Bir zamanlar gökyüzünü ve yıldızları çok seven Ayşe adında altı yaşında bir kız yaşardı. Ayşe’nin en büyük hayali, bir gün astronot olmak ve uzayı keşfetmekti. Her gece, babasının ona hediye ettiği küçük teleskopla gökyüzünü izler, yıldızları saymaya çalışırdı. “Acaba yıldızların arasında neler var?” diye merak ederdi. Ayşe’nin odası, uzay temalı oyuncaklar ve posterlerle doluydu. En sevdiği poster, üzerinde büyük bir roket olan ve "Hayallerine Ulaş!" yazan bir afişti.
Bir gün Ayşe, okuldan eve döndüğünde annesi onu mutfağa çağırdı. “Ayşe, sana harika bir haberim var!” dedi. Ayşe’nin gözleri parladı. “Nedir anne? Söyle!” diye sordu heyecanla. Annesi gülümseyerek, “Uzay Kampı’na kabul edildin. Hafta sonu başlayacak!” dedi. Ayşe’nin sevinç çığlıkları evi doldurdu. Uzay Kampı, Ayşe’nin uzun zamandır hayalini kurduğu bir şeydi. Orada uzay hakkında yeni şeyler öğrenip simülasyonlara katılabilecekti.
Kamp günü geldiğinde Ayşe, heyecanla çantasını hazırladı. İçine en sevdiği uzay kitabını, not defterini ve renkli kalemlerini koydu. Babası, onu kamp alanına götürdü. Kamp, büyük bir bilim merkezinin içindeydi ve her yer yıldız haritaları, roket modelleri ve çeşitli uzay araçlarıyla doluydu. Ayşe, diğer çocuklarla tanıştı ve birlikte ilk derslerine girdiler. Eğitmenleri, gerçek bir astronottu! Ayşe, onun uzay maceralarını dinlerken adeta büyülendi.
O gece Ayşe, rüyasında bir roketin içine bindiğini gördü. “Bir gün bu rüya gerçek olacak,” diye düşündü. Ama asıl macerasının bu kadar çabuk başlayacağını tahmin edemezdi…
Kamptaki ikinci gün, çocuklara büyük bir sürpriz yapıldı. Eğitmenleri, "Bugün hep birlikte özel bir uzay simülasyonuna katılacağız. Hazır mısınız?" diye sordu. Çocuklar hep bir ağızdan “Evet!” diye bağırdı. Ayşe’nin heyecanı tavan yapmıştı. Eğitmen onları büyük bir odaya götürdü. Oda, gerçek bir uzay gemisi gibi tasarlanmıştı. Her çocuk birer astronot kıyafeti giydi ve gemideki yerini aldı. Ayşe, kaptan koltuğuna oturdu. Eğitmen gülümseyerek, “Hazır mısın, Kaptan Ayşe?” dedi. Ayşe gururla, “Hazırım!” diye cevap verdi.
Geminin içindeki ekranlar, Ayşe ve diğer çocuklara uzayın ne kadar büyük ve gizemli olduğunu gösteriyordu. Eğitmen, “Şimdi hep birlikte Ay’a iniş yapacağız,” dedi. Çocuklar ne yapacaklarını öğrenirken Ayşe, bir şey fark etti. Kontrol panelinde yanıp sönen bir düğme vardı. “Bu düğme ne işe yarıyor?” diye sordu. Eğitmen, “Bu, simülasyonu bitirip gerçek görev moduna geçiren bir düğme. Ama şimdilik dokunmuyoruz,” dedi.
Fakat Ayşe’nin merakı galip geldi. İstemeden düğmeye dokundu ve bir anda gemi hareket etmeye başladı. Çocuklar şaşkınlıkla birbirlerine bakarken eğitmen, “Panik yapmayın, sakin olun!” dedi. Gemi, önce sallandı, sonra birden duruldu. Ayşe, “Şimdi nereye gidiyoruz?” diye sordu. Eğitmen, ekranlara bakıp şaşkınlıkla, “Sanırım gerçek bir uzay yolculuğu yapıyoruz!” dedi.
Geminin dışındaki ekranlardan, Dünya’nın küçülüp geride kaldığını gördüler. Ayşe’nin nefesi kesilmişti. "Bu inanılmaz!" dedi. Geminin içindeki yapay zeka, “Mars’a doğru ilerliyorsunuz. Varış süresi: 3 saat,” dedi. Çocuklar heyecanla, “Mars’a mı gidiyoruz? Gerçekten mi?” diye sordu. Eğitmen, “Evet, bu bir fırsat olabilir. Hep birlikte bu macerayı en iyi şekilde yaşayacağız,” dedi.
Gemi, Mars’a yaklaşırken çocuklar kırmızı gezegenin büyüleyici manzarasına hayran kaldılar. “Bu gezegen neden kırmızı?” diye sordu Ayşe. Eğitmen, “Mars’ın yüzeyi demir oksit, yani pasla kaplı olduğu için kırmızı görünüyor,” diye açıkladı. Ayşe, bu bilgiyi hemen not defterine yazdı.
Mars’a iniş yaptıklarında, geminin kapıları açıldı ve çocuklar uzay kıyafetleriyle dışarı çıktı. Mars’ın yüzeyi, Ayşe’nin hayal ettiğinden çok daha büyüleyiciydi. Çocuklar, bir süre yüzeyi incelediler. Ayşe, bir kayanın yanına gidip, “Bu taşların hikayesi ne?” diye sordu. Eğitmen, “Bunlar milyarlarca yıl önceki volkanik faaliyetlerin kalıntıları olabilir,” dedi.
Mars’taki maceraları sırasında çocuklar, garip bir sinyal aldı. Gemiye geri dönüp sinyali incelediler. Sinyal, Mars’ın derinliklerinden geliyordu. Eğitmen, “Bu, doğal bir sinyal olabilir ya da bir şey daha heyecan verici,” dedi. Çocuklar, sinyalin kaynağını bulmak için bir robot gönderdi. Robot, bir mağaraya doğru ilerledi ve mağarada parlayan bir taş buldu. Taşın üzerinde ilginç semboller vardı. Ayşe, “Bu bir mesaj olabilir mi?” diye sordu. Eğitmen, “Kim bilir? Belki de uzayda yalnız değiliz,” dedi.
Mars’taki görevlerini tamamladıktan sonra gemiye geri döndüler ve Dünya’ya dönüş yolculuğuna başladılar. Yol boyunca Ayşe, öğrendiği her şeyi not aldı. Dünya’ya döndüklerinde, uzay kampının yetkilileri onları karşıladı. Herkes Ayşe’yi cesareti ve liderliği için tebrik etti.
O gece Ayşe, yatağına uzanırken yıldızlara baktı ve kendi kendine söz verdi: “Bir gün gerçek bir astronot olacağım. Uzayın tüm sırlarını keşfedeceğim.” Hayalleri, artık daha da gerçekçi görünüyordu. Çünkü Ayşe, hayal kurmanın ve cesur olmanın bir çocuğu bile büyük maceralara götürebileceğini öğrenmişti.
Son
Arkadaşlarınla Paylaş
