Bir zamanlar, büyük bir şehirde, bilime ve teknolojiye fazlasıyla meraklı Mert adında bir çocuk yaşardı. Mert sadece altı yaşındaydı, ancak zekâsı ve hayal gücü yaşından çok daha ilerideydi. Gözlüklerini takıp saatlerce kitap okuyabilir, eski oyuncaklarını söküp yeniden birleştirebilir ve sürekli olarak “Bu nasıl çalışıyor?” diye sorular sorardı. Odası, tam bir küçük mucit laboratuvarına benziyordu. Duvarlarda bilim insanlarının posterleri, masasında ise kablolar, devre kartları ve küçük elektronik parçalar vardı.
Mert’in en büyük hayali, bir gün dünyayı değiştirecek bir bilim insanı olmaktı. Ama o gün için daha çok küçük olduğunu biliyordu. Yine de bu, hayal kurmasına engel değildi. Mert her gece uyumadan önce teleskopunu alır, gökyüzüne bakar ve yıldızları izlerdi. Ona göre yıldızlar, evrenin en büyük sırlarını barındırıyordu. Ama bu sırları çözmek için sadece yıldızları izlemek yetmezdi. Bilgiye ve keşfe ihtiyaç vardı.
Bir gün, Mert’in babası eve elinde büyük bir kutuyla geldi. Kutuyu masanın üzerine koydu ve Mert’e, “Bu senin için,” dedi. Mert heyecanla kutuyu açtı. İçinde kablolar, devreler, motorlar ve daha önce hiç görmediği elektronik parçalar vardı. Babası gülümseyerek, “Bu, bir elektronik icat kiti. Kendi projelerini yapman için,” dedi. Mert mutluluktan havalara uçtu. Artık hayalindeki icatları gerçekleştirmek için her şeye sahipti.
O gece Mert, odasında kitin parçalarını inceledi. Bir süre düşündü ve kendi kendine, “Peki, ne yapabilirim?” diye sordu. Fikri bulmak için en sevdiği şeylerden biri olan kitap okumaya karar verdi. Kitaplığından “Büyük Bilim İnsanlarının Hikâyeleri” adlı kitabı aldı. Kitapta Albert Einstein, Marie Curie ve Nikola Tesla gibi dâhilerin hayat hikâyeleri vardı. Ancak en çok ilgisini çeken, zamanda yolculuk üzerine yazılmış bir bölümdü.
“Zamanda yolculuk,” diye mırıldandı Mert. “Geçmişe gidip dinozorları görebilmek ya da geleceği keşfetmek ne kadar harika olurdu!”
Bu fikir, Mert’in aklını kurcalamaya başladı. O gece uyuyamadı. Sürekli olarak “Bir zamanda yolculuk makinesi yapabilir miyim?” diye düşündü. Sabah olduğunda, gözleri parlak bir şekilde uyandı. “Evet!” dedi. “Bir zamanda yolculuk makinesi yapacağım!”
Mert işe koyuldu. Kitinden çıkan parçaları masasına yerleştirdi ve bir plan yapmaya başladı. Öncelikle nasıl bir makine yapacağını hayal etti. Makine bir kutu şeklinde olmalıydı. Üzerinde bir ekran ve zaman ayarı düğmeleri olacaktı. Ayrıca ışıklarla çevrili olmalıydı, çünkü zamanda yolculuk yaparken kesinlikle görsel bir şov gerekiyordu!
Ancak Mert, böyle bir makine yapmak için sadece parçaların yeterli olmadığını biliyordu. Daha fazlasını öğrenmesi gerekiyordu. Bunun için okul kütüphanesine gitmeye karar verdi. Kütüphanede saatlerce fizik, zaman ve enerji hakkında kitaplar okudu. Kuantum fiziği gibi karmaşık konular bile ilgisini çekiyordu. Tabii ki, bu bilgilerin çoğunu tam olarak anlamıyordu, ama okudukça daha çok şey öğrenmek istiyordu.
Evine döndüğünde, her gün birkaç saat çalışarak makinesini yapmaya başladı. İlk başta işler pek yolunda gitmedi. Bir kabloyu yanlış bağladığında, makine çalışmadı. Bir başka seferde, motor yanlış yerleştirilmişti. Ama Mert asla pes etmedi. Çünkü başarısızlıkların, başarıya giden yolda birer basamak olduğunu biliyordu.
Bir hafta süren sıkı bir çalışmanın ardından, Mert’in makinesi nihayet tamamlanmıştı. Kutunun üzerinde bir ekran, birkaç düğme ve renkli ışıklar vardı. “Şimdi sıra geldi denemeye!” dedi heyecanla. Ancak önce bir tarih seçmesi gerekiyordu. Hangi zamana gitmeliydi?
Mert, dinozorları her zaman çok sevmişti. “200 milyon yıl öncesine gideceğim!” dedi. Tarihi makinenin ekranına yazdı ve büyük kırmızı düğmeye bastı. Makine titreşmeye başladı. Renkli ışıklar odasını doldurdu. Gözlerini kapatan Mert, kendini bir anda bambaşka bir yerde buldu.
Gözlerini açtığında, etrafında devasa ağaçlar ve uçsuz bucaksız bir orman gördü. Hava, hiç hissetmediği kadar temizdi. Kuşlar ötüyordu, ama bunlar normal kuşlar değildi. Onlar, küçük dinozor türleriydi! Mert şaşkınlıkla etrafına bakarken, dev bir dinozorun ona doğru geldiğini fark etti. “Bu bir brachiosaurus!” diye bağırdı. Dinozor, uzun boynunu Mert’e doğru uzattı ve onu kokladı. Mert korkmadı. Dinozorun ona zarar vermeyeceğini hissediyordu.
Mert, ormanda dolaşmaya başladı. Dinozorların yaşamını yakından gözlemledi. Büyük otçul dinozorların, devasa ağaçların yapraklarını yediklerini gördü. Bir köşede ise küçük, hızlı bir dinozor sürüsü koşturuyordu. Ancak bu cennet gibi yerin bir tehlikesi vardı: Tyrannosaurus rex!
Mert, uzaktan T-rex’in kükreyişini duyunca hemen saklandı. “Bu dönemin kralı o!” diye düşündü. T-rex’in dev adımları toprağı sarsıyordu. Neyse ki Mert, bir mağaraya saklanarak kendini güvende tuttu.
Bir süre sonra makinesine geri döndü. “Bu yeterince heyecan vericiydi,” dedi. “Şimdi geleceğe gitmeliyim!”
Makinesine binen Mert, bu kez 2050 yılını seçti. “Gelecekte bizi neler bekliyor?” diye merak ediyordu. Düğmeye bastığında, yine renkli ışıklar etrafını sardı. Gözlerini açtığında, kendini uçan arabalar ve devasa gökdelenlerle dolu bir şehirde buldu.
Etrafına baktığında, insanların yerinde çoğunlukla robotların olduğunu fark etti. Bir robot, Mert’e yaklaşıp, “Merhaba! Hoş geldiniz, küçük insan. Size yardımcı olabilir miyim?” dedi. Mert, şaşkınlıkla robota, “Burada neler oluyor? İnsanlar nerede?” diye sordu.
Robot, Mert’e gelecekteki dünyayı anlattı. İnsanlar artık daha az çalışıyor ve robotlarla birlikte daha rahat bir yaşam sürüyordu. Tüm enerji kaynakları yenilenebilirdi. Arabalar uçuyor, evler ise tamamen kendi enerjisini üretiyordu. Mert bu dünyayı çok sevdi. Ancak burada dikkatini çeken bir şey daha vardı: İnsanlar hâlâ çevreyi korumak için büyük çaba harcıyordu.
Mert, gelecekteki teknolojilerin doğaya zarar vermemek üzerine tasarlandığını öğrenince çok mutlu oldu. Robot ona veda ederken, “Gelecek, hayal edenlerindir,” dedi.
Arkadaşlarınla Paylaş
