Bir zamanlar, yıldızlarla dolu gökyüzünün altında küçük ve sevimli bir köyde, 6 yaşında bir kız çocuğu yaşardı. Adı Elif’ti. Elif, pofuduk bulutlar kadar yumuşak ve sıcak bir yatağa sahipti, ama uyku vakti geldiğinde çoğu zaman uyumakta zorlanırdı. "Anne," derdi her gece, "Bana bir masal anlatır mısın? Belki o zaman daha kolay uyurum."
Annesi Elif’i yatağına yatırır, üzerini yorganla örter ve ona güzel masallar anlatırdı. Ama o gece her şey farklıydı. Elif’in annesi masalını bitirdikten sonra odadan ayrılmış ve Elif’in gözleri tatlı tatlı kapanmaya başlamıştı. Derken, odasında bir ışık belirdi. Başta pencerenin açık kalıp kalmadığını düşündü, ama bu ışık ay ışığına benzemiyordu. Bu ışık sıcak ve sihirliydi. Elif gözlerini ovuşturdu ve yatağının kenarında minik bir figür gördü.
Bu, peri kanatlarına sahip, avuç içi kadar küçük, parlak bir varlıktı. Minicik yıldız tanelerinden yapılmış gibi görünüyordu. Elif şaşkınlıkla sordu, "Sen de kimsin? Annem seni tanıyor mu?"
Minik varlık nazikçe gülümsedi. "Merhaba, Elif," dedi. "Ben Uyku Perisiyim. Yıldız tozlarından yapılmış gecelerin ve tatlı rüyaların koruyucusuyum. Ama bu gece bir sorun var ve senin yardımına ihtiyacım var."
Elif’in kaşları merakla kalktı. "Benim yardımım mı? Nasıl yardım edebilirim ki, ben sadece bir çocuğum."
Uyku Perisi, Elif’e doğru yaklaştı ve yumuşak bir ses tonuyla, "Elif, sadece cesur ve saf kalpli çocuklar benimle gelebilir. Bu gece Tatlı Rüyalar Diyarı tehlikede. Eğer hemen müdahale etmezsek, çocukların rüyaları kaybolacak ve hiçbiri güzel rüyalar göremeyecek. Sen bana yardım edebilirsin!" dedi.
Elif bir an duraksadı ama sonra gözleri parladı. "Gerçekten mi? O zaman sana yardım etmek isterim! Peki, ne yapmamız gerekiyor?"
Uyku Perisi, sihirli bir gülümseme ile, "Kendini sıkıca tut!" dedi ve parlayan bir yıldız tozunu Elif’in etrafına serpti. Oda bir anda dönmeye başladı. Elif, yatağından yavaşça havalandı. Etrafındaki her şey sihirli bir girdaba dönüşürken kendini Uyku Perisi’nin yanında uçarken buldu.
Elif gözlerini açtığında, kendini yepyeni bir yerde buldu. Rüyalar Diyarı, hayal edebileceğinden çok daha güzeldi. Gökyüzü rengarenk boyanmıştı; mor, pembe ve altın rengi ışıklarla doluydu. Çiçekler parlar, nehirler yavaşça şarkı söyler gibi akardı. Rüya hayvanları—gökkuşağı geyikleri, ışıldayan kelebekler ve minik yıldız balıkları etrafta dolaşıyordu.
"Ne kadar güzel bir yer!" dedi Elif büyülenerek.
Uyku Perisi başını salladı. "Evet, ama sorun şu," dedi. "Rüyalar Diyarı’nı canlı tutan ve tüm çocuklara tatlı rüyalar gönderen Sihirli Ay Taşı, çalındı. Eğer yerine geri koymazsak, güzel rüyalar sonsuza kadar kaybolabilir."
Elif şaşkınlıkla sordu, "Kim çaldı ki?"
Uyku Perisi’nin yüzü ciddileşti. "Gölge Lordu," dedi. "Karanlık ve kötü rüyaları sever. Sihirli Ay Taşı’nı kullanarak Rüya Diyarı’nı karanlığa boğmak istiyor. Sadece cesur birinin onu geri alabileceğine inanıyorum."
Elif cesurca, "Hadi gidelim!" dedi.
Uyku Perisi, Elif’i Rüya Diyarı’ndaki ilk yerlere götürdü. İlk durak, Parıltılı Orman’dı. Orada ağaçların yaprakları kristal gibi ışıldıyor ve dallardan tatlı melodiler yükseliyordu. Ancak, yolun ortasında bir bilmece koruyucusu vardı: dev bir kedi! Bu kedi turkuaz gözleriyle Elif’e baktı ve, "Parıltılı Orman’dan geçmek için bilmeceyi çözmelisin," dedi.
Elif heyecanla, "Bilmecen ne?" diye sordu.
Kedi yavaşça konuşmaya başladı: "Ne kadar çok alırsan o kadar büyük olurum. Ama ne kadar çok bırakırsan o kadar küçülürüm. Ben neyim?"
Elif düşündü. Kafası karışmıştı ama sonra birden cevap buldu. "Ayak izleri!" dedi sevinçle.
Kedi memnun bir şekilde mırladı. "Doğru," dedi ve yolu açtı.
Ormanı geçtiklerinde, Elif ve Uyku Perisi bir nehrin yanına geldiler. Nehrin suyu parlak maviydi ve üzerinde yüzen yıldızlar vardı. Ancak nehrin karşısına geçmeleri gerekiyordu. Bu sırada, nehirden bir balık kafasını çıkardı. "Eğer karşıya geçmek istiyorsanız, bana cesurca davranmalısınız," dedi balık. "Bu yıldızlar kaygan ama güvenli."
Elif, yıldızların üzerinde yürümeyi denedi. Uyku Perisi ise cesaret verici bir şekilde, "Yavaşça ilerle," dedi. Elif dikkatle yıldızların üzerinde yürüdü ve nehrin diğer tarafına geçmeyi başardı.
En sonunda, Karanlık Mağarası’na geldiler. Burası Gölge Lordu’nun saklandığı yerdi. Mağaranın girişi büyük ve korkutucuydu. Ama Elif korkmamaya kararlıydı.
"Elif, Gölge Lordu’nu yenmenin tek yolu iyilik," dedi Uyku Perisi. "Karanlığı dağıtacak olan şey sevginin ışığıdır."
Elif bunu duyunca kendine güveni geldi. Gölge Lordu karşılarına çıktığında, Elif cesurca, "Sihirli Ay Taşı’nı geri ver!" dedi.
Gölge Lordu gülümsedi. "Beni yenemezsin," dedi.
Ama Elif, kalbinden gelen bir şarkı söylemeye başladı. Bu şarkı o kadar yumuşak ve sevgi doluydu ki, mağaranın içindeki karanlık yavaşça azaldı. Gölge Lordu’nun hüzünlü bir şekilde, "Bu ışık beni zayıflatıyor," dediğini duydu.
Elif şarkıya devam etti ve sonunda Gölge Lordu Sihirli Ay Taşı’nı bıraktı. Uyku Perisi, taşı dikkatlice alıp Rüya Diyarı’ndaki yerine, Ay Pınarı’na geri koydu. Taş geri yerine yerleşir yerleşmez, Rüya Diyarı’nın tüm renkleri ve ışıkları daha da parlak oldu.
"Başardık!" dedi Elif sevinçle.
Uyku Perisi gülümseyerek, "Evet, Elif. Senin cesaretin ve iyiliğin sayesinde Rüya Diyarı kurtuldu," dedi.
Elif, tüm Rüya Dünyası’nın sakinlerinin alkışları arasında eve döndü. Kendini yatağında bulduğunda, hala yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.
O gece, hayatındaki en güzel uykuyu uyudu ve rüyasında tekrar Rüya Diyarı’nı gördü. Elif artık her gece yatarken rüyaların ne kadar özel olduğunu ve hayal gücünün gücünü biliyordu.
Ve böylece, tüm çocuklar mutlu rüyalar görmeye ve güzel bir şekilde uyumaya devam etti.
SON.
Arkadaşlarınla Paylaş
