dinlendirmek değil, aynı zamanda ruhumuzu da yenilemek için çok önemliymiş. Dinlendiğimizde daha hızlı, daha güçlü ve daha mutlu olurmuşuz,” diyerek öğrendiklerini paylaşırmış. Ormandaki tüm hayvanlar onun bu yeni tavsiyelerini dinlemiş ve uykuya daha çok önem vermeye başlamış.
Artık ormanda, Pofuduk’un gece uyumayı reddetmesi yerine, yatağına zamanında gitmesi konuşulur olmuş. Pofuduk da geceleri gökyüzüne bakıp “Tatlı rüyalar yıldızlar,” diyerek uykuya dalarmış. Ve Pofuduk’un bu hikayesinden sonra ormandaki tüm hayvanlar, uyumayı unutmamış ve her gece huzur içinde uykuya dalmış. Böylece orman hayatı sağlıklı, mutlu ve huzur dolu bir şekilde devam etmiş.
Arkadaşlarınla Paylaş
