Bir zamanlar, ormanın kenarında küçük bir köyde yaşayan 6 yaşında Mert adında bir çocuk vardı. Mert’in en sevdiği şey, akşamları yatağında uzanıp penceresinden gökyüzüne bakmaktı. Gökyüzündeki yıldızlar onun en iyi arkadaşları gibiydi. “Bir gün yıldızların yanına gitmek istiyorum,” derdi annesine. Annesi gülümseyerek, Mert’in saçlarını okşar ve “Belki rüyalarında yıldızlarla tanışabilirsin,” derdi.
Bir akşam, Mert her zamanki gibi yatağına yattı ve pencereden parlak yıldızlara bakarken göz kapakları ağırlaşmaya başladı. Tam uykuya dalarken, odasında bir şeylerin değiştiğini fark etti. Oda yavaşça altın sarısı bir ışıkla doldu. Mert gözlerini açtığında, penceresinin önünde minik bir yıldızın parladığını gördü. Bu yıldız, diğerlerinden farklıydı. Sanki canlıydı ve hareket ediyordu.
“Merhaba Mert,” dedi yıldız, minicik bir sesle. “Benim adım Işıltı. Yardımına ihtiyacım var.”
Mert şaşkın bir şekilde doğruldu. “Benim mi? Bir yıldıza nasıl yardım edebilirim ki?”
Işıltı yavaşça odaya süzüldü ve Mert’in önünde parladı. “Rüya Diyarı’ndan geldim,” dedi. “Rüyalar aleminde bir sorun var. Kraliçemiz Ayışığı kayboldu ve onsuz rüyalar parlamıyor. Eğer onu bulamazsak, çocuklar güzel rüyalar göremeyecek.”
Mert kaşlarını çattı. “Ama ben sadece bir çocuğum. Rüya Diyarı’na nasıl gidebilirim ki?”
“Sen özel bir çocuksun, Mert,” dedi Işıltı. “Saf kalbin ve büyük merakın sayesinde rüyalar arasında seyahat edebilirsin. Eğer cesur olursan, Ayışığı’nı bulmamıza yardım edebilirsin.”
Mert biraz korksa da yıldızın dürüst ve cesaret dolu bakışları onu rahatlattı. “Tamam,” dedi. “Sana yardım edeceğim. Peki, Rüya Diyarı’na nasıl gideceğiz?”
Işıltı hafifçe parladı ve “Çok kolay,” dedi. “Gözlerini kapa ve elimi tut.”
Mert yıldızın parlak ışığından küçük bir el gibi çıkan ışık huzmesini tuttu ve gözlerini kapattı. Aniden, hissettiği hafif bir rüzgarla birlikte kendini çok farklı bir yerde buldu. Her şey pırıl pırıl ışıldıyordu. Rüya Diyarı tam da masallardaki gibi bir yerdi. Gökyüzünde balon gibi yüzen adaçıklar, rengarenk çiçekler ve uçan kelebekler vardı. Her şey büyülüydü.
“Burası inanılmaz!” dedi Mert hayranlıkla. “Şimdi ne yapacağız?”
“Maceramız yeni başlıyor,” dedi Işıltı. “Ayışığı’nı bulmadan önce Rüya Diyarı’ndaki üç görevi tamamlamamız gerekiyor. Ancak bu şekilde onun nerede olduğunu öğrenebiliriz.”
Mert derin bir nefes aldı ve başını salladı. “Hazırım.”
İlk görev, Rüya Ormanı'ndan geçmekti. Bu orman, parlak ışık saçan ağaçlarla doluydu ve dallarından tatlı melodiler yükseliyordu. Ancak ormanın derinliklerinde bir bulmaca bekliyordu. Rüya Ormanı’nın kapısını koruyan büyük, bilge bir baykuş çıkageldi.
“Eğer bu ormandan geçmek istiyorsanız, benim bulmacamı çözmelisiniz,” dedi baykuş. “Hazır mısınız?”
Mert cesaretle öne çıktı. “Hazırım!”
Baykuş, gökyüzüne doğru kanatlarını açtı ve konuşmaya başladı: “Ne kadar çok alırsanız o kadar çok büyürüm. Ama ne kadar çok bırakırsanız o kadar azalırım. Ben neyim?”
Mert kaşlarını çattı ve düşünmeye başladı. Sonunda, gözleri parladı. “Bu, adımlar!” diye bağırdı. “Yürüdükçe izlerimiz artar ama durursak azalır.”
Baykuş gülümsedi ve kanatlarını çırparak “Doğru!” dedi. “Geçebilirsiniz.”
Orman, sanki bu cevabı bekliyormuş gibi yollarını açtı ve Mert ile Işıltı kolayca ormandan geçti.
“İlk görevi başardık!” dedi Işıltı sevinçle. “Ama hala önümüzde iki görev daha var.”
İkinci görev, Düşler Gölü’nde bir teknede yüzerken onları bekliyordu. Göl, masmavi bir zemin gibi parlıyordu ve üzerinde küçük, beyaz bulutlar yüzüyordu. Ancak bir sorun vardı. Gölün tam ortasında, bir bulutun içinde saklı bir ipucu vardı. Bu ipucunu yalnızca cesareti ve sabrı olan biri bulabilirdi.
Mert teknede gölün ortasına doğru kürek çekerken Işıltı ona cesaret verdi. Sonunda beyaz, pamuksu bir bulutun yanına geldiler. Ancak bulut o kadar yumuşaktı ki, içinden geçmek zordu.
“Sakince hareket et, Mert,” dedi Işıltı. “Bazen gücü değil, sabrı kullanmak gerekir.”
Mert nazikçe elleriyle bulutun içine dokundu ve dikkatlice içinden geçti. Bulutun içinde altın bir anahtarı buldu. “İşte! Buldum!” diye bağırdı.
Anahtarı aldıkları anda gölün yüzeyi bir ayna gibi açıldı ve altından Ayışığı’nın saklandığı yeri gösteren bir harita belirdi.
“Haritayı bulduk!” dedi Işıltı heyecanla. “Son bir görevimiz kaldı.”
Mert haritayı takip ederek son görevin olduğu Düş Kulesi’ne ulaştı. Bu kule, rüyaların en yüksek noktasındaydı ve merdivenleri bulutlardan yapılmıştı. Ancak kuleye girebilmek için bir kapıyı açmaları gerekiyordu. Kapının üzerinde altın harflerle yazılmış bir soru vardı: “Dünyada yalnızca verdikçe büyüyen şey nedir?”
Mert bunu düşünmek için birkaç saniye durakladı. Sonra gülümseyerek “Sevgi!” dedi. “Sevgi verdikçe büyür ve daha fazlası olur.”
Kapı kendiliğinden açıldı ve Mert ile Işıltı Düş Kulesi’nin tepesine çıktılar. Orada, ışıl ışıl parlayan Ayışığı onları bekliyordu. Mert, Ayışığı’na doğru yaklaştı.
“Beni bulduğun için teşekkür ederim, Mert,” dedi Ayışığı, yumuşak ve sıcak bir sesle. “Sen cesaretin ve iyiliğinle Rüya Diyarı’nı kurtardın. Artık tüm çocuklar güzel rüyalar görmeye devam edecek.”
Ayışığı gökyüzüne yükseldi ve tüm Rüya Diyarı yine parlamaya başladı. Mert ve Işıltı büyük bir mutlulukla birbirlerine baktılar.
“Artık seni evine götürme vakti,” dedi Işıltı.
Işıltı’nın ışığından bir kez daha tutan Mert, kendini yine yatağında buldu. Pencereden dışarı baktığında gökyüzünün her zamankinden daha parlak olduğunu gördü. Gözlerini kapatırken, yaptığı bu güzel macerayı hatırladı ve gülümsedi.
Ertesi sabah annesi onu uyandırmaya geldiğinde, Mert sevinçle ayağa fırladı. “Anne! Ben Rüya Diyarı’na gittim ve Ayışığı’nı kurtardım!”
Annesi gülümseyerek Mert’in saçlarını okşadı. “Tabii ki gittin, küçük kahramanım,” dedi. Ama Mert, bunun gerçek olduğunu biliyordu.
Ve böylece, her gece yatağına uzandığında, Mert hep yıldızların onu izlediğini ve Rüya Diyarı’nın ona teşekkür ettiğini hissetti.
SON.
Arkadaşlarınla Paylaş
