Bir varmış, bir yokmuş… Zamanın birinde, dağların arasında, yemyeşil ağaçların çevrelediği, şirin mi şirin bir köy varmış. Bu köyde Bora, Ali ve Ceren adında üç çok iyi arkadaş yaşarmış. Üçü de birbirinden farklı, ama bir o kadar da birbirine bağlıymış. Bora, mavi gözlü, uzun kahverengi saçlı, hayvanları çok seven bir çocukmuş. Hayvanlarla vakit geçirmeyi, onların bakımını yapmayı ve onlara şefkat göstermeyi çok severmiş. Ali ise esmer tenli, kahverengi gözlü ve spor yapmayı çok seven bir çocukmuş. Her sabah koşuya çıkar, ağaçlara tırmanır ve güçlü olmak için sürekli egzersiz yaparmış. Ceren ise sarı saçlarıyla, yüzünden eksik olmayan gülümsemesiyle, her zaman neşe saçan bir kızmış. O, her zaman arkadaşlarını mutlu etmeye çalışır, her şeyin güzel yanını görürdü.
Bu üç arkadaş, köylerinde mutlu bir yaşam sürermiş. Her gün yeni bir maceraya atılmak, doğayı keşfetmek ve birlikte eğlenmek onların en büyük mutluluğuymuş. Bir sabah, güneş pırıl pırıl parlıyorken, Bora, Ali ve Ceren bir araya gelip konuşmuşlar.
Bora, heyecanla: "Ne dersiniz, bugün ormanda piknik yapalım mı?" demiş.
Ali ve Ceren sevinçle kabul etmişler. Ali, "Bu harika bir fikir! Hem koşarız hem de eğleniriz," diye eklemiş. Ceren ise, "Evet, bir sürü yiyecek hazırlarız, belki ormanda hayvanlarla karşılaşırız," diye neşeyle gülümsemiş.
Hemen hazırlıklara başlamışlar. Ceren annesiyle birlikte sandviçler, meyveler ve tatlılar hazırlamış. Bora ise hayvan dostlarına biraz ekmek kırıntısı ve sebze almış. Ali de en sevdiği topunu yanına almış. Hazırlıklar tamamlandığında, üç arkadaş sevinçle ormanın yolunu tutmuş.
Orman, her zamanki gibi yemyeşil ve ferahmış. Kuşların cıvıltısı, rüzgârın ağaçların dallarında çıkardığı hafif hışırtı ve çiçeklerin tatlı kokusu, onları adeta büyülemiş. Yolda yürürken, birden karşılarına küçük bir sincap çıkmış. Sincap, kocaman gözleriyle onlara bakmış ve kıkırdayarak konuşmaya başlamış:
"Merhaba çocuklar! Benim adım Fındık. Benimle oynamak ister misiniz?"
Çocuklar şaşkınlıkla birbirlerine bakmışlar. Sincap onlarla konuşuyordu! Fındık, sıçrayarak onların yanına gelmiş ve tatlı sesiyle: "Ormanda birlikte oyun oynayabiliriz, size en sevdiğim oyunları göstereceğim," demiş.
Bora hemen kabul etmiş. "Tabii ki! Oyun oynamayı çok severiz," diye cevap vermiş. Ali ve Ceren de neşeyle başlarını sallamışlar. Fındık, çocukları ağaçların arasına götürmüş ve orada onlara bir oyun öğretmiş: Dalların üzerinde zıplayarak yarış yapma oyunu! Hep birlikte dalların üzerinde zıplamaya başlamışlar. Fındık, daldan dala sıçrayarak çok hızlıymış, ama çocuklar da ellerinden gelenin en iyisini yapmışlar. Herkes kahkahalar atarak eğlenmiş, düşüp kalkmışlar, ama her defasında tekrar denemişler. Bora, hayvanlarla vakit geçirmeyi ne kadar sevdiğini bir kez daha anlamış.
Bir süre sonra, Fındık onlara veda etmiş. Çocuklar da yürüyüşlerine devam etmişler. Yolda biraz ilerledikten sonra, küçük bir tavşan çıkıvermiş karşılarına. Tavşan, beyaz tüyleriyle ve minik patileriyle o kadar sevimliymiş ki çocuklar ona bakmaktan kendilerini alamamış. Tavşan, neşeli bir sesle: "Merhaba! Benim adım Hopsi. Siz dans etmeyi sever misiniz?" diye sormuş.
Ali hemen öne atılmış: "Dans mı? Ben dans etmeyi çok severim!" demiş. Bora ve Ceren de ona katılmış. Tavşan, birdenbire hoplayıp zıplamaya başlamış. Onun bu şirin hareketlerine çocuklar da katılmış. Hep birlikte şarkılar söyleyip dans etmişler. Tavşanın hoplaması onları çok eğlendirmiş, o kadar ki dans etmeye doyamamışlar. Bir süre sonra ormandaki diğer hayvanlar da eğlenceye katılmış. Kuşlar, kelebekler, kirpiler… Hepsi, dans eden çocukların etrafında toplanmış ve şarkılar söylemeye başlamışlar. Orman, mutlulukla dolmuş. Ali, dans ederken ne kadar keyif aldığını fark etmiş, çünkü dans da sporun bir parçasıydı!
Biraz sonra, çocuklar bir ağlama sesi duymuşlar. Sesin nereden geldiğini merak edip hemen sesin kaynağını aramaya başlamışlar. Kısa bir süre sonra, küçük bir kuşun yuvasından düşmüş olduğunu fark etmişler. Kuş, korkmuş ve ne yapacağını bilemez halde ağlıyormuş. Bora hemen kuşun yanına koşmuş ve onu yavaşça kucağına almış. "Sakın korkma, seni yuvalarına geri götüreceğim," demiş.
Ceren ve Ali de kuşa yardım etmişler. Ceren, ağaçtaki yuvasını bulmuş, Ali ise Bora'nın kuşu güvenle oraya yerleştirmesine yardım etmiş. Kuş, yeniden yuvasına kavuştuğu için çok mutlu olmuş. O kadar mutluymuş ki sevinçle cıvıldamaya başlamış.
"Teşekkür ederim! Siz benim en iyi arkadaşlarımsınız. Adım Cıvılda. Artık hiç yalnız hissetmiyorum!" demiş kuş. Çocuklar bu yardımsever davranışlarıyla kuşun en yakın dostu olmuşlar. Bora, hayvanların da insanlar gibi sevgi ve şefkate ihtiyaç duyduğunu bir kez daha anlamış.
Güneş yavaş yavaş batmaya başlamış ve çocuklar eve dönmeye karar vermişler. Yolda giderken, birden bir tilkiyle karşılaşmışlar. Tilki onlara doğru yaklaştığında, çocuklar biraz ürkmüşler. Ama tilki sakin bir sesle konuşmaya başlamış:
"Merhaba, korkmayın. Ben nazik bir tilkiyim. Eskiden yanlış davranışlarım olmuş olabilir, ama artık çok pişmanım. Sizden tek isteğim, arkadaş olabilmek."
Bora, Ali ve Ceren birbirlerine bakmışlar. Tilki gerçekten dost canlısı görünüyormuş. Bora, cesaretle öne çıkmış ve "Tabii ki, herkes ikinci bir şansı hak eder. Biz de seninle arkadaş olabiliriz," demiş.
Tilki bu cevabı duyunca çok sevinmiş. Artık o da çocukların arkadaş grubuna katılmış. Hep birlikte ormanda yürüyüşler yapmışlar, yeni oyunlar oynamışlar ve birbirlerine yardım etmişler. Tilki de geçmişteki hatalarından ders alarak, her zaman nazik ve dürüst bir arkadaş olmuş.
O günden sonra, Bora, Ali ve Ceren, hayvan dostlarıyla birlikte doğada harika vakitler geçirmişler. Her gün yeni bir macera yaşamışlar, birlikte öğrenmişler, eğlenmişler ve büyümüşler. Onlar, dostluğun ve yardımlaşmanın ne kadar önemli olduğunu anlamışlar. Birlikteyken her zorluğun üstesinden gelebileceklerini fark etmişler. Hayvanlarla arkadaş olmak, doğayı korumak ve birbirlerine destek olmak onların hayatında en değerli şey olmuş.
Ve böylece, Bora, Ali, Ceren ve onların sevimli hayvan arkadaşları mutlu mesut yaşamışlar. Onların dostluğu, köydeki herkes için bir örnek olmuş. Herkes birbirine yardım etmeye, doğaya ve hayvanlara saygı göstermeye başlamış. Dostluk, sevgiyi ve güveni her zaman en önemli hazine olarak görmüşler.
İşte, bu güzel arkadaşların hikayesi burada sona ermiş. Ama onların maceraları hiç bitmemiş. Çünkü dostluk ve sevgi, her zaman yeni bir maceraya kapı açar.
Son.
Arkadaşlarınla Paylaş
