Gece olunca yatağının kenarına oturan küçük Elif, pencereden içeri süzülen ay ışığıyla birlikte gözlerini kocaman açtı. Yatağı temiz, yastığı kabarık, pijamaları yumuşak olsa da uyku bir türlü gelmek bilmiyordu. “Acaba benim uyuduğum yerde neler var?” diye düşündü. Tam o anda başucundaki masal kitabı usulca aralandı ve içinden minik bir kelebek gibi parıldayan toz zerrecikleri savrularak odada tınladı. Elif şaşkınlıkla gözlerini ovuşturdu, o an uyku masalları diyarına davet edildiğini anladı. Kelebek gibi hafif toz zerrecikleri etrafında dolanırken ona fısıldadı: “Hazır ol, hayaller ülkesi bizi bekliyor.” Elif derin bir nefes aldı ve birden yerde, yumuşacık bir bulutun üzerine konduğunu hissetti.
Bulut Şehri’ne vardığında her şey pamuk şekeri gibi yumuşak ve bembeyazdı. Rengârenk balonlarla süslü evler gökyüzüne doğru uzanıyor, bulutlardan kayılan kaydıraklar gülüşlerle dolup taşıyordu. Elif ve uyku tozu kelebekleri, bulutlardan örülü bir köprüde mis kokulu gökkuşağı şerbeti içen çocuklarla tanıştı. Şerbeti paylaşırken öğrenmesi gereken ilk ders hemen oradaydı: Paylaşmak en güzel mutluluktu. Yanındaki çocuk elindeki son bardağı uzatırken, Elif de yüreğinin en tatlı köşesinden bir yudum aldı ve bu yeni dostuyla gülüşlerini paylaştı. Bulutların arasında yükselen kahkahalarla dolu bu şehir, minik ziyaretçiye paylaşmanın ne kadar büyülü olduğunu gösterdi.
Bir anda etrafı mavi dalgalar sardı, Elif kendini Akvaryum Adası’nda buldu. Rengârenk balıklar kuyruğunu sallayarak “Hoş geldin!” diye şarkı söylerken, mercan kayalıklarında saklanan küçük deniz kaplumbağası Yumoş oraya buraya koşturuyordu. Yumoş, inci tanesi büyüklüğündeki kabuğunu yanlışlıkla kaybetmiş, onu bulmak için cesaretini toplaması gerekiyordu. Elif, mercanların arasında saklanmış minik incileri tek tek toplarken cesaretini de topladığını fark etti. En korkutucu görünen deniz analarının bile zararsız olduğunu, biraz yavaşlamak ve dikkatli bakmak gerektiğini öğrendi. Yumoş kabuğunu bulunca hortumunu suya uzattı ve Elif’e baloncuklar gönderen minik bir gösteri yaptı, kahkahalara boğuldular.
Bir sonrakinde rengârenk şekerlemelerle kaplı Şeker Dağı’na çıktılar. Zemin nane kokulu çikolata kaplı, kaya kayısı şekerinden heykellerle doluydu. Elif, ballı karamelden bir patikada yürürken aniden aklına geldi: Çok tatlı şeyler yemek her zaman iyi olmayabilirdi. Yanındaki uyku tozu kelebekleri ona dengeli olmayı öğretti bazılarını tadabileceksin, ama unutmamalısın ki sağlıklı besinler de yakıt gibiydi vücudun için. Böylece Elif bir avuç çilek şekeri yedikten sonra kendini hemen bir kase taze meyve salatası yerken buldu. Tatlının keyfini çıkarırken ölçülü olmayı da deneyimledi ve midesinin minik danslarını izledi.
Sonra birden gökyüzü karardı, binlerce küçük yıldız belirip muhteşem bir vadi oluşturdu: Yıldız Vadisi. Bu vadide her yıldız, hayallerin rengini yansıtıyordu. Elif parmaklarıyla bir tanesine dokundu, yıldızın içinden çıkan ışık dalgası onu rengârenk boyalarla dolu bir atölyeye götürdü. Burada hayallerini resimlere dönüştürebilme gücü vardı. Elif bir tablonun üzerine ayıcıklar, gökkuşakları ve altın balinalar çizdi. Taşımak istediklerini hayal etmek, yaratıcılığın kapılarını sonuna kadar aralıyordu. Her fırça darbesi, çocuğun içinde saklı yaratıcılık ırmaklarını coşturdu. Boyalar kurudukça arkasında minik parıltılar bıraktı ve Elif şunu anladı: Hayal etmek, hiç bitmeyen, en keyifli maceranın anahtarıydı.
Yıldızlar dağıldı ve bir ormanın tam ortasında belirdiler. Ağaç dalları kitap sayfalarına, yapraklar harflere dönüşmüştü. Elif burada orman hayvanlarıyla tanıştı: Bilge baykuş Okyanus daldığı hikâyelerde yol gösterici, sevimli sincabın topu topu bir fındığı paylaşma öyküsü ise arkadaşlığı anlatıyordu. Elif, ormanın kalbinde bir gölette minik nilüfer çiçekleriyle selamlaştı, her birinin neşeyle açıldığını görünce doğaya saygı duymanın, canlılara dokunmaya bulunur nazik ellerle yaklaşmanın önemini öğrendi. Orman hayvanları teşekkür edip bir çiçek halkası yaparak Elif’i onurlandırdılar.
Yağmur gibi kitap sayfalarının düştüğü bir geçit açıldı ve Elif kendini Uçan Kitaplar Diyarı’nda buldu. Kitap sayfaları kanatlanmış, gökyüzünde süzülüyordu. Her sayfa farklı bir öykü, farklı bir bilgelik sunuyordu. Elif iki elini açıp sayfaları yakaladı, “Merhaba!” dedi ve her kitap bir masal anlatırken öğrenmeyi de öğretti: Sorular sormak, merak etmek, yeni kelimeler keşfetmek yaşamı zenginleştirirdi. Elif, bu diyarda öğrendiği bütün hikâyeleri birer yıldız gibi topladı ve gözlerindeki parıltı bir kitap okurunun ışığına dönüştü.
Uçan Kitaplar Diyarı’nda rüzgârın ritmine kapılan toz zerrecikleri yeniden bir araya geldi ve Elif’i gökyüzünde bir uçan halı gibi saran masal sırtına taşıdı. “Şimdi öğrendiklerinle kendi masalını yazabilirsin,” dedi tozlar. Elif, Bulut Şehri’nin paylaşmasını, Akvaryum Adası’nın cesaretini, Şeker Dağı’nın ölçülülüğünü, Yıldız Vadisi’nin yaratıcılığını, Orman Ülkesi’nin doğa sevgisini ve Uçan Kitaplar Diyarı’nın öğrenme heyecanını bir kutuya yerleştirdi. Kendi kalbinde saklı olan bu altı anahtarı birleştirip uyumanın, dinlenmenin de bir macera olduğunu anladı.
Sabahın ilk ışıkları gelmeden, minik kelebek tozları Elif’i yatağının yorganına yumuşacık indirirken fısıldadı: “Artık uyku masalının kahramanısın. Her uyuyuşunda yeni diyarlar seni bekleyecek.” Elif gözlerini kapatırken kalbinde huzur, zihninde macera ve yüzünde huzurlu bir gülümseme belirdi. Öğrendikleri, hayalleri ve dostluklarıyla dolu bir uykuya daldı. O gece rüyasında rüzgârla yarışan bulutların, derin maviliklerde oynayan balıkların, altın şekerlerden yapılmış köprülerin, ışıltılı yıldızlı atölyelerin, bilge baykuşların ve uçan kitapların arasında ebediyen süzülen bir masal prensesi oldu. Böylece Elif, mutlu uykusunun sihirli kapısından geçerek masallar diyarında huzurla uyudu ve sabaha neşe dolu bir kalple uyandı.
Arkadaşlarınla Paylaş
