Bir varmış, bir yokmuş... Küçük bir kasabada yaşayan Ayaz adında, macerayı ve keşfetmeyi seven, oldukça meraklı bir çocuk varmış. Ayaz'ın en iyi arkadaşı ise Bahar adında cesur bir kızmış. İkisi de kasabada yaşamak, çevrede dolaşmak, yeni yerler keşfetmek için sabırsızlanırlarmış.
Günlerden bir gün, Ayaz ile Bahar kasabanın yakınındaki ormanda dolaşırken garip bir harita bulmuşlar. Harita çok eskiymiş, bazı yerleri yıpranmış, ama üzerinde görünen dağlar, nehirler ve patikalar net bir şekilde çizilmiş. Haritanın bir köşesinde "Gizli Hazineler Ülkesi" yazıyormuş.
Ayaz haritayı inceleyerek heyecanla, "Bahar, bu bir hazine haritası olabilir mi? Belki de büyük bir maceraya atılabiliriz!" demiş. Bahar da en az Ayaz kadar heyecanlanmış ve ikisi de maceraya atılmaya karar vermişler.
İlk iş olarak eve dönüp yanlarına birkaç malzeme almışlar. Su, biraz yiyecek, fener ve küçük bir ilk yardım çantası… Hepsi hazır olduğunda tekrar buluştular ve haritayı inceleyerek yola koyuldular. Harita onları ormanın derinliklerine doğru götürüyormuş.
Yolda, büyük bir nehirle karşılaşmışlar. Nehrin üstünde sadece ince bir kütük varmış, bu da oldukça kayganmış. Bahar biraz endişelenmiş, "Ya düşersek Ayaz? Çok derin görünüyor," demiş. Ama Ayaz arkadaşını cesaretlendirmiş. "Birlikte geçebiliriz, birbirimize destek olacağız," demiş.
Ayaz ve Bahar el ele vererek kütüğün üstünde yürümüş ve başarılı bir şekilde nehrin karşısına geçmişler. Ayaz hemen Bahar’a, "Bak gördün mü, birlikte yapamayacağımız şey yok!" demiş. Bahar da gülümsemiş ve Ayaz’a teşekkür etmiş.
Yollarına devam ederken ormanın içine doğru ilerledikçe ağaçların büyüdüğünü, gökyüzünün görünmez hale geldiğini fark etmişler. Etrafları yemyeşil ağaçlarla dolmuş ve çok güzel kuş sesleri duymaya başlamışlar. Bu, Sihirli Orman olarak bilinen bir yermiş. Burada yaşayan hayvanların dost canlısı ve yardımsever olduklarını duymuşlar.
Tam bu sırada bir sincap, önlerine zıplayarak gelmiş. Sincap çok sevimliymiş ve adeta konuşur gibi hareket ediyormuş. Ayaz ve Bahar, sincaba selam vermişler. Sincap onları ormanın daha derinlerine doğru götürmek istemiş gibi kuyruk sallayarak ilerlemiş. İki arkadaş sincabın peşinden gitmiş.
Bir süre sonra kocaman bir ağacın altına gelmişler. Ağacın gövdesinde küçük bir kapı varmış. Sincap onlara işaret ederek, "Kapıyı açın," der gibi bakmış. Ayaz cesaretle kapıyı açtığında, ağacın içinden ışıl ışıl bir yol belirmiş.
Sihirli yoldan geçip ormanın öbür tarafına çıktıklarında, haritaya göre bir mağaraya ulaşmışlar. Bu mağara, haritada "Gizemli Mağara" olarak işaretlenmiş. Mağaranın girişi karanlıkmış ve içeriden hafif bir rüzgar sesi geliyormuş. Bahar biraz ürkmüş, ama Ayaz elini tutup, "Korkma, yanındayım," demiş.
İçeri girdiklerinde fenerlerini yakmışlar ve duvarlarda parlayan taşlar görmüşler. Bu taşlar o kadar güzel ve parlakmış ki, içerisi adeta yıldızlar gibi ışıldıyormuş. Yavaşça ilerlerken bir ses duymuşlar. Bu ses onları biraz korkutmuş, ama sonunda sesin bir kaplumbağadan geldiğini fark etmişler. Kaplumbağa oldukça yaşlıymış ve derin bir bilgeliğe sahipmiş.
Kaplumbağa onlara, "Siz burada ne arıyorsunuz, küçük dostlarım?" diye sormuş. Ayaz ve Bahar, ona haritayı göstermiş ve hazineyi bulmak istediklerini anlatmışlar. Kaplumbağa başını sallayarak gülümsemiş ve "Gerçek hazine, dostluk ve yardımlaşmadır," demiş. İki çocuk, kaplumbağanın bu sözünü tam anlayamamışlar, ama yine de teşekkür edip yollarına devam etmişler.
Mağaradan çıktıklarında karşılarında dev bir tarla bulmuşlar. Tarlanın her köşesi altın rengine bürünmüş çiçeklerle kaplıymış. Bu çiçekler o kadar güzel kokuyormuş ki, Bahar çiçeklerin içine girip dans etmeye başlamış. Ayaz ise ona katılmış ve ikisi de kahkahalar içinde çiçeklerin arasında zıplamış.
Ama tam bu sırada bir arı, Bahar’ın yanına gelmiş ve hafifçe vızıldamış. Arı onlara, "Bu çiçekleri koparmayın, çünkü onlar ormanın güzelliği için çok önemli," demiş. Ayaz ve Bahar, arıya söz vererek çiçeklere dokunmamışlar ve sadece onların güzelliklerini izleyerek yollarına devam etmişler.
Haritanın sonuna doğru gelirken, sonunda büyük bir ağacın altında bir kutu bulmuşlar. Bu kutu üzerinde parlayan taşlar olan, oldukça eski bir sandıkmış. Ayaz sandığı açtığında içinde birkaç küçük altın para, güzel taşlar ve bir mektup bulmuşlar. Mektubu heyecanla okumuşlar:
"Bu hazineyi bulan kişiye: Gerçek hazine, dostluk ve iyilikle dolu bir kalptir. Bu yolda gösterdiğiniz cesaret ve dostluğunuz, en değerli hazineye ulaştığınızın işaretidir."
Ayaz ve Bahar, okudukları bu sözlerin anlamını şimdi daha iyi anlamışlar. Gerçek hazine; dostlukları, yardımlaşmaları ve bu macerada gösterdikleri sevgi dolu kalpleriymiş.
Maceralarını tamamlayıp köylerine dönerken, Ayaz ve Bahar bu maceranın onlara ne kadar çok şey kattığını düşünmüşler. Artık ikisi de her şeyin maddi değeri olmadığını, gerçek değerin insanlarla paylaştıkları dostluk, yardımseverlik ve iyi niyet olduğunu öğrenmişler.
Kasabaya vardıklarında, aileleri onları özlemle karşılamış ve ikisi de başlarından geçen macerayı anlatmaya başlamış. Ayaz’ın ve Bahar’ın anlattıkları hikayeyi duyan herkes bu maceraya hayran kalmış ve onlarla gurur duymuş. Artık tüm köy, Ayaz ve Bahar'ın gerçek hazineyi bulduğunu bilirmiş. İki arkadaş da hayatları boyunca bu unutulmaz macerayı, öğrendiklerini ve dostluklarının gücünü hiç unutmamışlar.
Ve böylece, Ayaz ve Bahar’ın macerası mutlu bir şekilde sona ermiş. Onlar, sadece bir hazine değil, hayatlarının en büyük derslerinden birini bulmuşlar: Gerçek hazine kalplerde saklıdır.
Gökyüzünde yıldızlar parlamaya devam etmiş ve bu küçük kasabada yaşayan herkes, dostluk, yardımseverlik ve iyiliğin en büyük zenginlik olduğunu bilerek mutlu bir şekilde yaşamış.
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
