Bir varmış, bir yokmuş… Uzak diyarların birinde, yemyeşil bir köyde yaşayan, Can adında sevimli bir çocuk varmış. Can, ailesiyle birlikte mutlu bir hayat sürermiş. Babasıyla ağaç dikmeye, annesiyle çiçek toplamaya, ablasıyla meyve toplamaya bayılırmış. Fakat bir gün Can, kendisini biraz sıkılmış ve yalnız hissediyormuş. Arkadaşlarıyla oyun oynamayı da çok seviyormuş ama bazen ailesinin ona fazla kural koyduğunu düşünüyormuş. "Keşke kendi başıma yaşasam," diye mırıldanmış bir gün. "O zaman kimse bana ne yapmam gerektiğini söylemezdi."
O akşam Can, odasına çekildiğinde başını yastığa koymuş, yıldızlara bakarak derin düşüncelere dalmış. Uykuya dalmadan hemen önce içinden bir dilek tutmuş: "Keşke bir günlüğüne kendi başıma kalsam ve ne yapacağımı kimse söylemese." O gece uykuya dalarken, farkında olmadan küçük dileği gerçeğe dönüşmüş. Ertesi sabah gözlerini açtığında, evin sessiz olduğunu fark etmiş. Mutfağa gitmiş ama annesi orada değilmiş, babası bahçede çalışmıyormuş, ablası ise yokmuş. Can, biraz şaşkın bir halde, "Galiba bir günlüğüne yalnızım," diye düşünmüş ve kendi kendine gülümsemiş.
Başta her şey çok heyecan verici gelmiş. Can kahvaltısını hazırlamak için dolapları karıştırmış, istediği kadar reçelli ekmek yemiş. Kimse ona "Yeter artık," demiyormuş. Kahvaltısını yaptıktan sonra dışarı çıkmış, bahçede istediği gibi koşturmuş, çimenlere yatıp bulutların şekillerini izlemiş. "Bu harika!" diye düşünmüş. Sonra ormana doğru yürümeye başlamış. Normalde annesi ona ormana yalnız gitmemesini söylerdi, ama bu sefer tek başına gitmekte özgürmüş. Ormanda gezinirken kuşları izlemiş, renkli yaprakları incelemiş ve kendi başına küçük bir keşfe çıkmış.
Ormanda bir süre dolaştıktan sonra karnı acıkmış. Eve dönüp kendine bir şeyler hazırlamayı düşünmüş ama mutfağa geldiğinde dolaplarda yemek bulamayınca şaşırmış. Normalde annesi her gün ona yemek hazırlarmış ve dolapları doldururmuş. "Demek ki yemek hazırlamak da birinin sorumluluğuymuş," diye düşünmüş Can. Birkaç saat sonra sıkılmaya başlamış. Ailesinin sesini duymayı, onlarla konuşmayı özlemiş. Her zaman beraber oynadıkları oyunları düşünmüş ve içi biraz burulmuş.
Can, bu yalnız gününde farkına varmadan bazı şeyleri öğrenmeye başlamış. Ormanda dolaşırken bir ağacın altında dinlenmeye çekilmiş. Rüzgarın sesiyle düşüncelere dalmış ve kendi kendine şöyle mırıldanmış: "Ailem her zaman benim yanımda oluyor, beni koruyor, benimle ilgileniyor. Belki de ailemin koyduğu kurallar aslında benim iyiliğim içindir." Bu düşünceler aklına gelince, Can biraz utanmış ama yine de kendini rahatlamış hissetmiş.
Derken, gökyüzü yavaş yavaş kararmaya başlamış. Can eve dönmek için yola koyulmuş ama ormanın içinde yolunu kaybetmiş. Etrafına bakıp hangi yöne gideceğini bilmediği için korkmaya başlamış. Gözleri dolmuş ve korkuyla "Anne! Baba!" diye bağırmış ama cevap alamamış. Kalbi hızla çarparken, ormanın derinliklerinden bir ses duymuş. "Can, buradayız," diye bir fısıltı gelmiş. Kulak kabartmış ve sesin geldiği yöne doğru dikkatle ilerlemiş.
Bir süre sonra sesin kaynağını bulmuş. Karşısında, yüzünde huzurlu bir gülümseme ile ışıldayan bir peri duruyormuş. Peri, yumuşak bir sesle ona seslenmiş: "Can, bu macerada yalnız kalmanın nasıl bir şey olduğunu öğrendin. Şimdi, sevgi dolu ailenin yanına dönmeye hazır mısın?" Can gözleri dolu dolu bir şekilde başını sallamış ve periye teşekkür etmiş. Peri, sihirli bir değnek sallayarak ona eve dönüş yolunu göstermiş.
Can evine döndüğünde, ailesini kapıda beklerken bulmuş. Annesine sarılmış, babasına sımsıkı sarılmış ve ablasına uzun uzun bakarak, "Sizi çok özledim," demiş. Annesi ve babası da ona sımsıkı sarılmış, onu öpmüşler. Babası, "Her zaman yanında olacağız," demiş. Ablası ise ona, "Aile her zaman birbirine destek olur," demiş.
O günden sonra Can, ailesinin kıymetini daha iyi anlamış. Onunla ilgilenen, onu koruyan ve ona sevgisini gösteren ailesinin her bir ferdine minnet duymaya başlamış. Artık kuralların aslında onun iyiliği için olduğunu biliyormuş.
Arkadaşlarınla Paylaş
