Bir zamanlar yemyeşil bir köyün hemen yanı başında uzanan büyülü bir orman vardı. Bu orman o kadar büyüktü ki, dalları bulutlara değen devasa ağaçlarla doluydu. İçinde türlü kuşlar öter, rengârenk çiçekler açar, arılar vızıldar ve sevimli hayvanlar koşuştururdu. Köyde yaşayan herkes bu ormanın güzelliğini severdi, ama ormana girmekten biraz çekinirlerdi. Çünkü ormanın derinliklerinde kaybolmaktan korkarlardı.
Küçük Ayşe ise diğer köylülerden farklıydı. Henüz altı yaşında olmasına rağmen cesur, meraklı ve hayvanlara karşı inanılmaz bir sevgisi vardı. Sabahları uyanır uyanmaz penceresinden dışarı bakar, kuşların cıvıltısını dinler ve ormanda neler olup bittiğini hayal ederdi. En büyük hayali, bir gün ormanın derinliklerine gitmek ve bütün hayvanlarla arkadaş olmaktı.
Bir sabah, Ayşe'nin annesi ona özel bir hediye verdi. Bu, büyükannesinden kalma bir çift kırmızı lastik çizme ve bir saman şapkaydı. Ayşe, bu hediyeyi görünce sevinçle zıpladı. Çizmeleri hemen giydi ve şapkasını taktı. Annesine dönüp, "Anne, ormana gidip arkadaşlar edinebilir miyim?" diye sordu.
Annesi biraz endişeyle, "Orman güzel ama dikkatli olmalısın, Ayşe. Hayvanlara zarar verme, onların yaşam alanına saygı göster. Ve lütfen çok uzaklaşma," dedi.
Ayşe annesinin sözünü dinleyerek heyecanla yola koyuldu. Elinde küçük bir sepet ve sırtında ufacık bir çantayla ormanın girişine geldi. Orman, sanki onu çağırıyor gibiydi. Kuşların melodik şarkıları, rüzgârın yapraklarla dans edişi ve çiçeklerin tatlı kokusu Ayşe'yi büyüledi.
Ormana adım atar atmaz, karşısına bir tavşan çıktı. Tavşan bembeyazdı ve koca kulaklarıyla çok sevimli görünüyordu. Ayşe hemen yere oturup, tavşanın korkmaması için ona nazikçe yaklaştı. "Merhaba küçük dostum, adın ne?" diye sordu. Tavşan bir anda konuşmaya başladı! "Ben Pamuk, bu ormanın bekçilerinden biriyim. Sen de kimsin, küçük insan?"
Ayşe önce şaşırdı, ama sonra gülerek, "Ben Ayşe. Hayvanlarla arkadaş olmak için buraya geldim," dedi.
Pamuk, Ayşe'nin niyetini anladı ve gülümseyerek, "O zaman doğru yerdesin. Ama bu ormanda yalnız başına dolaşmak biraz tehlikeli olabilir. Seni arkadaşlarımla tanıştırayım. Belki birlikte eğlenceli bir gün geçiririz," dedi. Ayşe bu teklifi duyunca çok sevindi ve Pamuk'un peşinden gitmeye başladı.
Pamuk, Ayşe'yi ormanın daha derinlerine götürdü. Yol boyunca Ayşe, Pamuk'tan ormandaki hayvanlar hakkında birçok şey öğrendi. Pamuk, "Biz hayvanlar, tıpkı insanlar gibi doğanın bir parçasıyız. Hepimiz farklı görevler üstleniriz. Örneğin, arılar çiçeklerden bal yapar ve bitkilerin çoğalmasına yardımcı olur. Kuşlar tohumları taşır ve yeni bitkilerin büyümesine yol açar. Yani biz, doğayı dengede tutarız," dedi.
Ayşe hayranlıkla dinliyordu. Bir süre sonra büyük bir ağacın altına geldiler. Orada kocaman bir kirpi oturuyordu. Kirpi, dikenlerini hafifçe kabartarak, "Hey Pamuk, bu küçük insan da kim?" diye sordu.
Pamuk, "Bu Ayşe. Hayvanlarla arkadaş olmak istiyor," diye cevap verdi.
Kirpi, Ayşe'ye dikkatlice baktı ve sonra gülümsedi. "Benim adım Diken. Eğer arkadaş olmak istiyorsan, önce bana yardım etmelisin. Bugün çok fazla elma topladım ama dikenlerime takıldılar. Bana biraz yardım eder misin?" dedi.
Ayşe hemen işe koyuldu. Dikkatlice Diken’in dikenlerinden elmaları topladı ve bir sepete koydu. "İşte oldu, Diken! Artık daha rahat hareket edebilirsin," dedi.
Diken minnettarlıkla, "Teşekkür ederim, Ayşe. Sen gerçekten iyi bir insansın. Eğer yardıma ihtiyacın olursa, beni çağırabilirsin," dedi.
Ayşe, Diken ile de arkadaş olduktan sonra Pamuk ile yoluna devam etti. Yolda bir dereye rastladılar. Dere berrak ve serin görünüyordu. Tam o sırada, dere kenarında bir kaplumbağa göründü. Kaplumbağa oldukça yaşlı ve bilge birine benziyordu. Pamuk fısıldayarak, "Bu Kabuğum. O ormanın en bilge hayvanıdır. Eğer bir şey öğrenmek istersen, ona sorabilirsin," dedi.
Ayşe hemen Kabuğum’un yanına giderek, "Merhaba, Kabuğum. Orman hakkında daha fazla şey öğrenmek istiyorum. Bana öğretebilir misin?" diye sordu.
Kabuğum ağır ağır başını sallayarak, "Tabii ki, Ayşe. Ama önce şunu anlamalısın: Doğa bir bütündür. İnsanlar, hayvanlar, bitkiler hepimiz bu büyük sistemin bir parçasıyız. Eğer bir kısmı zarar görürse, diğer kısımlar da etkilenir. Bu yüzden doğaya saygı göstermeliyiz," dedi.
Ayşe başını sallayarak, "Anladım, Kabuğum. Bundan sonra doğaya her zaman saygı göstereceğim," dedi.
Kabuğum, Ayşe'nin bu sözlerini duyunca gülümsedi ve ona bir küçük ders daha verdi. "Eğer ormanda kaybolursan, yıldızlara bak. Onlar sana yön gösterebilir. Ayrıca ağaçların yosunlu tarafı genelde kuzey yönünü gösterir. Doğa, sana her zaman yardımcı olur, yeter ki onu dinlemeyi öğren," dedi.
Ayşe, Kabuğum’un bilge sözlerini dinledikten sonra Pamuk ile yolculuğuna devam etti. Gün boyunca birçok hayvanla tanıştı: Şarkı söyleyen bir bülbül, meşe palamudu toplayan bir sincap, hatta bir grup kelebek! Her biri Ayşe’ye doğa hakkında farklı şeyler öğretti.
Gün sonunda, Ayşe ormanın derin bir köşesinde büyük bir meşe ağacının altına oturdu. Gökyüzü yavaş yavaş kararmaya başlamıştı. Ayşe, gün boyunca öğrendiklerini düşündü. Hayvanların birbirine nasıl yardım ettiğini, doğanın nasıl bir denge içinde olduğunu ve insanların bu dengeyi nasıl koruması gerektiğini anlamıştı.
Tam o sırada, Pamuk yanına gelip, "Ayşe, artık köyüne dönme zamanı. Ama bugün öğrendiklerini asla unutma, tamam mı?" dedi.
Ayşe gülümseyerek, "Unutmam, Pamuk. Doğayı ve hayvanları hep koruyacağım. Onlarla hep iyi bir arkadaş olacağım," dedi.
Ayşe, Pamuk’un yardımıyla köy yolunu buldu. Evine dönerken, annesi onu kapıda karşıladı. "Güzel bir gün geçirdin mi, Ayşe?" diye sordu.
Ayşe heyecanla, "Evet anne! Bugün çok şey öğrendim. Hayvanlar harika arkadaşlar ve doğa inanılmaz bir yer!" dedi.
O günden sonra Ayşe, doğayı koruma konusunda ailesine ve köydeki diğer çocuklara da bilgi vermeye başladı. Hayvanlarla olan dostluğu hiç bitmedi ve ormana her gittiğinde yeni maceralar yaşadı.
Ve böylece, Ayşe'nin hayvanlarla dostluğu hem kendisi hem de doğa için harika bir başlangıç oldu. Herkes mutlu bir şekilde yaşamına devam etti.
Arkadaşlarınla Paylaş
