Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalabalık şehirlerin uzağında, yeşilliklerle dolu bir köy varmış. Bu köyde yaşayan insanların hayatı sade ve huzurluymuş. Fakat bu köyde diğerlerinden farklı olan biri varmış; adı Can'mış. Can, 6 yaşında, meraklı ve macerayı çok seven bir çocukmuş. Hep yeni yerler keşfetmek, bilinmeyen sırları bulmak istermiş.
Bir gün Can, ormanın derinliklerinde gizemli bir ses duymuş. Bu ses, rüzgarın uğultusuna karışmış ve Can’ı çağırıyor gibiydi. O anda Can, bu sesi takip etmek zorunda olduğunu hissetmiş. Annesine, ormana biraz keşfe çıkacağını söyleyerek evden ayrılmış. Yanına her zaman olduğu gibi sırt çantasını ve en sevdiği haritasını almış. Harita, ona babasından bir hatıraymış ve üzerinde köyün çevresindeki tüm yollar çiziliymiş. Ancak ormanın derinliklerine dair hiçbir şey yokmuş. Bu da Can'ın ilgisini daha da artırmış.
Ormana girdiğinde, ağaçların gölgeleri uzun ve serinmiş. Kuşlar cıvıldıyor, yapraklar hışırdıyor, fakat o gizemli ses bir türlü durmuyormuş. Can, sesin peşinden giderken bir süre sonra daha önce hiç görmediği bir patika bulmuş. Bu patika, haritasında olmayan bir yerdi. Patikaya adım attığında kalbi hızla atmaya başlamış. Çünkü bu, bir maceranın başlangıcı olabilirdi.
Patika, onu derin bir mağaranın girişine getirmiş. Mağaranın girişinde büyük bir taş kapı varmış ve kapının üzerinde parlayan semboller kazılıymış. Can, bu sembollerin anlamını bilmese de bir şeyler ona bu kapının ardında büyük bir sır olduğunu söylüyormuş. Taş kapıya yaklaşıp itmeye çalışmış ama kapı çok ağırmış. Tam o sırada bir ışık huzmesi sembollerin üzerine düşmüş ve kapı yavaşça açılmaya başlamış. Can, heyecanla içeri girmiş.
Mağaranın içi oldukça karanlıkmış, ancak duvarlara yerleştirilmiş kristaller hafif bir ışık yayıyormuş. Can, kristalleri incelerken bir şey fark etmiş; her bir kristal, mağaranın içinde bir yolu işaret ediyormuş. Ancak hangi yolu seçeceğini bilmediği için durup düşünmeye başlamış. Birden, o gizemli ses yeniden duyulmuş, bu sefer çok daha net bir şekilde. Ses, sol taraftaki yolu işaret ediyormuş. Can, sesin yönlendirdiği yoldan ilerlemeye karar vermiş.
Yol gittikçe daralmaya başlamış, fakat Can vazgeçmemiş. Yolun sonunda, büyük bir odanın kapısına varmış. Kapı aralandığında Can, odanın ortasında kocaman bir sandık olduğunu görmüş. Bu, sıradan bir sandık değilmiş. Üzerinde altın işlemeler ve karmaşık şekiller varmış. Can, sandığı açmaya çalıştığında birden odanın her yerinde küçük ışık topları belirivermiş. Bu toplar, Can'a doğru yaklaşıp etrafında dönmeye başlamış. Bir süre sonra ışık topları birleşip ona bir mesaj fısıldamış: "Bu sandık, yalnızca cesur ve yardımsever bir kalple açılır."
Can, sandığın sadece fiziksel güçle değil, cesaret ve iyi niyetle açılabileceğini anlamış. O anda, son birkaç gün içinde köyde yardıma ihtiyaç duyan insanları hatırlamış. Komşusu Zeynep Teyze’nin tarlasındaki ürünleri toplamasına yardım etmiş, küçük kardeşi Merve’ye oyuncaklarını paylaşmış ve sokakta hasta olan bir kediye su vermişti. Tüm bu anıları hatırladığında içi sevgiyle dolmuş. Elleriyle sandığın kapağını yavaşça kaldırmış ve kapak, hafif bir tıslamayla açılmış.
Sandığın içinde, parlayan bir harita ve minik bir kitapçık varmış. Harita, Can’ın hiç bilmediği diyarlara açılan bir macera sunuyormuş. Kitapçık ise, "Dostluk ve Cesaret Rehberi" adlı bir hikaye kitabıymış. Can, kitabın sayfalarını çevirdiğinde her sayfada yardımseverlik ve dostlukla ilgili öğütler bulmuş. Kitabın sonunda yazan bir cümle onu çok etkilemiş: "Gerçek hazine, maceranın sonunda değil, yol boyunca kazandığın dostluklarda saklıdır."
Can, haritayı dikkatle incelemiş ve fark etmiş ki bu harita, köyünün çok uzağındaki gizli bir adaya götürüyormuş. Bu maceranın bir başlangıç olduğunu anlamış. Eve dönüp annesine ve babasına gördüklerini ve bulduklarını anlatmış. Onlar da Can'ın bu macerasından gurur duymuşlar ve yeni bir macera için hazırlık yapmaya başlamışlar.
Sonraki günlerde Can, köydeki arkadaşlarına da bu büyük sırrı paylaşmış ve hep birlikte yeni bir keşif yolculuğuna çıkmaya karar vermişler. Bu sefer sadece Can değil, onunla birlikte tüm arkadaşları da cesaret ve dostlukla dolu bu maceranın bir parçası olmuşlar.
Ve böylece Can, maceradan maceraya koşmuş, her seferinde yeni dostlar edinmiş ve her maceranın sonunda bir şeyler öğrenmiş. Can’ın hikayesi köyde dilden dile dolaşmış ve her çocuğa ilham kaynağı olmuş.
Macera dolu günler sona ermez, Can’ın keşif tutkusu hiç tükenmezmiş. Ve en önemlisi, Can her zaman şunu bilirmiş: Gerçek hazine, yol boyunca kazandıklarımızdır.
Gökten üç elma düşmüş; biri Can’a, biri macerayı sevenlere, diğeri de bu hikayeyi dinleyen tüm çocuklara…
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
